ผมจะพูดให้ตรงไปตรงมามากที่สุดนะครับอาจจะจำเรื่องราวไม่ได้เป๊ะๆอยู่กับแฟนมาได้ จะเข้าปีที่4ล่ะครับ เราอายุห่างกับพอสมควรครับ ตอนแรกเรารักกันทุกอย่างลงตัวไปหมดแทบไม่มีเรื่องทะเลาะกันอาจจะมีนิดหน่อยแต่เราจะเข้าใจกันง่ายมาก พอมาช่วง1-2ปีให้หลัง เราทะเลาะกันหนักมากครับ อาจจะเป็นเพราะเรื่องตัวเราเองทั้ง2คนกว่าจะเข้าใจกันได้ก็ใช้เวลาอยู่หลายเดือนเหมือนกัน จากนั้นมาที่ปัจจุบันนะครับ เราทะเลาะกันหนักขึ้นครับหลายอย่างหลายเหตุผล ผมถูกบังคับให้ปิดกันอิสระของตัวเอง ปกติผมติดเพื่อนมากครับตอนคบเขาผมก็เบาให้เพื่อให้เขาสบายใจแต่ถูกคำพูดเหมือนจะให้เลิกคบเพื่อน ผมคุยกับเพื่อนแบบไม่มีขอบเขตครับเพราะสนิทกันมาก แต่เขาอยากให้ผมมีกรอบในการคุยกับเพื่อนบางอย่างที่เราคุยกันเรื่องผู้หญิง(แต่ผมไม่คิดอะไรนะเพื่อนมันชอบเล่าให้ฟัง) ก็บอกว่าไม่สมควร ผมชอบแต่งตัวบ้านๆครับ แต่ถูกบังคับให้แต่งแบบใจไม่อยากแต่ง ต้องทำตามที่เขาบอกนะไม่งั้นโกรธ ผมรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเลย ทุกวันผมกลัวครับว่าเขาจะโกรธหรือน้อยใจเมื่อไรกลัวว่าเราจะทำผิดอะไรไหมจนระแวงไปหมดแล้วครับต้องคอยคุยกับเขาบ้างหรือเรียกชื่อเช็คน้ำเสียงเขาบ้าง ผมเป็นคนไลฟ์สไตล์ง่ายๆครับ แค่ไม่นอกใจนอกกายกันก็พอ
*ประเด็นสำคัญอยู่อยู่ตรงนี้ครับ เขาเป็นคนที่มองโลกในแง่ร้ายมาก ก่อนมาเจอผมเขาเจอเรื่องแย่ๆมาครับ กับเขาบางเรื่องไม่ผิดผมก็ยอมรับครับ กลัวเขาจะจากไป ตอนทะเลาะกันเมื่อไร เขาจะไม่ฟังใคร เขาคิดสิ่งที่จะเอาเรื่องที่คิดไว้แล้วเบ็ดเสร็จ ผมไม่สามารถพูดอะไรในมุมของผมได้เลย ผมแค่อยากจะพูดด้านตัวเองให้ฟังบ้าง พอผมอธิบายเขาจะตัดพ้อทุกอย่าง ไม่ฟังบ้างหล่ะไม่มีก็ได้บ้างล่ะ ไม่มีกูแล้วจะอยู่ยังไงบ้างล่ะ เรื่องแย่ๆของผมจะออกมาทั้งหมดไม่ว่าเรื่องนั้นจะจริงหรือไม่จริง ถ้าผมยิ่งพูดเรื่องจะไม่จบ บางทีผมทนฟังสิ่งที่เขาคิดผิดเรื่องตัวผมไม่ไหวเหมือนกัน บางครับยอมรับครับมีทำร้ายร่างกายเขา เรื่องนี้ยอมรับครับว่าแย่จริงบางครั้งรุนแรงครับบางครั้งก็เสมอกัน ทุกครั้งที่ทะเลาะคำพูดผมจะไม่มีความหมายเขาจะพูดต่อว่าด่าสารพัด ผมรุ้สึกนะว่าเขาแค่ต้องการแค่สิ่งที่เขาอยากได้ยินหรือเปล่า ผมบอกตรงๆครับรู้สึกเหนื่อยมาก เหมือนผมทำอะไรผมผิดทุกอย่าง จนผมไม่รู้เลยครับว่าเราจะเป็นใครในสายตาของเขาเพื่อไม่ให้เขาต้องมาคอยทะเลาะกับผมอีก ผมไม่เข้าใจแล้วว่าตอนนี้ชีวิตจริงๆคืออะไรผมควรเป็นใครหรือต้องเป็นอะไรกันแน่?
ผมควรจะทำยังไงกับรักครั้งนี้ดีครับ?
*ประเด็นสำคัญอยู่อยู่ตรงนี้ครับ เขาเป็นคนที่มองโลกในแง่ร้ายมาก ก่อนมาเจอผมเขาเจอเรื่องแย่ๆมาครับ กับเขาบางเรื่องไม่ผิดผมก็ยอมรับครับ กลัวเขาจะจากไป ตอนทะเลาะกันเมื่อไร เขาจะไม่ฟังใคร เขาคิดสิ่งที่จะเอาเรื่องที่คิดไว้แล้วเบ็ดเสร็จ ผมไม่สามารถพูดอะไรในมุมของผมได้เลย ผมแค่อยากจะพูดด้านตัวเองให้ฟังบ้าง พอผมอธิบายเขาจะตัดพ้อทุกอย่าง ไม่ฟังบ้างหล่ะไม่มีก็ได้บ้างล่ะ ไม่มีกูแล้วจะอยู่ยังไงบ้างล่ะ เรื่องแย่ๆของผมจะออกมาทั้งหมดไม่ว่าเรื่องนั้นจะจริงหรือไม่จริง ถ้าผมยิ่งพูดเรื่องจะไม่จบ บางทีผมทนฟังสิ่งที่เขาคิดผิดเรื่องตัวผมไม่ไหวเหมือนกัน บางครับยอมรับครับมีทำร้ายร่างกายเขา เรื่องนี้ยอมรับครับว่าแย่จริงบางครั้งรุนแรงครับบางครั้งก็เสมอกัน ทุกครั้งที่ทะเลาะคำพูดผมจะไม่มีความหมายเขาจะพูดต่อว่าด่าสารพัด ผมรุ้สึกนะว่าเขาแค่ต้องการแค่สิ่งที่เขาอยากได้ยินหรือเปล่า ผมบอกตรงๆครับรู้สึกเหนื่อยมาก เหมือนผมทำอะไรผมผิดทุกอย่าง จนผมไม่รู้เลยครับว่าเราจะเป็นใครในสายตาของเขาเพื่อไม่ให้เขาต้องมาคอยทะเลาะกับผมอีก ผมไม่เข้าใจแล้วว่าตอนนี้ชีวิตจริงๆคืออะไรผมควรเป็นใครหรือต้องเป็นอะไรกันแน่?