พอดีมีปัญหาเรื้อรังมาได้สักระยะนึงแล้ว
เราเป็นลูกคนโต มีน้องคนนึง ที่บ้านเปิดร้านขายของ (เรากะน้องทำงานประจำทั้งคู่) ส่วนพ่อแม่ก้มีหน้าที่ขายของอย่างเดียว เรากะน้องกับมาจากทำงานก็จะมาช่วยที่บ้านตลอด
หลังๆ มาน้องเรามักไปเที่ยวตจว.ไป แบบวันเสาร์ทำงานวันสุดท้าย คือไปเลยแล้วก็แค่โทรมาบอกแม่ว่า แม่วันนี้ไปเที่ยวที่นี่นะ...บลาๆ ว่าไป
ผ่านมาหลายสัปดาห์เราก็ไม่ได้ว่าอะไร เราหยุดงานเสาทิตย์เราก็ช่วยงานตามปกติ งานบ้าน งานขายของเราทำไปหมด ทีนี้พอมาสัปดาห์นี้เราเริ่มทนพฤติกรรมน้องไม่ไหวแล้ว รุ้สึกช่วงนี้ไปบ่อย เลยถามพ่อว่า น้องไปไหน
พ่อบอก ไปเที่ยว
เราก็เลยว่า..เอ๋าทำไมได้ไปบ่อยจัง นี่ก็อยากไปนะ แต่ที่ไม่ได้ไปนี่เพราะกลัวไม่มีคนช่วยงานที่บ้านไง
พ่อเลย ตอบแบบแรงมาเลยว่า..อย่าว่าว่ากุไม่บอกมัน กูบอกตลอด มันก็ไปตลอด
เราเลยว่า เอ๋า!! สรุปคนไปเที่ยวแถมมีความสุขกลับไม่ผิดอะไร ทีเราถามแค่นี้ พ่อกลับโมโห ขึ้นเสียงใส่เรา..
สามีเราเลยว่างั้นก็ทำเส้นคือไม่ออกไปปิดร้านช่วยพ่อแม่ ให้แกทำกัน 2 คน (ลึกๆ ในใจเราอ่ะ เราสงสารพ่อกับแม่)
แต่สามีบอกต้องใช้วิธีนี้ แล้วแกจะรู้สึกยังไง ต้องเอียงไปฝั่งลูกคนเล็กอีกไหม ทั้งๆ ที่เค้าไปเที่ยว เราช่วยงานตลอดกับไม่ว่าเราดี พอเราถามตรงจุด จี้ใจหน่อยกับมาว่าให้เรา
สิ่งที่สัมผัสได้คือ
1. พ่อแม่จะคิดว่าเราไม่อยากช่วยงานไหม (ทั้งๆที่อยู่บ้านอยู่ร้านเราทำช่วยตลอด) แต่พอมาสัปดาห์ที่เราจะอยากไปเที่ยวแต่น้องชิ่งไปก่อน แล้วเราเลยเป็นห่วง ห่วงว่าพ่อแม่จะไม่มีคนช่วย แต่สามีบอกเราต้องไป ถ้าแกจะไม่ตามอีกคนก็ให้แกทำกัน 2 คน
2. เราน้อยใจพ่อแม่ที่ไม่ดัดนิสัยน้อง ยังให้ทุกอย่างที่น้องอยากได้ เวลาเราขอบ้าง..แกก็ให้ แต่เราไม่อยากรบกวนบ่อยเพราะเรารู้ว่าแกมีรายจ่ายอะไรบ้าง
เราจะกำจัดความรู้สึกนี้ยังไง ทั้งห่วงพ่อแม่ ทั้งแคร์ความรู้สึกท่าน แต่ไม่อยากให้ท่านเลี้ยงน้องแบบนี้ รู้สึกนิสัยเสียมากๆ ตั้งแต่ทะเลาะกันมาเราร้องไห้ตลอด อ่อนแอเหลือเกิน
ไม่รู้อ่านแล้วเข้าใจมั้ย ทั้งพิมพ์ทั้งหงุดหงิดอารมณ์ตัวเองตอนนี้มากๆ เลย
