เลิกกับเเฟนเก่าไปหลายเดือนแล้ว ยังรักรึผูกพันธ์

เคยโดนมีดบาดมั้ยครับ?
เวลามันเป็นแผล อะไรไปสะกิดมันนิดๆก็รู้สึกไปหมด แต่เมื่อมันหายไปแล้ว เอาโดนอีกก็ไม่เห็นรู้สึกว่าเคยมีแผลตรงนั้น แต่ยังจำความเจ็บได้
ความรักก็เช่นกัน

แต่สิ่งที่รักษาแผลให้คุณ คือ"ปัญญา" ของคุณเองครับ (ผมไม่เชื่อว่าเวลารักษาแผลใจได้ ถ้าไม่มีปัญญาจะผ่านไปชาตินึงก็ยังรักษาแผลใจไม่ได้หรอก) ถ้าคุณคบเขาแล้วเจ็บ ก็จงเลือกครับว่า ต้องการจะจเ็บแบบนั้นแล้วสุขหรือไม่
ความรัก สร้างสุขให้เราได้ล้นพ้น ไม่มีอะไรให้ได้เท่านั้น แต่เมื่อในรัก มากับ สถานะ หน้าที่ ความคาดวหัง มันก็เปิดเป็น ความผิดหวัง ความผิดคาด การผิดใจในสถานะ ความอยากได้ อยากเป็น อยากมี ไม่มี เกิดขึ้น และพอไม่สมหวัง ก็เจ็บกับทุกข์

รัก สุขมากจริง และทุกข์ได้มากด้วยเมื่อถึงเวลา
แต่ หากรักแล้วเรียนรู้ก็จะลดทุกข์ลง ทีนี้ก็ชั่งน้หนักเา สุขกับทุกข์อะไรมีความหมายกับคุณมากกว่า

เช่นเดียวกับการเล่นมีด มันเพลินพอมั้ยกับการโดนมีดบาดมือ?
ทำไมเราโตแล้วถึงเลิกเล่นมีด?? เพราะเราเรียนรู้ว่า ไม่คุ้มกับทุกข์ที่มานั่นเอง

วางมีดในมือแล้วไปหาอย่างอื่นที่จรรดลงใจทำซะ
ถ้าจำเป็น รู้ตัวว่าอ่อนแอกับสถานที่ ก็อย่าไปที่เดิมๆครับ ไปหาเวลา หาอะไรทำใหม่ๆเพื่อรักษาแผลตรงนั้น แล้วกลับมาใหม่

แต่บอกไว้ก่อนนะครับว่า
สถานที่มันจะอยู่ตรงนั้น ของมันตลอดไป ถ้าคุณหนี คุณจะต้องหนีไปให้ไกล วันข้างหน้าคุณผิดหวัง เจ็บปวดอีกกี่เรื่อง กี่ครั้ง คุณต้องหนีสถานที่ไปถึงสุดขอบโลกหรือเปล่า? ลองไปสถานที่นั้น แล้วดูดีๆครับ มันมีอะไรแปลกไปจากเดิมบ้าง ต้นไม้ ต้นหญ้า ใบไม้ โต๊ะที่คุณเคยนั่ง ตอนนี้ คนอื่นก็นั่งตรงนั้น ดูใบไม้รอบๆดีๆ มันไม่เหมือนกับวันนั้นที่คุณไปหรอกครับ
มีแต่ใจคุณ ที่หยุดเวลาเอาไว้แค่ภาพนั้น มโนเอาว่ามัน"เหมือนวันนั้น"  ปรุงแต่งมาทำร้ายตัวเอง

ย้ำว่า ให้คุณค่ากับตัวเอง หาสุขของตัวเองให้ได้แบบไม่ต้องมีใคร
วันไหนที่คุณรักตัวเอง รู้คุณค่าตัวเอง สุขกับตัวเองได้ คุณจะมองทุกอย่างที่ผ่านมาเป็นสุขที่ผ่านไป และสร้างให้เกิดสุขในวันนี้  คนที่จะเข้ามาในใจคุณได้ต่อไป คือ ส่วนเสริมที่มาเพิ่มเติมให้ชีวิต ไม่ใช่ ส่วนที่มาทำให้ชีวิตคุณสมบูรณ์
อย่าหาจิ๊กซอว์ที่หายไป จงเป็นรูปที่เต็มอยู่แล้ว แต่ คนๆนั้น มาเป็นกรอบรูปเท่านั้น