เรื่องมีอยู่ว่าที่บ้านผมเปิดบริษัทเล็กๆ กิจการไม่ได้ใหญ่เเต่ก็เอาตัวรอดได้เป็นสิบๆปีเเล้ว อยู่ไปเดือนๆ พอได้มีเงินจ่ายลูกน้อง จ่ายตัวเองครับ ขอเเค่บริษัทไปได้ก็พอ
พอช่วงหลังๆมา การแข่งขันสูงขึ้น ไหนจะบริษัทใหญ่ที่คอยกดราคา หรือแม้เเต่พวกเดียวกันตัดราคากันเองอีก ทำให้รายได้ลดลง พอมีโควิด เราก็พยายามเต็มที่ที่จะหางานให้ทุกคนทำ ไม่ปลดใครออก จ่ายเรทปกติ เเต่ลดเงินเดือนพ่อเเม่แทน ซึ่งงานเราก็น้อยลงมาก เเต่กลายเป็นงานเร่ง เเต่ถ้ามัวเลือกไม่ยอมทำ ก็คงไม่มีรายรับอีก กลายเป็นว่ารายรับเราน้อยลงเเต่ต้องจ่ายโอทีเยอะเเยะ
พอปลายปี 63 เลยตัดสินใจว่าแค่ประคองบริษัทให้ปกติในยุคโควิดก็ยากเเล้ว ปีหน้าไม่รู้จะเป็นยังไง เลยกะว่าจะไม่จ่ายโบนัส เเต่ผลปรากฏว่า มีเสียงลับหลังมากมาย “ก็เห็นทำงานตลอดนะ ทำไมไม่จ่าย”, “เหนื่อยเหมือนกันนะ ไม่มีกำลังใจทำงานเลย” สุดท้ายต้องยอมควักเนื้อตัวเองมาจ่ายก่อน เพราะพวกเขาเหมือนจะไม่อยากทำงาน พูดด้วยไม่หือไม่อือกันน ซึ่งอยากจะบอกว่าตลอดมาเราปฏิบัติกับพนักงานเหมือนคนในครอบครัวจริงๆ เวลาให้เขาช่วยอะไรเรามีสินน้ำใจ มีขนมฝากตลอด เลี้ยงข้าวอยู่บ่อยๆ เเต่พอมาเจอเรื่องเงินๆทองๆ ต่างคนต่างหน้าบูดใส่เราหมด
มาปลายปี 64 นี้ตัดสินใจจะปลดระวางรถที่ใช้มาสิบกว่าปีทิ้งเเล้วจะออกรถใหม่ ก็มานั่งกลุ้มใจกันต่อว่า พนักงานจะมองยังไง ถ้าปีนี้จะไม่จ่ายโบนัสอีก ต้องบูดกันอีกเเน่ๆ เเต่เพราะยังไงพนักงานก็มองบริษัทกับมองเราเองเป็นคนเดียวกัน “ออกรถใหม่นี่ ทำไมไม่จ่ายโบนัส ก็มีเงินนี่นา” คำพวกนี้มาอีกเเน่นอน สุดท้ายก็ยอมตัดใจควักเนื้อกันอีกรอบ เเล้วก็ตัดสินใจออกรถเช่นเดียวกันเพราะมันก็ต้องใช้ เเต่ๆๆ ช่วงนี้พ่อเเม่ก็ใช้รถคันเก่าไปก่อนเพราะแม่ไม่กล้าขับไปที่ทำงาน whatt!!? ซึ่งผมมองว่ามันลำบากมากเลย เราจำเป็นต้องเกรงใจอะไรเขาอีก พ่อเเม่ไปปล้นใครเพื่อเอาเงินมาซื้อเหรอ ก็ไม่ หรือผมยังเด็กไปไม่เข้าใจโลกของผู้ใหญ่เหรอครับ?
