เล่าเรื่องสมัยที่ผมเห็นผีได้#2

สวัสดีครับผมเมฆ วันนี้ผมก็จะมาเล่าต่อจากครั้งก่อนนะครับ หลังจากที่ผมประสบกับการที่โดนผีหลอก เช้าถัดจากเกิดเหตุการณ์นั้นผมก็ได้เดินทางไปรร. ผมในวันนั้นก็แทบไม่มีสติที่จะทำอะไรเลย เพราะเอาแต่เหม่อคิดแต่เรื่องที่เจอ หลังเลิกเรียนกลับมาบ้านผมยังไม่กล้าที่จะเดินเข้าไปในห้องนอนเท่าไหร่ เลยเลือกที่จะไปอาบน้ำก่อน แต่ในขณะที่ผมเดินไปห้องน้ำนั้น ผมสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างพยายามดึงชายเสื้อผมอยู่หลายครั้งมาก ผมหันกลับไปมองก็ไม่ได้เจออะไรนะ หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็เปิดประตูห้องน้ำออกมา ผมก็ได้เจอกลุ่มเงาเหมือนกับครั้งแรก ลอยกลับเข้าไปในห้องของผม ผมรู้สึกตกใจเล็กน้อยแต่ถ้าเทียบกับที่เจอเมื่อคืนมันเทียบไม่ได้เลย แล้วก็ผ่านไปถึงเวลานอน วันนั้นผมก็ฝันแปลกๆอีกแล้ว ผมได้ฝันเห็นวัดแถวบ้านของผมเองนี่แหละ ซึ่งในฝันนั้นเหมือนจะจัดงานรื่นเริงอะไรสักอย่าง ซึ่งประกอบไปด้วยวงปี่พาทย์ชุดเล็กที่คนเล่นเป็นคนที่น่าจะมีอายุ และบริเวณจัดงานจะมีลานกว้างแต่เป็นสภาพไม่ได้เหมือนปัจจุบันที่เป็นพื้นคอนกรีต พื้นที่ส่วนใหญ่ในฝันนั้นมีสภาพเป็นพื้นหินไม่ก็ดินสะหมด ในลานกว้างก็จะตกแต่งโยงระยางไปด้วยกระดาษหลากสี และมีหลอดไฟดวงเล็กๆส่องแสงสวยงาม แต่สิ่งที่แปลกคือในงานนั้นไม่มีคนหนุ่มสาวหรือเด็กเลย จะมีสะแต่คนที่สูงอายุสะส่วนใหญ่และเครื่องแต่งกายจะออกเป็นแนวผ้าถุง เสื้อคอกระเช้า กางเกงขาก๊วยสะส่วนมาก ในขณะที่ผมกำลังมองดูพวกเขาที่รำวง ร้อง เต้น และเล่นสนุกกันอยู่นั้น ก็ได้มีเหมือนพระรูปนึงดูมีอายุมากแล้ว เดินมาจับที่ไหล่ของผม แล้วทุกอย่างก็เริ่มแปลกไป ภาพที่ผมเห็นนั้นจากงานที่กำลังรื่นเริง สนุกสนาน ทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไป สภาพสถานที่และของตกแต่งภายในงานเริ่มดูเก่าลงเรื่อยๆและบรรยากาศของงานเริ่มมืดมนขึ้นทุกที เหล่าผู้คนที่จากยิ้มแย้มก็เริ่มหดหู่ลง ผิวกายเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเข้ม ดวงตาเริ่มดำลึก ใบหน้าก็เริ่มเบลอแล้วหายไปที่ละนิด และอยู่ดีๆกลุ่มคนก็หันมามองที่ผมทำท่าทางเหมือนกำลังจะวิ่งเข้ามา
ผมในฝันนั้นคือตกใจกลัวมาก เลยสะดุ้งตื่นขึ้นมาแต่สิ่งที่เจอหลังจากตื่นขึ้นนั้นมันน่ากลัวกว่าในฝันสะอีก นั่นคือมีเงาจำนวนมาก ซึ่งมากกว่าวันแรกหลายเท่า เบียดเสียดแออัดกันอยู่ในห้อง และบ้างก็เกาะคลานอยู่บนเพดานสายตาจับจ้องมาที่ผม สภาพผมคือร่างกายขยับไม่ออกแต่ไม่น่าใช่อาการโดนผีอำนะ น่าจะเป็นอาการที่เกิดจากความกลัวสะมากกว่า ผมในตอนนั้นพยายามตั้งสติและนึกถึงเรื่องที่ย่าบอกเมื่อวานว่าถ้าเจออะไรพวกนี้ ให้แช่งพวกมันแล้วเดี๋ยวมันจะหายหนีไปเอง ผมก็ยกมือขึ้นและมีอาการสั่นบวกกับน้ำตาไหลด้วยเล็กน้อยเพราะความกลัว แต่ก็ได้ทำการแช่งไปต่างๆนาๆ สิ่งที่เกิดขึ้นคือเงาสีดำพวกนั้นได้หายไปจนหมด และผมก็เปิดนาฬิกาที่มือถือดู เวลาตอนนั้นก็ประมาณตี3จวนจะตี4แล้ว หลังจากวันนั้นผมก็เก็บเงียบไว้นะ ไม่ได้บอกให้ใครฟัง เพราะกลัวจะเป็นการรบกวนและเรื่องมันจะวุ่นวายเอา #เรื่องราวของผมยังแค่เริ่มต้นนะครับยังมีอีกมากแต่จะไว้มาเล่าใหม่วันหลัง แน่ๆครับ