รู้สึกอายและไม่มั่นใจมากๆจนไม่อยากให้ใครเห็นหน้าเรา

เรื่องมันมีอยู่ว่าเราชอบพี่คนหนึ่ง เราบอกชอบเค้าไป บอกความรู้สึกทั้งหมดที่เรามีต่อเค้า แต่ไม่ได้คาดหวังว่าจะสมหวังมั้ย แต่ประเด็นที่ทำให้ตั้งกระทู้นี้มา เพราะมีเพื่อนสนิทคนหนึ่งที่เราต่างแลกเปลี่ยนควา

ตามหัวข้อเลยค่ะเคยรู้สึกน้อยจังรู้สึกท้อบ้างมั้ยที่เราไม่ได้มีต้นทุนเหมือนคนอื่น ไม่ได้โชคดี แบบชีวิตเริ่มจากศูนย์ชีวิตหนูก็เริ่มจากศูนย์เหมือนกันค่ะ บางทีหนูก็รู้สึกเหนื่อยนะแบบเราต้องพยายามกว่าคนอื่

คือผมช่วงนั้นผมตากแดดตอนใส่แมสเพราะโควิดละมีกิจกรรมกลางแจ้งบ่อยๆครับช่วงหลังๆเลยมีการหน้าเป็นรอยแมสทำให้ผมขาดความมั่นใจเลยครับจะไปไหนกับแฟนกินข้าวกับเพื่อนกับแฟนหรือทำกิจกรรมที่อื่นที่ต้องถอดแมสไรงี้ผ

ตามหัวข้อเลยค่ะ คนที่อยู่รอบข้างเรา บอกว่าเรายิ้มสวย โตแล้วสวยขึ้นเยอะเลย ซึ่งมันทำให้เรารู้สึกดีมากๆ แล้วก็มั่นใจในตัวเองมาก แต่พอถ่ายรูปกล้องหลังออกมากลายเป็นว่ายิ้มเราไม่สวยเลย เรายิ้มให้ตัวเองในกร

คือเราไม่มันใจในตัวเองเลย เรื่องร่างกาย หุ่น หรือหน้าตา เราไม่มั่นใจเลย เราค่อนข้างเข่าดำมากๆ และน่องขาใหญ่ ดูเหมือนคนขาใหญ่ ทั้งขาเราดูห่างๆ ขาไม่สวย รู้สึกว่าตัวเองไม่สวยเลย ถึงจะแต่งหน้า ทำผม เราก็

อันนี้เพื่อนฝากบอกมานะคะ เพื่อนเราอยู่ม.3เรื่องเกิดจากเพื่อนของเรามีครูประจำชั้นคนหนึ่งเป็นผ.ชเเล้วครูคนนี้ชอบพูดเเนวเเซวเเต่ออกไปทางลวนลามเด็กผ.ญพูดเรื่องหน้าตาของเพื่อนผ.ญในห้องกับกลุ่มเด็กผ.ชเเล้วพ

เราเป็นคนไม่นั่นใจในตัวเองมากกกกก โดนบูลลี่บ่อย เลยไม่กล้าเปิดแมส เราจะเปิดแค่ตอนกินข้าวกลางวัน เราจะทำยังไงให้กล้าเปิดแมสเพราะตอนนี้เค้าเลิกใส่กันแล้วที่โรงเรียน ส่วนมากเค้าจะไม่ใส่กัน เราชอบโดนบูลลี

คือ ตอนนี้เราอยู่ม.2 แล้ว เคยโดนบูลลี่ตั้งแต่ตอนเปิดเทอมม.1 แรกๆ ตอนนั้นเรากินข้าวอยู่ในห้องเรียนกับเพื่อน แล้วก็มีเพื่อนในห้องคนนึง เดินเข้ามาแล้วบอกว่า ทำไมหน้าเองบวมจัง เราได้ยินเลยหมดอารมณ์ที่จะกิ

คือเวลาพ่อเเม่อารมณ์เสียก็จะมาเรื่องการสอบเเบบถ้าสอบไม่ได้คะเเนนดีจะฟาดเเน่ เเบบเราก็ไม่ชอบไงค่ะ รำคาญมากก เเล้วก็บางทีงานค้างก็จะมาด่า เเล้วก็คือตอนนี้เราอยากจะทำเเบบพวกเติดเซมในเกม,อยากเป็นตัวเเทนฯล