ถึงผมยังเด็ก เเต่ผมก็รับรู้สถานะที่บ้านมาตลอด รับรู้ความเหน็ดเหนื่อยของพ่อเเม่ ผมแค่อยากให้พ่อเเม่ได้ใช้ชีวิตอย่างสง่าผ่าเผยบ้าง ทำไมต้องหลบๆซ่อนๆ เเละอยากให้พนักงานมองมุมเจ้าของกิจการบ้าง ผมเข้าใจที่ต่างคนต่างต้องพึ่งพากัน เเต่ในภาวะแบบนี้มีงานทำผมว่ามันโอเคมากเเล้วนะ โอทีก็พอมี เงินเดือนก็ไม่ลด ที่อยู่น้ำไฟก็ฟรี เดินมาทำงานได้เลย แต่พวกเขาก็ยังไม่เคยมองเจ้านายอย่างพวกเราว่าดีเลยครับ คิดเเต่ว่าเรามีเราได้อย่างเดียว รถนี่ก็สิบกว่าปีถึงได้ออกใหม่ กะว่าเวลาที่ผ่านมาจะไม่ให้เรามีเงินเก็บหรือมีอะไรงอกเงยเลยเหรอครับ ถ้างั้นก็ไม่ต้องมาเป็นเจ้าของเเล้วครับ แบกรับความรับผิดชอบทุกอย่างเเต่จะไม่ให้ได้อะไรเลย มันก็คงจะไม่ใช่ หรือจริงๆ เเม่ผมคิดมากเกินไป หรือคิดถูกเเล้ว? ถ้าพี่ๆ มี mindset ดีๆ เเนะนำได้เลยนะครับ รถป้ายเเดงจอดตายอยู่ที่บ้านเป็นอาทิตย์ๆเเล้ว ได้เเต่ขับไปห้างตอนวันหยุด
ขอบคุณทุกคนที่รับฟังครับ
ปัญหาโลกแตกของเจ้าของกิจการกับพนักงาน
พอปลายปี 63 เลยตัดสินใจว่าแค่ประคองบริษัทให้ปกติในยุคโควิดก็ยากเเล้ว ปีหน้าไม่รู้จะเป็นยังไง เลยกะว่าจะไม่จ่ายโบนัส เเต่ผลปรากฏว่า มีเสียงลับหลังมากมาย “ก็เห็นทำงานตลอดนะ ทำไมไม่จ่าย”, “เหนื่อยเหมือนกันนะ ไม่มีกำลังใจทำงานเลย” สุดท้ายต้องยอมควักเนื้อตัวเองมาจ่ายก่อน เพราะพวกเขาเหมือนจะไม่อยากทำงาน พูดด้วยไม่หือไม่อือกันน ซึ่งอยากจะบอกว่าตลอดมาเราปฏิบัติกับพนักงานเหมือนคนในครอบครัวจริงๆ เวลาให้เขาช่วยอะไรเรามีสินน้ำใจ มีขนมฝากตลอด เลี้ยงข้าวอยู่บ่อยๆ เเต่พอมาเจอเรื่องเงินๆทองๆ ต่างคนต่างหน้าบูดใส่เราหมด
มาปลายปี 64 นี้ตัดสินใจจะปลดระวางรถที่ใช้มาสิบกว่าปีทิ้งเเล้วจะออกรถใหม่ ก็มานั่งกลุ้มใจกันต่อว่า พนักงานจะมองยังไง ถ้าปีนี้จะไม่จ่ายโบนัสอีก ต้องบูดกันอีกเเน่ๆ เเต่เพราะยังไงพนักงานก็มองบริษัทกับมองเราเองเป็นคนเดียวกัน “ออกรถใหม่นี่ ทำไมไม่จ่ายโบนัส ก็มีเงินนี่นา” คำพวกนี้มาอีกเเน่นอน สุดท้ายก็ยอมตัดใจควักเนื้อกันอีกรอบ เเล้วก็ตัดสินใจออกรถเช่นเดียวกันเพราะมันก็ต้องใช้ เเต่ๆๆ ช่วงนี้พ่อเเม่ก็ใช้รถคันเก่าไปก่อนเพราะแม่ไม่กล้าขับไปที่ทำงาน whatt!!? ซึ่งผมมองว่ามันลำบากมากเลย เราจำเป็นต้องเกรงใจอะไรเขาอีก พ่อเเม่ไปปล้นใครเพื่อเอาเงินมาซื้อเหรอ ก็ไม่ หรือผมยังเด็กไปไม่เข้าใจโลกของผู้ใหญ่เหรอครับ?
ถึงผมยังเด็ก เเต่ผมก็รับรู้สถานะที่บ้านมาตลอด รับรู้ความเหน็ดเหนื่อยของพ่อเเม่ ผมแค่อยากให้พ่อเเม่ได้ใช้ชีวิตอย่างสง่าผ่าเผยบ้าง ทำไมต้องหลบๆซ่อนๆ เเละอยากให้พนักงานมองมุมเจ้าของกิจการบ้าง ผมเข้าใจที่ต่างคนต่างต้องพึ่งพากัน เเต่ในภาวะแบบนี้มีงานทำผมว่ามันโอเคมากเเล้วนะ โอทีก็พอมี เงินเดือนก็ไม่ลด ที่อยู่น้ำไฟก็ฟรี เดินมาทำงานได้เลย แต่พวกเขาก็ยังไม่เคยมองเจ้านายอย่างพวกเราว่าดีเลยครับ คิดเเต่ว่าเรามีเราได้อย่างเดียว รถนี่ก็สิบกว่าปีถึงได้ออกใหม่ กะว่าเวลาที่ผ่านมาจะไม่ให้เรามีเงินเก็บหรือมีอะไรงอกเงยเลยเหรอครับ ถ้างั้นก็ไม่ต้องมาเป็นเจ้าของเเล้วครับ แบกรับความรับผิดชอบทุกอย่างเเต่จะไม่ให้ได้อะไรเลย มันก็คงจะไม่ใช่ หรือจริงๆ เเม่ผมคิดมากเกินไป หรือคิดถูกเเล้ว? ถ้าพี่ๆ มี mindset ดีๆ เเนะนำได้เลยนะครับ รถป้ายเเดงจอดตายอยู่ที่บ้านเป็นอาทิตย์ๆเเล้ว ได้เเต่ขับไปห้างตอนวันหยุด
ขอบคุณทุกคนที่รับฟังครับ