สวัสดีค่ะ เจ้าของกระทู้อยู่ม.4นะคะ ณ ตอนนี้เครียดมากๆเรื่องต่อมหาลัย มันยากมากๆเลยค่ะ แล้วยิ่งคิดไม่ได้ ยิ่งทำให้กลัว เพราะนี่ก็ม.4แล้ว กลัวว่าจะอ่านหนังสือไม่ทัน เตรียมตัวไม่ทัน ก็เลยตั้งใจจะเริ่มอ่านหนังสือแล้วค่ะ
แต่ติดปัญหาตรงที่ว่าไม่สามารถบอกตัวเองได้ว่าตัวเราจะเลือกเรียนคณะไหน มันมีปัจจัยหลายอย่างมากๆค่ะที่ทำให้เลือกยาก ถ้าถามว่าชอบอะไรมากที่สุดที่คิดว่าอยู่กับมันได้ทั้งชีวิต หนูชอบดนตรีค่ะ แต่ทั้งปัจจัยเรื่องเงิน แล้วก็รู้สึกว่ามันเป็นไปได้ยาก ก็เลยเลือกทำเป็นงานอดิเรกแทน แล้วตัดออกจากตัวเลือกคณะที่จะต่อ
รองลงมาก็เป็นศิลปะ ครั้งนึงเคยฝึกดรออิ้ง,perspectiveเพราะอยากต่อสถาปัตย์ แต่ยิ่งศึกษาไปเรื่อยๆก็รู้สึกไม่ใช่ ทั้งการที่ใช้เงินเยอะแล้วไม่น่าไหว แล้วก็คิดไปอีกว่าไม่สามารถจะอยู่กับมันทุกวันได้แน่ๆ คณะสุดท้ายที่คิดว่ามีความเป็นไปได้ที่สุดก็คือมนุษยศาสตร์ค่ะ ตอนนี้หนูเรียนสายศิลป์-ภาษา ภาษาญี่ปุ่นค่ะ จากที่ประเมินตัวเอง คิดว่าสู้ไหวค่ะ ถ้าตั้งใจอ่านหนังสือตั้งแต่ตอนนี้หนูเชื่อว่าตัวเองทำได้ แต่มันยังลังเลแล้วไม่มั่นใจตรงที่ว่า ยิ่งคิดถึงอนาคต ก็ยิ่งไม่ชัดเจน รู้สึกว่า ถ้าเลือกแล้ว เราจะต้องอยู่กับมันไปทั้งชีวิตเลยนะ นี้คือสิ่งที่เราจะอยู่ได้จริงๆหรอ คือหนูคิดถึงตอนโตทีไรแล้วอยากร้องไห้มากๆค่ะ ในหัวมันคิดถึงแต่ดนตรี คิดแต่ภาพตัวเองนั่งทำเพลง แล้วพอตั้งใจจะเลือกภาษาแล้วคิดถึงความเป็นจริง มันรู้สึกโหวงมากๆค่ะแล้วก็ได้แต่ถามตัวเองว่ามันจะใช่จริงๆหรอ
ตอนมัธยมต้นหนูเคยเรียนห้องวิท-คณิตที่เป็นห้องพิเศษค่ะ ตอนนั้นเรียนเพราะผู้ใหญ่บอกว่าหนูเรียนได้ ตอนนั้นหนูไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตเลยค่ะ เรียนอย่างเดียว แต่พอขึ้นม.ปลายมันถึงได้รู้ความแตกต่าง ว่าหนูชอบที่ได้ทำกิจกรรมต่างๆ ทำสิ่งที่ชอบไปเรื่อยๆ มันเทียบไม่ได้เลยกับตอนที่มัธยมต้นหนูได้เกรดเยอะ ผู้ใหญ่ชม ตอนนี้มันมีความสุขกว่ามากๆ
คือทุกวันนี้มันยากมากๆค่ะ ทุกๆสิ่งต้องใช้เงิน หนูเข้าใจพ่อแม่ค่ะ เข้าใจจริงๆ แต่หนู
อดคิดไม่ได้เลย ว่าชีวิตหนูเกิดมาครั้งเดียว ทำไมการเลือกอะไรสักอย่างที่ตัวเองชอบมันถึงเป็นเรื่องที่ยากขนาดนี้
