คือ ว่า เราเพิ่งเลิกกับแฟนมา
แต่ครั้งนี้ ไม่ร้องไห้สักแอะ ไม่มีน้ำตา ไม่มีความรู้สึก มันเฉยๆ แล้วก็ใช้ชีวิตปกติมากๆเลย
เรื่องมันมีอยู่ว่า แฟนบอกเลิก เพราะเราไม่ขับรถไปรับพ่อของเขา
เค้าบอกว่า เราเนี่ย! ไม่ให้ใจ ไม่ดูแลบ้านของเค้าเลย พึ่งพาไม่ได้
แฟนคนนี้เพิ่งคบกันได้ 6-7 เดือนค่ะ
และครอบครัวของเขาย้ายมาจาก ตจว มาทำงาน พ่อแม่เค้าอยู่หอพัก
ตัวเขาเองทำงานนครปฐม พักที่แฟลตโรงงาน
**แต่ว่า น้า(น้องของแม่เขา) มีบ้านอยู่ที่ชานเมือง
รอบแรก เขาชวนเราไปพบหน้าครอบครัวเขา แต่ก็ต้องไปเจอกันที่บ้านน้า
(เพราะว่า ถ้าจะมานั่งคุย นั่งกินข้าวกัน ที่หอมันแคบไม่สะดวก)
ซึ่งวันนั้นเราหยุด และเขามีธุระในเมืองนครปฐม เราเลยต้องขับรถจาก กทม ไปรับเขาที่แฟลต
พาเขาไปทำธุระในเมือง และขับกลับ กทม เพื่อจะไปรับพ่อเขาที่หอพัก แถวสุวรรณภูมิ และไปบ้านน้า
*รอบแรก ยอมรับเลยว่า ขับรถเหนื่อยมาก แต่ก็อ่ะ จะได้มาดู มาเห็น มาเจอ
(เขาไม่ขับนะคะ บอกว่า รถของเรา ให้เราขับเอง ไม่รู้ทางบ้าง พูดว่า ถ้าขับรถนี่ชน ก็อย่ามาว่านะ >> เราเลยต้องขับเองทุกครั้ง)
รอบที่2 ก่อนหยุดปีใหม่ค่ะ คือ เขาหยุดงานก่อน เขาเลยกลับไปอยู่กับพ่อแม่ที่หอพัก
เรายังต้องทำงานถึง 30 ธค และได้บอกว่า ถ้าเสร็จงานไวสัก 10โมง คงจะออกจากที่ทำงาน
วันนั้นเขาเลยบอกว่า งั้นดีเลย ก็ขับรถมารับเขา พ่อ แม่ด้วย จะได้ไปบ้านน้าพร้อมกัน
**แต่เราบอกว่า รับปากไม่ได้ เพราะงานยังไม่เสร็จ ไม่ต้องรอได้ไหม แล้วไปเจอกันที่บ้านน้าเลย
ตอนนั้น คืออ่านจากที่เค้าตอบมา คือรู้เลยว่า เค้าไม่โอเค
ซึ่งวันนั้นมาปั่นงานแต่เช้า ไม่ได้กินข้าวเช้า เที่ยง งานเราเสร็จบ่ายโมง
เราก็ขับรถจากที่ทำงานไปบ้านน้าทันที รถติดด้วย ไม่ค่อยรู้ทางด้วย เปิด gps ไป ขับ 2 ชั่วโมงเต็มๆ
พอถึง ตอนนั้นบ่าย3 คือหิว เลยขอกินข้าวก่อน เพราะเขาจะให้เราขับรถพาไปซื้อของที่ห้าง
รอบที่ 3
คือว่า เขาจะเลี้ยงฉลองรับปริญญากับญาติๆ ที่มาจาก ตจว. ซึ่งมารวมกันที่บ้านน้า
จริงๆ นัดกันว่า จะไปที่ ม. แต่ช่วงโควิด เลยไม่รับและกินเลี้ยงที่บ้านก็พอ
**และถ้าไปรับที่ ม. เราก็ต้องขับไปรับ - ส่ง จนเสร็จงาน
รอบนี้วันที่นัดกันไว้ (นานแล้ว) คือ เรากับเขาจะขับรถไปบ้านน้า ช่วงบ่ายโมง (ซึ่งญาติๆที่ ตจว มาอยู่บ้านน้ากัน 2-3 วันแล้ว)
ก่อนวันจะไป 1 วัน กลางคืน มาบอกว่า วันที่จะไปบ้านน้า ต้องไปรับพ่อที่หอพักด้วย เปลี่ยนจากบ่ายโมง เป็น4โมงครี่ง
และไปขนของ ที่ตลาดแม่สั่งไว้ด้วย ค่อยขับรถเข้าบ้านน้า
บอกว่า ถ้างั้น เราไม่ไป!! ไกล เหนื่อย รถติดมาก ไม่ได้มาเป็นคนขับรถเอง จะไปรู้อะไร
(ไม่เป็นแบบที่นัด เวลาเลื่อนไปตอนรถติดอีก และกว่าจะไป-กลับ รวม 100km+.)
