เรื่องมีอยู่ว่าขณะที่นั่งดูดบุหรี่กับเพื่อนที่ทำงาน2คนแล้วมีอีกคนที่เป็นรุ่นพี่มานั่งด้วย แล้วมาถามเรื่องครอบครัวเราต่อหน้าเพื่อนอีก2คนซึ่งรุ่นพี่คนนี้เป็นที่ผมเคารพยกมือไหว้ทุกวัน แต่วันนี้อยู่ดีๆก็มาถาม''เอ็งกับเมียเลิกกันแล้วหรอแล้วลูกทำไงเช้าอยู่กับพ่อเย็นเมียมาหรอ'' ผมก็เลยตอบไปว่า''ก็แยกกันอยู่แต่ไม่ได้เลิกกันก็ยังรักกันอยู่ คนรักกันจริงถึงไม่ได้อยู่ด้วยกันแค่รู้ว่ายังรักกันก็นี้ก็พอแล้วไม่ใช่หรอ''รุ่นพี่เค้าก็ขำแล้วก็บอกผมให้ไปบวชเถอะ ผมก็บอกบวชได้ไงเป็นห่วงแม่กับลูกใครจะทำงานหาเงินให้ใช้ ซึ่งบ้านพี่กับผมก็ใก้ลกันอยู่แล้วน่าจะเห็นด้วยตาตัวเองแล้วว่าเรื่องมันเป็นอย่างไร ยังมาถามสร้างแผลในใจให้เราอีกซึ่งเราหมดความนับถือทันที เพราะฟังแล้วไม่ใช้ถามเพราะเป็นห่วงแต่เป็นการ-ดันเราต่อหน้าคนอื่นนมากกว่าสำหรับผมมันไม่ใช่เรื่องที่ควรเอามาพูดเล่นเพราะมันเป็นปมในใจ ความคิดผมพี่เค้าอาจฟังจากคนอื่นที่พูดถึงผมไปในทางที่ไม่ดีกับผมแล้วคิดเองว่าเป็นแบบที่เค้าคิด คือสำหรับผมมันเป็นเรื่องที่คนนอกไม่มีทางเข้าใจนอกจากตัวผมกับเมีย คือครั้งนี้เป็นรอบที่2แล้วที่มาพูดอะไรเกียวกับครอบครัวผมซึ่งรอบแรกก็พอผ่านๆไปได้ อยากรู้ว่าจะหลบหนีกับคนที่เราต้องเจอหน้าทุกวันแบบนี้อย่างไรโดยที่มันไม่จบด้วยความรุ่นแรง? กลัวจะมาถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องครอบครัวต่อคนอื่นอีกเบื่อที่ต้องมาตอบคำถามที่ไม่มีวันเข้าใจเรา