แม่ห่วงเรามากเกินไป

ตามชื่อกระทู้เลยค่ะคือเราเข้าใจนะว่าคนเป็นแม่ต้องห่วงเป็นธรรมดาแต่คือแม่เราคือเกินไปมากๆค่ะตั้งแต่อนุบาลจนตอนนี้ม.4แล้วเรายังไม่เคยไปทัศนศึกษาซักครั้งเลยมีไปแค่ตอนป.6ครั้งเดียวและเราไม่เคยได้ออกไปไหนกับเพื่อนแบบที่คนอื่นไปกันเลยค่ะเรารู้สึกว่าเราใช้ชีวิตวัยรุ่นของเราไม่คุ้มเลยซักนิดคนรอบตัวก็มักจะบอกว่าแม่ห่วงเรามากเกินไปไม่ปล่อยให้ไปไหนบ้างเลยเราเองก็คิดแบบนั้นค่ะบางทีเราแค่คิดว่าอยากจะไปไหนกับเพื่อนบ้างเท่านั้นเราไม่เคยทำอะไรไม่ดีเลยและแม่เราเป็นคนที่ชอบแว้ดและตะโกนเสียงดังใส่เราเวลาไม่พอใจคือเราไม่ชอบเลยซักนิดอย่างถ้าเราทำอะไรไม่พอใจบ่อยๆบางทีแม่เราก็น่ากลัวมากๆเลยค่ะอย่างถ้าเรานอนดึกบ่อยๆเขาก็จะแว้ดใส่เราเลยค่ะนี่เราอยู่ม.4แล้วยังไม่นอนแยกห้องเลยเพราะเขาไม่ให้นอนแยกค่ะเราอยากเหมือนเด็กคนอื่นบ้างที่แม่ไม่ต้องห่วงมากขนาดนี้เรารู้สึกแย่มากๆเวลาที่เขาไม่พอใจแล้วแว้ดใส่ได้แต่คิดว่าเมื่อไหร่เราถึงจะหลุดพ้นออกไปจากตรงนี้ได้ซักทีเราเพียงแต่อยากมีเวลาส่วนตัวบ้างเท่านั้นคือเราไม่ได้ออกไปไหนเลยอย่างน้อยก็ขอแค่พื้นที่ส่วนตัวบ้างเท่านั้นเราควรจะทำยังไงดีคะ