หากผู้ใหญ่ท่านใดคิดว่าหนูควรเปลี่ยนมุมมอง หรือรู้สึกว่าหนูยังมองในมุมที่เด็กเกินไป สามารถแนะนำหรือบอกได้เลยค่ะ
ปรึกษาเรื่องการต่อคณะมหาลัยในอนาคต
แต่ติดปัญหาตรงที่ว่าไม่สามารถบอกตัวเองได้ว่าตัวเราจะเลือกเรียนคณะไหน มันมีปัจจัยหลายอย่างมากๆค่ะที่ทำให้เลือกยาก ถ้าถามว่าชอบอะไรมากที่สุดที่คิดว่าอยู่กับมันได้ทั้งชีวิต หนูชอบดนตรีค่ะ แต่ทั้งปัจจัยเรื่องเงิน แล้วก็รู้สึกว่ามันเป็นไปได้ยาก ก็เลยเลือกทำเป็นงานอดิเรกแทน แล้วตัดออกจากตัวเลือกคณะที่จะต่อ
รองลงมาก็เป็นศิลปะ ครั้งนึงเคยฝึกดรออิ้ง,perspectiveเพราะอยากต่อสถาปัตย์ แต่ยิ่งศึกษาไปเรื่อยๆก็รู้สึกไม่ใช่ ทั้งการที่ใช้เงินเยอะแล้วไม่น่าไหว แล้วก็คิดไปอีกว่าไม่สามารถจะอยู่กับมันทุกวันได้แน่ๆ คณะสุดท้ายที่คิดว่ามีความเป็นไปได้ที่สุดก็คือมนุษยศาสตร์ค่ะ ตอนนี้หนูเรียนสายศิลป์-ภาษา ภาษาญี่ปุ่นค่ะ จากที่ประเมินตัวเอง คิดว่าสู้ไหวค่ะ ถ้าตั้งใจอ่านหนังสือตั้งแต่ตอนนี้หนูเชื่อว่าตัวเองทำได้ แต่มันยังลังเลแล้วไม่มั่นใจตรงที่ว่า ยิ่งคิดถึงอนาคต ก็ยิ่งไม่ชัดเจน รู้สึกว่า ถ้าเลือกแล้ว เราจะต้องอยู่กับมันไปทั้งชีวิตเลยนะ นี้คือสิ่งที่เราจะอยู่ได้จริงๆหรอ คือหนูคิดถึงตอนโตทีไรแล้วอยากร้องไห้มากๆค่ะ ในหัวมันคิดถึงแต่ดนตรี คิดแต่ภาพตัวเองนั่งทำเพลง แล้วพอตั้งใจจะเลือกภาษาแล้วคิดถึงความเป็นจริง มันรู้สึกโหวงมากๆค่ะแล้วก็ได้แต่ถามตัวเองว่ามันจะใช่จริงๆหรอ
ตอนมัธยมต้นหนูเคยเรียนห้องวิท-คณิตที่เป็นห้องพิเศษค่ะ ตอนนั้นเรียนเพราะผู้ใหญ่บอกว่าหนูเรียนได้ ตอนนั้นหนูไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตเลยค่ะ เรียนอย่างเดียว แต่พอขึ้นม.ปลายมันถึงได้รู้ความแตกต่าง ว่าหนูชอบที่ได้ทำกิจกรรมต่างๆ ทำสิ่งที่ชอบไปเรื่อยๆ มันเทียบไม่ได้เลยกับตอนที่มัธยมต้นหนูได้เกรดเยอะ ผู้ใหญ่ชม ตอนนี้มันมีความสุขกว่ามากๆ
คือทุกวันนี้มันยากมากๆค่ะ ทุกๆสิ่งต้องใช้เงิน หนูเข้าใจพ่อแม่ค่ะ เข้าใจจริงๆ แต่หนู
อดคิดไม่ได้เลย ว่าชีวิตหนูเกิดมาครั้งเดียว ทำไมการเลือกอะไรสักอย่างที่ตัวเองชอบมันถึงเป็นเรื่องที่ยากขนาดนี้
หากผู้ใหญ่ท่านใดคิดว่าหนูควรเปลี่ยนมุมมอง หรือรู้สึกว่าหนูยังมองในมุมที่เด็กเกินไป สามารถแนะนำหรือบอกได้เลยค่ะ