ทำไงดี เมื่อคุยกับพ่อแม่ไม่รู้เรื่องกัน ต่างคนต่างน้อยใจ
เราเป็นลูกคนโต มีน้องคนนึง ที่บ้านเปิดร้านขายของ (เรากะน้องทำงานประจำทั้งคู่) ส่วนพ่อแม่ก้มีหน้าที่ขายของอย่างเดียว เรากะน้องกับมาจากทำงานก็จะมาช่วยที่บ้านตลอด
หลังๆ มาน้องเรามักไปเที่ยวตจว.ไป แบบวันเสาร์ทำงานวันสุดท้าย คือไปเลยแล้วก็แค่โทรมาบอกแม่ว่า แม่วันนี้ไปเที่ยวที่นี่นะ...บลาๆ ว่าไป
ผ่านมาหลายสัปดาห์เราก็ไม่ได้ว่าอะไร เราหยุดงานเสาทิตย์เราก็ช่วยงานตามปกติ งานบ้าน งานขายของเราทำไปหมด ทีนี้พอมาสัปดาห์นี้เราเริ่มทนพฤติกรรมน้องไม่ไหวแล้ว รุ้สึกช่วงนี้ไปบ่อย เลยถามพ่อว่า น้องไปไหน
พ่อบอก ไปเที่ยว
เราก็เลยว่า..เอ๋าทำไมได้ไปบ่อยจัง นี่ก็อยากไปนะ แต่ที่ไม่ได้ไปนี่เพราะกลัวไม่มีคนช่วยงานที่บ้านไง
พ่อเลย ตอบแบบแรงมาเลยว่า..อย่าว่าว่ากุไม่บอกมัน กูบอกตลอด มันก็ไปตลอด
เราเลยว่า เอ๋า!! สรุปคนไปเที่ยวแถมมีความสุขกลับไม่ผิดอะไร ทีเราถามแค่นี้ พ่อกลับโมโห ขึ้นเสียงใส่เรา..
สามีเราเลยว่างั้นก็ทำเส้นคือไม่ออกไปปิดร้านช่วยพ่อแม่ ให้แกทำกัน 2 คน (ลึกๆ ในใจเราอ่ะ เราสงสารพ่อกับแม่)
แต่สามีบอกต้องใช้วิธีนี้ แล้วแกจะรู้สึกยังไง ต้องเอียงไปฝั่งลูกคนเล็กอีกไหม ทั้งๆ ที่เค้าไปเที่ยว เราช่วยงานตลอดกับไม่ว่าเราดี พอเราถามตรงจุด จี้ใจหน่อยกับมาว่าให้เรา
สิ่งที่สัมผัสได้คือ
1. พ่อแม่จะคิดว่าเราไม่อยากช่วยงานไหม (ทั้งๆที่อยู่บ้านอยู่ร้านเราทำช่วยตลอด) แต่พอมาสัปดาห์ที่เราจะอยากไปเที่ยวแต่น้องชิ่งไปก่อน แล้วเราเลยเป็นห่วง ห่วงว่าพ่อแม่จะไม่มีคนช่วย แต่สามีบอกเราต้องไป ถ้าแกจะไม่ตามอีกคนก็ให้แกทำกัน 2 คน
2. เราน้อยใจพ่อแม่ที่ไม่ดัดนิสัยน้อง ยังให้ทุกอย่างที่น้องอยากได้ เวลาเราขอบ้าง..แกก็ให้ แต่เราไม่อยากรบกวนบ่อยเพราะเรารู้ว่าแกมีรายจ่ายอะไรบ้าง
เราจะกำจัดความรู้สึกนี้ยังไง ทั้งห่วงพ่อแม่ ทั้งแคร์ความรู้สึกท่าน แต่ไม่อยากให้ท่านเลี้ยงน้องแบบนี้ รู้สึกนิสัยเสียมากๆ ตั้งแต่ทะเลาะกันมาเราร้องไห้ตลอด อ่อนแอเหลือเกิน
ไม่รู้อ่านแล้วเข้าใจมั้ย ทั้งพิมพ์ทั้งหงุดหงิดอารมณ์ตัวเองตอนนี้มากๆ เลย