คือ คนที่เรารู้จัก มาสักพัก
อยู่ๆก็มาสารภาพรักเราค่ะ  บอกว่าชอบเรามาก รู้สึกดีกับเราจริงๆ แอบชอบเรามาสักพักแล้ว 
อยากขอโอกาสเรา เปิดใจลองคบกับเขาดูได้ไหม
คือตอนแรกที่เขามาบอก เราช็อคมากเลย เราไม่เคยคิดกับเขาในทางนั้นเลย มองเป็นเพื่อนคนหนึ่ง
ไม่รู้ตัวด้วยว่า เขาแอบชอบเรา เพราะเขาก็ไม่ได้เข้าหาเรา และไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น

บอกตรงๆ ว่าหลังจากที่เขามาสารภาพรักเรา  เราก็เริ่มมีความรู้สึกดีๆ กับเขาค่ะ รู้สึกดีมากด้วย ทำเอาใจสั่นไปแป๊ปนึง เลยย งง มากก
ใครจะไม่รู้สึกดีที่มี คนมาบอกชอบล่ะค่ะ จริงไหม?5555 เหมือนได้ใจเราไปแล้ว 60-70% 
อาจจะเพราะ เราชอบสไตล์การเข้าหาแบบนี้ด้วยแหละค่ะ แบบจริงใจและชัดเจน ซึ่งหายากมาก 
ปกติเจอแต่หมาหยอกไก่ มาๆหายๆ ทำดีด้วยทุกอย่างยกเว้นให้ความชัดเจน
ซึ่งถ้าเจอ case แบบนี้ ไม่มีสะเทือนเลยสักนิด เมินเลยด้วยซ้ำ ไม่ใช่สายมโนสักเท่าไหร่ ค่อนข้างสตรอง 5555

แล้วพอเริ่มมองเขาในแง่ของคนรัก เขาก็มีอะไรหลายๆอย่าง ที่ตรงใจเราค่ะ เขาก็เป็น ผช.ที่ดีคนหนึ่ง
เขาตรงสเปคเราหลายๆอย่างเลยค่ะ พอเราเริ่มคิดแบบจริงจัง5555
แต่มันติดปัญหาที่ว่า เขายังมีอะไร บางอย่างที่มันยังไม่ใช่ ซึ่งก็เป็นข้อใหญ่มากสำหรับเรา
ทำให้เราไม่ได้รู้สึกชอบเขามากขนาดนั้น

ทำเอาเราลังเลมากเลยค่ะ ในชีวิตไม่เคยเจอ case แบบนี้มาก่อนเลย เคยเจอแต่ไปบอกชอบคนอื่นแล้วนกก 55555
หรือ ผช.ที่มาบอกชอบเรา เราก็คบด้วยเพราะมีใจให้อยู่แล้ว 
ไม่เคยตกอยู่ในสถานะการณ์นี้ มาก่อน เรารู้สึกลังเลมากๆ แอบอึดอัดนิดหน่อย
พึ่งเข้าใจความรู้สึกของการถูกสารภาพรักจากคนที่ตอนแรกไม่ได้สนใจ ก็วันนี้
ตอนแรกเลยบอกเขาไปประมาณว่า
"ขอเวลาเราหน่อยนะ หรือถ้ารอไม่ได้ก็บอกเราเลย เพราะตอนนี้เรายังไม่ชอบเธอ ไปหาผญ.คนอื่นที่ชอบเธอเถอะ อย่าเสียเวลากับคนที่ไม่ใช่เลย"
แล้วเขาก็ตอบเราว่า ไม่ เขาชอบเรามากจริงๆ และเขาจะรอเราคนเดียว

เวรกรรมจริงๆ  เจอคนมาพูดตรงๆด้วย แบบนี้ ปกติที่กำแพงสูงมากก็เหมือนพังลงมายังไงไม่รู้ 555 ใจสั่นไปวูบ
หลังจากวันนั้น เขาก็เข้าหาเราชัดเจนมากขึ้นๆ ดูแลเราดีมากเลย
ในใจเราแล้วเริ่มรู้สึกผิด รู้สึกเสียใจ ที่ยังไม่ได้ชอบเขามาก เท่าที่เขาชอบเรา เขายังไม่ใช่สำหรับเรา อยากปล่อยเขาไปเจอคนที่รักเขาจากใจจริงๆ
อีกใจหนึ่งก็อยากจะรั้งเขาไว้ อีกนานเท่านาน ไม่เคยเจอคนดีๆ แบบนี้มาก่อน
เราหาโอกาส บอกปฏิเสธ เขาหลายรอบมาก แต่พอถึงเวลาเจอทีไร ก็ใจอ่อน พับเก็บลง ทุกที 5555555
 
จนสุดท้ายไม่เกิน 1 เดือน เราก็ตีกับตัวเองจนจบ ไม่อยากปล่อยเวลามากไปกว่านี้ ดูเขาจริงจังมากขึ้นทุกวัน
เลยตัดสินใจ นัดเจอแล้วบอกไปตรงๆ ว่าเราขอโทษนะ แต่เราไม่สามารถคบกับเขาได้จริงๆ
จำได้ติดตา ว่าตอนนั้นเขาดูนิ่งไปเลยไม่พูดอะไรสักคำ 
เราไม่รู้ทำยังไง เดินหนีออกมาเลย ระหว่างเดินออกมาก็น้ำตาซึมมาจากไหนไม่รู้ งง มาก เหมือนเจ็บเอง
แต่เราก็คิดนะ ว่าเราทำถูกแล้ว มันสมเหตุสมผลแล้ว  เขาควรได้เจอคนที่รักเขาจริงๆ คนที่ใช่สำหรับเขาจริงๆ
และเราเองก็เช่นกัน การกักหรือรั้งเขาไว้ มันไม่ใช่สิ่งที่ดีเท่าไหร่ เสียเวลาทั้งคู่ 
บอกตามตรงเรารู้สึกแย่มากเลยนะ รู้สึกผิดมากเลย ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่รู้ทำไม
แต่ก็รู้สึกสบายใจมากขึ้น ในเวลาเดียวกัน

สุดท้ายขอเป็นกำลังใจ ให้กับคนที่อยู่ในสถานการณ์ เดียวกับเราด้วยค่ะ 
ยิ่งเราใจอ่อน หรือใจโลเล กับคนที่ไม่ใช่ มากเท่าไหร่ สุดท้ายจะยิ่งเสียเวลา และเสียใจทั้งคู่ค่ะ
คนที่รักเรา เขาก็ยิ่งเจ็บ ยิ่งเสียความรู้สึก  ส่วนเราก็เจอคนที่ใช่ช้าลง เพราะมัวเสียเวลา ลังเลกับคนที่ไม่ใช่
ต้องเข้มแข็ง เด็ดเดี่ยว และเด็ดขาดให้ถึงที่สุดค่ะ 

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านจนจบค่ะ  ใครเคยมีประสบการณ์คล้ายกันๆ ก็มาแชร์กันได้นะคะ