เขาเลยบอกว่า โอ้โห!! แค่มารับแค่นี้นะ เดี๋ยวออกค่าน้ำมันให้ก็ได้ รถติดขึ้นทางด่วนสิ
เขาก็พูดอีกว่า ทำไมอ่ะ มีข้ออ้างเยอะ คือ ไม่อยากมารับพ่อเขา ก็พูดเลย ถ้าจะเป็นแบบนี้ ไม่ให้ใจ
ไม่ช่วยเหลือกันแบบนี้ ก็อยู่กับครอบครัวเราไม่ได้นะ
**คือ บอกพ่อไว้แล้ว ว่า จะให้เธอไปรับ พ่อจะได้ปลื้มใจ คุยกับญาติๆได้
ว่า โอ๊ะะะ!! ว่าที่ลูกสะใภ้ขับรถมารับเลยนะเนี่ย
แต่ถ้าแค่นี้ทำให้ไม่ได้ ก็จบเถอะ เลิกเถอะ เธอมันเข้ากับครอบครัวเราไม่ได้หรอก
**และเขาก็เลิกเลย**
ซึ่งเขาก็เปรียบเทียบกับเพื่อนๆของเขา ว่าไปไหน ไปกัน ไม่เคยมาบ่น รถติด ไกล
เขาบอก เขาเป็นให้ใจคนอื่นเสมอ ทั้งเพื่อน แฟน ญาติ พี่น้อง แต่คนอื่นไม่ให้ใจเขา เขาก็ไม่เอา
และคงอยู่กับครอบครัวไม่ได้
จบ!!
เราแค่อยากทราบความคิดเห็นของคนอื่นๆว่า เราผิดใช่ไหมอ่ะ
ที่ไม่ให้ใจ ไม่เอาใจ ครอบครัวเขา
ผิดใช่ไหม ที่ไม่ให้ใจ
แต่ครั้งนี้ ไม่ร้องไห้สักแอะ ไม่มีน้ำตา ไม่มีความรู้สึก มันเฉยๆ แล้วก็ใช้ชีวิตปกติมากๆเลย
เรื่องมันมีอยู่ว่า แฟนบอกเลิก เพราะเราไม่ขับรถไปรับพ่อของเขา
เค้าบอกว่า เราเนี่ย! ไม่ให้ใจ ไม่ดูแลบ้านของเค้าเลย พึ่งพาไม่ได้
แฟนคนนี้เพิ่งคบกันได้ 6-7 เดือนค่ะ
และครอบครัวของเขาย้ายมาจาก ตจว มาทำงาน พ่อแม่เค้าอยู่หอพัก
ตัวเขาเองทำงานนครปฐม พักที่แฟลตโรงงาน
**แต่ว่า น้า(น้องของแม่เขา) มีบ้านอยู่ที่ชานเมือง
รอบแรก เขาชวนเราไปพบหน้าครอบครัวเขา แต่ก็ต้องไปเจอกันที่บ้านน้า
(เพราะว่า ถ้าจะมานั่งคุย นั่งกินข้าวกัน ที่หอมันแคบไม่สะดวก)
ซึ่งวันนั้นเราหยุด และเขามีธุระในเมืองนครปฐม เราเลยต้องขับรถจาก กทม ไปรับเขาที่แฟลต
พาเขาไปทำธุระในเมือง และขับกลับ กทม เพื่อจะไปรับพ่อเขาที่หอพัก แถวสุวรรณภูมิ และไปบ้านน้า
*รอบแรก ยอมรับเลยว่า ขับรถเหนื่อยมาก แต่ก็อ่ะ จะได้มาดู มาเห็น มาเจอ
(เขาไม่ขับนะคะ บอกว่า รถของเรา ให้เราขับเอง ไม่รู้ทางบ้าง พูดว่า ถ้าขับรถนี่ชน ก็อย่ามาว่านะ >> เราเลยต้องขับเองทุกครั้ง)
รอบที่2 ก่อนหยุดปีใหม่ค่ะ คือ เขาหยุดงานก่อน เขาเลยกลับไปอยู่กับพ่อแม่ที่หอพัก
เรายังต้องทำงานถึง 30 ธค และได้บอกว่า ถ้าเสร็จงานไวสัก 10โมง คงจะออกจากที่ทำงาน
