[ส่วนนี้จะเป็นความเป็นมานะคะ]
คือเราเป็นเด็ก 64 เราติดคณะที่เราไม่ได้อยากเรียน (ตรงนี้เราไม่รอบคอบเองค่ะ เรากลัวแต่ว่าไม่มีที่เรียน ก็เลยทำผิดพลาดเอง ในรอบ 3 สละสิทธิ์ไม่ได้ค่ะ) แล้วช่วงนั้นเป็นช่วงที่สถานการณ์โควิดกลับมารุนแรง ทำให้ปี 1 ไม่ได้ไปเรียนที่มหาลัย การปรับตัวเข้ากับมหาลัยว่ายากแล้วแล้วต้องมาเรียนออนไลน์อีก ทำให้ไม่รู้จักใครเลยในสาขาเดียวกัน เราเลยอยากดรอปค่ะ แต่พอไปคุยกับแม่ แม่ก็ไม่ยอมเพราะกลัวเราดรอปแล้วเราจะไม่เรียนต่อ เขาก็อายุมากแล้ว เขากลัวส่งเราเรียนไม่จบ เราเลยบอกไปว่าถ้าไม่ให้ดรอปก็จะลองเรียนไปเรื่อยๆก่อนถ้าเรียนไม่ได้จริงๆไม่ชอบจริงๆเราจะขอซิ่วได้ไหม เขาก็โมโหค่ะ เขาบอกว่าเราเห็นแก่ตัว ไม่มีความพยายาม เปรียบเทียบเรากับคนอื่น (เราก็พอจะเข้าใจนะคะ แต่พอเราได้ยินก็โมโห+น้อยใจค่ะ) เราก็เลยเผลอตะคอกไปว่าที่ผ่านมาไม่เคยทำให้เชื่อใจได้เลยหรอที่ตั้งใจเรียนเตรียมได้เกรดดีๆไม่เคยทำให้เชื่อใจได้เลยใช่ไหม แม่เราก็อึ้งไปนึดนึงแต่ก็ตอบเขาว่าใช่ค่ะ (เราจุกเลยค่ะเขาดูถูกความพยายามเรามาก เพราะเราเป็นเด็กที่อยู่ในกรอบเขาตลอด แทบจะไม่เถลไหลเลย) แล้วเขาก็ถามต่อไปว่าถ้าดรอปไปแล้วจะไปทำอะไร เราก็เลยบอกว่าจะไปหางาน part time ทำ แล้วก็อ่านหนังสือรอสอบใหม่ปีหน้า เขาไม่ไว้ใจเราค่ะ (เราเข้าใจแม่นะคะว่าแม่หวังดีอยากให้เราเรียนจบพร้อมคนอื่น แล้วเขาก็ไม่มีเงินส่งเราจริงๆ) ตอนนั้นเราไม่มีอะไรจะพูดแล้วเลยฝืนเรียนไปก่อน จนผ่านมา 1 เทอม ตอนแรกๆเราคิดว่าเราก็พอเรียนได้ พอผ่านไปสักพักแล้วก็เริ่มรู้สึกอึดอัดที่จะต้องตื่นมาเรียนกับวิชาที่ตัวเองไม่ได้อยากเรียน มีแต่วิชาพื้นฐานที่พอจะเรียนได้อยู่ ผลการเรียนที่ออกมาก็ไม่ได้แย่เลยค่ะดีด้วยซ้ำ แต่มันก็รู้สึกอึดอัดอยู่ดีเพราะนอกจากจะไม่มีเพื่อนเลยสาขาแล้ว ยังรู้สึกว่าตัวเองไม่มีอนาคตในสิ่งที่เรียน ไม่รู้ว่าจบไปจะต้องทำงานอะไรไม่มีความฝันว่าจะทำอะไรในสายอาชีพนี้ เคยลองพยายามนะคะที่จะลองค้นหาว่าจบคณะนี้ไปทำอะไรได้บ้างหรือสามารถที่จะไปต่อยอดอะไรได้บ้างแต่พอศึกษายิ่งศึกษาก็ยิ่งรู้สึกว่านี่ไม่ใช่ทางของเราค่ะ พอขึ้นเทอม 2 ก็ยิ่งรู้ว่านี่ไม่ใช่ทางจริงๆแต่เราก็ทำอะไรไม่ได้เพราะว่าแม่ก็คงจะไม่ยอมให้ซิ่ว ทุกครั้งที่เห็นเพื่อนคนอื่นๆได้เข้าคณะที่ชอบได้เรียนในสิ่งที่เขาเลือกเองได้ทำตามความฝันมีความสุขกับชีวิตมหาลัยเราอิจฉามากๆเลยค่ะ เพราะเรามีความสุขแบบเขาไม่ได้เลย ถ้าถามว่าเรียนได้ไหมมันก็เรียนได้แต่มันไม่มีความสุขในสิ่งที่เรียนเลยค่ะ แม่บอกตลอดไม่อยากให้เรียนจบไวๆ จะได้ทำงานส่งเงินให้แม่เหมือนลูกคนอื่นๆเรากดดันมากๆ สิ่งที่เราเรียนอยู่เราก็ไม่ได้ชอบมันเลย เวลามีคนมาถามว่าเรียนคณะอะไรแล้วโตขึ้นอยากเป็นอะไรตอบไม่ได้เลยค่ะ รู้สึกอนาคตมืดไปหมดไม่รู้จะไปทำอะไร ไม่มีความฝัน รู้แค่ว่าแค่อยากเรียนให้จบก็พอ อึดอัดมากๆเลยค่ะ
[ส่วนตรงนี้จะเป็นคำถามนะคะ]
1.เราควรซิ่วดีไหม
2.ถ้าซิ่วเราควรจะบอกพ่อแม่ยังไง
3.ตามหาความฝันตัวเองยังไง
4.ถ้าเราไม่ซิ่ว จะทำยังไงให้มีความสุขในสิ่งที่เรียนอยู่
ปล.พ่อเรายังไม่รู้เรื่องนี้ ไม่รู้ถ้าบอดไปพ่อจะโกรธไหม แต่ถ้าโดรธก็ค่อนข้างจะรุนแรงกว่าแม่ค่ะ
เราควรซิ่วดีไหม? แล้วถ้าจะซิ่วเราควรทำยังไงให้แม่เข้าใจ?
คือเราเป็นเด็ก 64 เราติดคณะที่เราไม่ได้อยากเรียน (ตรงนี้เราไม่รอบคอบเองค่ะ เรากลัวแต่ว่าไม่มีที่เรียน ก็เลยทำผิดพลาดเอง ในรอบ 3 สละสิทธิ์ไม่ได้ค่ะ) แล้วช่วงนั้นเป็นช่วงที่สถานการณ์โควิดกลับมารุนแรง ทำให้ปี 1 ไม่ได้ไปเรียนที่มหาลัย การปรับตัวเข้ากับมหาลัยว่ายากแล้วแล้วต้องมาเรียนออนไลน์อีก ทำให้ไม่รู้จักใครเลยในสาขาเดียวกัน เราเลยอยากดรอปค่ะ แต่พอไปคุยกับแม่ แม่ก็ไม่ยอมเพราะกลัวเราดรอปแล้วเราจะไม่เรียนต่อ เขาก็อายุมากแล้ว เขากลัวส่งเราเรียนไม่จบ เราเลยบอกไปว่าถ้าไม่ให้ดรอปก็จะลองเรียนไปเรื่อยๆก่อนถ้าเรียนไม่ได้จริงๆไม่ชอบจริงๆเราจะขอซิ่วได้ไหม เขาก็โมโหค่ะ เขาบอกว่าเราเห็นแก่ตัว ไม่มีความพยายาม เปรียบเทียบเรากับคนอื่น (เราก็พอจะเข้าใจนะคะ แต่พอเราได้ยินก็โมโห+น้อยใจค่ะ) เราก็เลยเผลอตะคอกไปว่าที่ผ่านมาไม่เคยทำให้เชื่อใจได้เลยหรอที่ตั้งใจเรียนเตรียมได้เกรดดีๆไม่เคยทำให้เชื่อใจได้เลยใช่ไหม แม่เราก็อึ้งไปนึดนึงแต่ก็ตอบเขาว่าใช่ค่ะ (เราจุกเลยค่ะเขาดูถูกความพยายามเรามาก เพราะเราเป็นเด็กที่อยู่ในกรอบเขาตลอด แทบจะไม่เถลไหลเลย) แล้วเขาก็ถามต่อไปว่าถ้าดรอปไปแล้วจะไปทำอะไร เราก็เลยบอกว่าจะไปหางาน part time ทำ แล้วก็อ่านหนังสือรอสอบใหม่ปีหน้า เขาไม่ไว้ใจเราค่ะ (เราเข้าใจแม่นะคะว่าแม่หวังดีอยากให้เราเรียนจบพร้อมคนอื่น แล้วเขาก็ไม่มีเงินส่งเราจริงๆ) ตอนนั้นเราไม่มีอะไรจะพูดแล้วเลยฝืนเรียนไปก่อน จนผ่านมา 1 เทอม ตอนแรกๆเราคิดว่าเราก็พอเรียนได้ พอผ่านไปสักพักแล้วก็เริ่มรู้สึกอึดอัดที่จะต้องตื่นมาเรียนกับวิชาที่ตัวเองไม่ได้อยากเรียน มีแต่วิชาพื้นฐานที่พอจะเรียนได้อยู่ ผลการเรียนที่ออกมาก็ไม่ได้แย่เลยค่ะดีด้วยซ้ำ แต่มันก็รู้สึกอึดอัดอยู่ดีเพราะนอกจากจะไม่มีเพื่อนเลยสาขาแล้ว ยังรู้สึกว่าตัวเองไม่มีอนาคตในสิ่งที่เรียน ไม่รู้ว่าจบไปจะต้องทำงานอะไรไม่มีความฝันว่าจะทำอะไรในสายอาชีพนี้ เคยลองพยายามนะคะที่จะลองค้นหาว่าจบคณะนี้ไปทำอะไรได้บ้างหรือสามารถที่จะไปต่อยอดอะไรได้บ้างแต่พอศึกษายิ่งศึกษาก็ยิ่งรู้สึกว่านี่ไม่ใช่ทางของเราค่ะ พอขึ้นเทอม 2 ก็ยิ่งรู้ว่านี่ไม่ใช่ทางจริงๆแต่เราก็ทำอะไรไม่ได้เพราะว่าแม่ก็คงจะไม่ยอมให้ซิ่ว ทุกครั้งที่เห็นเพื่อนคนอื่นๆได้เข้าคณะที่ชอบได้เรียนในสิ่งที่เขาเลือกเองได้ทำตามความฝันมีความสุขกับชีวิตมหาลัยเราอิจฉามากๆเลยค่ะ เพราะเรามีความสุขแบบเขาไม่ได้เลย ถ้าถามว่าเรียนได้ไหมมันก็เรียนได้แต่มันไม่มีความสุขในสิ่งที่เรียนเลยค่ะ แม่บอกตลอดไม่อยากให้เรียนจบไวๆ จะได้ทำงานส่งเงินให้แม่เหมือนลูกคนอื่นๆเรากดดันมากๆ สิ่งที่เราเรียนอยู่เราก็ไม่ได้ชอบมันเลย เวลามีคนมาถามว่าเรียนคณะอะไรแล้วโตขึ้นอยากเป็นอะไรตอบไม่ได้เลยค่ะ รู้สึกอนาคตมืดไปหมดไม่รู้จะไปทำอะไร ไม่มีความฝัน รู้แค่ว่าแค่อยากเรียนให้จบก็พอ อึดอัดมากๆเลยค่ะ
[ส่วนตรงนี้จะเป็นคำถามนะคะ]
1.เราควรซิ่วดีไหม
2.ถ้าซิ่วเราควรจะบอกพ่อแม่ยังไง
3.ตามหาความฝันตัวเองยังไง
4.ถ้าเราไม่ซิ่ว จะทำยังไงให้มีความสุขในสิ่งที่เรียนอยู่
ปล.พ่อเรายังไม่รู้เรื่องนี้ ไม่รู้ถ้าบอดไปพ่อจะโกรธไหม แต่ถ้าโดรธก็ค่อนข้างจะรุนแรงกว่าแม่ค่ะ