ขอเล่าย้อนเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ประมาณ2ปีนะคะ คือเมื่อก่อนหนูเป็นคนชอบร้องเพลง เเต่ไม่ชอบเเข่งขัน แต่อาจมีบ้างที่อาจารย์พาไปแข่ง พอเข้ามหาลัย เคยมองหาร้านเหล้าเพื่อร้องเพลงจะได้มีเงินใช้ด้วย แต่ด้วยหนูไม่มีวงเลยไม่ได้ไปสักที หนูก็ทำงานร้านขายเสื้อผ้าร้านนึงระหว่างเรียน เป็นร้านตอนกลางคืน ได้คืนละ200 วันนั้นหนูทำงานร้านเล็ก มีลูกค้าที่เป็นมิจฉาชีพทำท่าเหมือนจะซื้อของ ด้วยความมองโลกในเเง่ดีเกินไปไม่คิดว่าตัวเองจะเจอเรื่องเเบบนี้ วันนั้นเราโดนหลอกไปประมาณ800กว่า ซึ่งตอนนั้นเราทำงานได้เเค่คืนละ200 เท่ากับว่าเราต้องทำงานฟรีๆไปประมาณ4วันเลย ยอมรับว่าตอนนั้นตกใจมากที่รู้ตัวช้าไปว่าโดนหลอก พยายามวิ่งตามหาเพราะเราคิดว่าเราคงถอนเงินผิดจะขอคืน เราวิ่งทั่วตลาด มองเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ จนเราต้องไปขอให้ทางตลาดประกาศหาลูกค้าคนนั้น แต่พี่เขากลับบอกว่าหนูโดนหลอกเเล้ว ตอนนั้นหนูแทบทรุด เพราะเเค่นี้หนูก็แทบไม่มีเงินอยู่เเล้ว สุดท้ายหนูก็ต้องเดินกลับไปที่ร้านใหญ่เพื่อไปบอกเจ้าของร้านว่าหนูโดนหลอกเอาเงิน เสียงหนูตอนนั้นคงเหมือนคนเห็นผีอะค่ะ พูดแต่เสียงไม่ค่อยออก ตะกุกตะกัก  พูดไปด้วยร้องไห้ไปด้วย หลังจากวันนั้นเสียงของเราก็ไม่เหมือนเดิมอีก พูดได้ไม่เต็มเสียงเหมือนเมื่อก่อน เสียงเหมือนคนพูดอยู่ในคอ เสียงพูดเหมือนคนจะร้องไห้(แต่ไม่ได้จะร้องไห้จริงๆนะคะ เสียงมันเป็นแบบนั้นไปแล้ว) TT เคยพยายามทำให้เสียงตัวเองกลับมาเหมือนเดิม พยายามร้องเพลงเเต่เสียงที่ได้มันไม่เหมือนเดิม บังคับเสียงจนแฟนบอกว่าอย่าฝืนเกินไปกล่องเสียงมันจะอักเสบ ยอมรับลยว่าหลังจากเหตุการณ์นั้นหนูก็ไม่ค่อยได้ร้องเพลงอีกเลย เเละมีวันนึงเป็นงานเกษียรอาจารย์ในสาขา  อาจารย์ที่ปรึกษาจะให้หนูขึ้นไปร้องเพลง ทีเเรกหนูปฏิเสธเเต่ด้วยความที่แกชอบแกล้งหนูอยู่เเล้ว เลยไม่ยอมหาคนอื่นเเทน หนูก็เลยยอมร้องเพลง เผื่อความมั่นใจหนูจะกลับมา ตอนนั้นแกให้หามือกีต้าร์สักคนในห้อง แต่เพื่อนคนนั้นไม่ยอมเล่นให้ เพราะถ้าร้องเเละเล่นด้วยมันเป็นแนวแบบสามารถนั่งร้องก็ได้ ดูเนื้อก็ได้ เเต่เพื่อนคนนั้นกลับไม่ยอม เราเลยขอให้ทำคาราโอเกะให้เราก็ได้เดี๋ยวร้องคนเดียว เขาก็ไม่ทำ ทั้งๆที่เราค่อนข้างคุยกันบ่อย ไปเล่นดนตรีกันบ่อย หนูก็เลยน้อยใจ เพราะนี่คืองานของสาขาเท่ากับว่าทุกคนต้องมีส่วนในการช่วยเหลือ แต่กลับกลายเป็นว่า วันนั้นหนูโดนลอยแพอยู่อยู่คนเดียว โดดเดี่ยว ไม่รู้จะหันหน้าไปหาใคร ยอมรับเลยว่าเสียใจมากไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่ได้รับความช่วยเหลือขนาดนี้ ก่อนวันงาน หนูพยายามฝึกร้องทั้งๆที่ก็รู้ว่าเสียงไม่เหมือนเดิม หนูขึ้นไปร้องเพลงแต่หนูก็กลับทำพลาดร้องผิดอีกทั้งๆที่ฝึกมาหลายวันหลายรอบมากๆเเละเป็นครั้งเเรกในชีวิตด้วยที่หนูร้องผิดด้วย ตอนที่ร้อง มองดูที่ปรึกษาเขาหายไปไหนไม่รู้ คงอายที่หนูร้องผิดรึป่าว เหตุการณ์นั้นก็เป็นอีกเหตุการณ์ที่ทำให้หนูเสียความมั่นใจ หลังๆมานี้ หนูไม่เคยออกงานไหนอีกเลย แม้ว่าจะไปห้องซ้อมก็ไม่เคยร้องเพลงอีก ให้กำลังใจตัวเองบ่อยมาก ปลอบใจตัวเองตลอด แต่เสียงก็เป็นแบบเดิมเหมือนคนจะร้องไห้ บ่อยครั้งที่เหนื่อยใจกับตัวเอง ร้องไห้บ่อยเพราะความผิดพลาดของตัวเอง เคยอยากจะพบจิตเเพทย์สักครั้ง กลัวเป็นซึมเศร้า แต่อีกใจก็ไม่อยากไป คิดว่ายังอยู่ได้ ...ตอนนี้อยากขอแนวทางในการดึงความมั่นใจตัวเองกลับมา อยากให้เสียงเดิมของตัวเองกลับมา ขอพูดแบบปกติก็พอ ไม่ต้องถึงขั้นร้องเพลงได้ก็ได้ TT
[code][/code]