วันนั้นเขาเลยบอกว่า งั้นดีเลย ก็ขับรถมารับเขา พ่อ แม่ด้วย จะได้ไปบ้านน้าพร้อมกัน
**แต่เราบอกว่า รับปากไม่ได้ เพราะงานยังไม่เสร็จ ไม่ต้องรอได้ไหม แล้วไปเจอกันที่บ้านน้าเลย
ตอนนั้น คืออ่านจากที่เค้าตอบมา คือรู้เลยว่า เค้าไม่โอเค
ซึ่งวันนั้นมาปั่นงานแต่เช้า ไม่ได้กินข้าวเช้า เที่ยง งานเราเสร็จบ่ายโมง
เราก็ขับรถจากที่ทำงานไปบ้านน้าทันที รถติดด้วย ไม่ค่อยรู้ทางด้วย เปิด gps ไป ขับ 2 ชั่วโมงเต็มๆ
พอถึง ตอนนั้นบ่าย3 คือหิว เลยขอกินข้าวก่อน เพราะเขาจะให้เราขับรถพาไปซื้อของที่ห้าง
รอบที่ 3
คือว่า เขาจะเลี้ยงฉลองรับปริญญากับญาติๆ ที่มาจาก ตจว. ซึ่งมารวมกันที่บ้านน้า
จริงๆ นัดกันว่า จะไปที่ ม. แต่ช่วงโควิด เลยไม่รับและกินเลี้ยงที่บ้านก็พอ
**และถ้าไปรับที่ ม. เราก็ต้องขับไปรับ - ส่ง จนเสร็จงาน
รอบนี้วันที่นัดกันไว้ (นานแล้ว) คือ เรากับเขาจะขับรถไปบ้านน้า ช่วงบ่ายโมง (ซึ่งญาติๆที่ ตจว มาอยู่บ้านน้ากัน 2-3 วันแล้ว)
ก่อนวันจะไป 1 วัน กลางคืน มาบอกว่า วันที่จะไปบ้านน้า ต้องไปรับพ่อที่หอพักด้วย เปลี่ยนจากบ่ายโมง เป็น4โมงครี่ง
และไปขนของ ที่ตลาดแม่สั่งไว้ด้วย ค่อยขับรถเข้าบ้านน้า
บอกว่า ถ้างั้น เราไม่ไป!! ไกล เหนื่อย รถติดมาก ไม่ได้มาเป็นคนขับรถเอง จะไปรู้อะไร
(ไม่เป็นแบบที่นัด เวลาเลื่อนไปตอนรถติดอีก และกว่าจะไป-กลับ รวม 100km+.)
เขาเลยบอกว่า โอ้โห!! แค่มารับแค่นี้นะ เดี๋ยวออกค่าน้ำมันให้ก็ได้ รถติดขึ้นทางด่วนสิ
เขาก็พูดอีกว่า ทำไมอ่ะ มีข้ออ้างเยอะ คือ ไม่อยากมารับพ่อเขา ก็พูดเลย ถ้าจะเป็นแบบนี้ ไม่ให้ใจ
ไม่ช่วยเหลือกันแบบนี้ ก็อยู่กับครอบครัวเราไม่ได้นะ
**คือ บอกพ่อไว้แล้ว ว่า จะให้เธอไปรับ พ่อจะได้ปลื้มใจ คุยกับญาติๆได้
ว่า โอ๊ะะะ!! ว่าที่ลูกสะใภ้ขับรถมารับเลยนะเนี่ย
แต่ถ้าแค่นี้ทำให้ไม่ได้ ก็จบเถอะ เลิกเถอะ เธอมันเข้ากับครอบครัวเราไม่ได้หรอก
**และเขาก็เลิกเลย**
ซึ่งเขาก็เปรียบเทียบกับเพื่อนๆของเขา ว่าไปไหน ไปกัน ไม่เคยมาบ่น รถติด ไกล
เขาบอก เขาเป็นให้ใจคนอื่นเสมอ ทั้งเพื่อน แฟน ญาติ พี่น้อง แต่คนอื่นไม่ให้ใจเขา เขาก็ไม่เอา
และคงอยู่กับครอบครัวไม่ได้
จบ!!
เราแค่อยากทราบความคิดเห็นของคนอื่นๆว่า เราผิดใช่ไหมอ่ะ
ที่ไม่ให้ใจ ไม่เอาใจ ครอบครัวเขา