ชีวิตเเย่ๆ..

คือตอนเเรกก็ไม่ได้คิดอะไรเเต่ตอนนั้นก็เห็นเค้าอยู่เเต่ก็ไม่ใด้คิดอะไรเเละพี่เค้าก็มองเราหรือเราคิดไปเองก็ไม่รู้เเละเราก็ไปขอเป็นเพื่อนในเฟสเเละในตอนนั้นเราก็เผลอใจให้เค้านิดหนึ่งเเต่ตอนเค้ารับเราเป็นเ

คือเรื่องมีอยู่ว่าวันนี้เเฟนเก่าของเเฟนเราทักเเชทเรามา มาถามว่าเเฟนเรากำลังคบอยู่กับใคร เเต่เราไม่กล้าจะบอกว่าคบอยู่กับเรา เพราะเเฟนเราบอกว่าเหมือนจะมีปัญหาอะไรกับนางสักอย่างนี้เเหละเเต่รายละเอียดเราก

พ่อเสียด้วยอุบัติเหตุ มันกระทันหันมาก ไม่มีแม้แต่โอกาสยื้อ ไม่มีหวัง เราเสียใจที่สุดคือ เราไม่ได้กลับไปหาพ่อเลย 2 ปีกว่า เรารู้สึกผิดจริงๆ บอกพ่อไว้ว่าต้นปีหน้าจะกลับไปหา แต่พ่อก็ไปก่อน ตั้งแต่ออกจา

ก้คือตอนนี้เราอยู่ม2นะคะะ พึ่งย้ายโรงเรียนมา คือตอนนี่เราอยู่โรงเรียนx เเต่ตอนเเรกอยู่โรงเรียนa (ไม่ขอใช้ชื่อจริงนะคะ) คือเราอยู่โรงเรียนa มาตั้งเเต่อนุบาล1จนถึงม1 ละก้อต้องลาออก เพราะโดนบังคับ พอม2เร

เราป่วยเป็นมะเร็งตับระยะสุดท้ายเเล้วรักษาตัวมาเป็นปีจนรู้สึกทรมารพอรู้ว่าเป็นระยะสุดท้ายเเล้วอยู่ได้เเค่ 6 เดือนเราจึงหยุดรักษาเเล้วว่าจะมาใช้ชีวิตให้มีความสุขดีกว่าเราจะทำในสิ่งที่อยากทำกินสิ่งที่อยา

สวัสดีครับ ผมอยากเล่าประสบการณ์ชีวิตที่ห่วยแตกของผมให้ฟัง ตั้งแต่เด็กจนโต ผมอยู่กับยายมาตลอด ตอนเด็ก ๆ ลุงผมเมายาและถือมีดไล่ฟัน ผมเลยต้องพายายขับซาเล้งหนีออกมา เช่าห้องอยู่กันสองคน เพราะอยู่บ้านไม่ได

ขอสอบถามผู้รู้ด้วยค่ะ กรณีเราขับมอร์ไซค์ชนกับรถกระบะเป็นทางสี่แยก รถกระบะคู่กรณีสีถลอกเล็กน้อย แต่มอร์โซค์เราพัง และเราได้รับยาดเจ็บหัวเข่าฉีกขาดนอน รพบ. 3คืน พรบ.จ่ายค่ารักษาค่ะ กรณีนี้ตำรวจบอกว่าเรา

เเม่พาผมหนีมาจากพ่อเพราะพ่อติดยาทำร้ายร่างกายเเม่ ตอนนั้นผม3-4ขวบเเต่ตอนนี้ผมอายุ19ปีผมอยากจะรู้ว่าจะมาสนใจในตัวผมทำไมตอนนี้ทิ้งผมไป15ปีเเล้วจะมาสนใจผมทำไม ทั้งที่พวกคุณไม่เคยช่วยเหลืออะไรเลย ส่งผมเรี