จริงเราก็รู้สึกดีกับเขานะ แต่ไม่รู้ทําไมอาจจะเป็นเพราะว่าเรายังไม่เคยมีใครสักคนที่จะจริงจังมากๆเวลาที่เราคุยกับเขาแล้วรู้สึกว่ามันสัมพันธ์กันมากจริงๆจนทำให้บางครั้งอาจจะรู้สึกกลัว..ส่วนตัวแล้วกลัวอะไรก็ไม่รู้แต่มันเป็นความรู้สึกที่ว่าบอกไม่ได้เลยจริงๆ
เรามีคนคุยเยอะมากสินะก็เป็น 4-5 เดือนแต่ไม่เคยคิดจะแบบคบกันเป็นแฟน...มันเป็นความรู้สึกที่เราไม่สามารถอธิบายได้แต่ก็ใช่ว่าเราจะคุยกันหลายคนแล้วก็คุยแค่ครั้งละคนถ้าเรารู้สึกว่ามันใช่ก็คุยกับใครก็ได้แต่ถ้ามันไม่ใช่เราก็แค่หยุดแค่นั้นเอง
เขาเป็นคนทัศนคติดี...เวลาที่เราคุยด้วยแล้วรู้สึกสบายใจมากยอมรับเลย แต่เวลานานไปแล้วคุยกันได้เกือบ 5 เดือน หลังจากนั้นเราก็เป็นฝ่ายที่ค่อยๆเงียบหายไปคือการที่เข้าเริ่มที่จะจริงจังนะพูดถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้บ่อยๆจนเรารู้สึกว่าเรายังไม่พร้อมอะไรขนาดนั้น...
เวลาที่เขาพูดรู้สึกถึงความจริงใจที่เขามีต่อเรา จนทำให้บางครั้งเราก็รู้สึกผิดกับตัวเองว่าทำไมถึงเป็นคนแบบนี้ จนในที่สุดเราก็คิดว่าการปล่อยเขาไปคงจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดมากกว่า
เราคิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลาเลยแหละแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกันไม่รู้ว่าทำไมเขาทักมาแล้วนานๆทีก็ค่อยจะเข้าไปตอบแชท ก็นั่นแหละเขาก็คงจะไม่รู้ความรู้สึกของเราที่เรามีอยู่ในใจหรอกและเราก็ไม่สามารถอธิบายให้เขาเข้าใจได้
งั้นก็ขอบคุณที่เข้ามาในชีวิต เปิดมุมมองอะไรหลายๆอย่างแลกเปลี่ยนความคิดเห็นทำให้ได้มองโลกในมุมมองที่แตกต่างขึ้นไปขอบคุณมากๆ
ทุกวันนี้เราก็เป็นเพื่อนกันในเฟซคุยกันทั้งบางครั้งนานๆทีจะเข้าไปตอบแต่ก็โอเคแล้วแหละ...ให้เขากับเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน และให้เขาได้ไปเจอคนดีๆ
เรายังเชื่อเสมอว่าคนที่จะมาในเวลาที่ใช้แต่ถ้าไม่ใช่ก็คือมันก็จะหลุดจากวงโคจรของกันและกันเองแค่นั้น
เราไม่รู้ว่าต้องจัดการกับความคิดความรู้สึกของเราแบบนี้ยังไงในเวลาที่อีกฝ่ายเริ่มจริงจังกับเรามากๆแต่เราก็เริ่มหายไป...
นึกๆแล้วเราคงอาจจะเป็นคนที่อยากอยู่ได้ด้วยตนเองโดยไม่ต้องมีความสำคัญอะไรกับใครในเชิงแฟนแบบนั้นก็ได้
อ่านมาจนถึงตรงนี้แล้วอยากจะให้คุณช่วยอธิบายชี้แนะแนวทางในการแก้ไขสถานการณ์แบบนี้หน่อยว่าควรจะทำยังไงบ้าง...
คุยกับคนๆหนึ่ง แต่พอเขาจริงจัง เราดันเป็นฝ่ายเริ่มหายไป ทำไมต้องเป็นแบบนี้
เรามีคนคุยเยอะมากสินะก็เป็น 4-5 เดือนแต่ไม่เคยคิดจะแบบคบกันเป็นแฟน...มันเป็นความรู้สึกที่เราไม่สามารถอธิบายได้แต่ก็ใช่ว่าเราจะคุยกันหลายคนแล้วก็คุยแค่ครั้งละคนถ้าเรารู้สึกว่ามันใช่ก็คุยกับใครก็ได้แต่ถ้ามันไม่ใช่เราก็แค่หยุดแค่นั้นเอง
เขาเป็นคนทัศนคติดี...เวลาที่เราคุยด้วยแล้วรู้สึกสบายใจมากยอมรับเลย แต่เวลานานไปแล้วคุยกันได้เกือบ 5 เดือน หลังจากนั้นเราก็เป็นฝ่ายที่ค่อยๆเงียบหายไปคือการที่เข้าเริ่มที่จะจริงจังนะพูดถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้บ่อยๆจนเรารู้สึกว่าเรายังไม่พร้อมอะไรขนาดนั้น...
เวลาที่เขาพูดรู้สึกถึงความจริงใจที่เขามีต่อเรา จนทำให้บางครั้งเราก็รู้สึกผิดกับตัวเองว่าทำไมถึงเป็นคนแบบนี้ จนในที่สุดเราก็คิดว่าการปล่อยเขาไปคงจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดมากกว่า
เราคิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลาเลยแหละแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกันไม่รู้ว่าทำไมเขาทักมาแล้วนานๆทีก็ค่อยจะเข้าไปตอบแชท ก็นั่นแหละเขาก็คงจะไม่รู้ความรู้สึกของเราที่เรามีอยู่ในใจหรอกและเราก็ไม่สามารถอธิบายให้เขาเข้าใจได้
งั้นก็ขอบคุณที่เข้ามาในชีวิต เปิดมุมมองอะไรหลายๆอย่างแลกเปลี่ยนความคิดเห็นทำให้ได้มองโลกในมุมมองที่แตกต่างขึ้นไปขอบคุณมากๆ
ทุกวันนี้เราก็เป็นเพื่อนกันในเฟซคุยกันทั้งบางครั้งนานๆทีจะเข้าไปตอบแต่ก็โอเคแล้วแหละ...ให้เขากับเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน และให้เขาได้ไปเจอคนดีๆ
เรายังเชื่อเสมอว่าคนที่จะมาในเวลาที่ใช้แต่ถ้าไม่ใช่ก็คือมันก็จะหลุดจากวงโคจรของกันและกันเองแค่นั้น
เราไม่รู้ว่าต้องจัดการกับความคิดความรู้สึกของเราแบบนี้ยังไงในเวลาที่อีกฝ่ายเริ่มจริงจังกับเรามากๆแต่เราก็เริ่มหายไป...
นึกๆแล้วเราคงอาจจะเป็นคนที่อยากอยู่ได้ด้วยตนเองโดยไม่ต้องมีความสำคัญอะไรกับใครในเชิงแฟนแบบนั้นก็ได้
อ่านมาจนถึงตรงนี้แล้วอยากจะให้คุณช่วยอธิบายชี้แนะแนวทางในการแก้ไขสถานการณ์แบบนี้หน่อยว่าควรจะทำยังไงบ้าง...