สวัสดีครับพี่น้องๆทุกคน ผมมีปัญหาที่สุดจะทนในชีวิตมาขอคำปรึกษาครับ คือแม่ผมเนี่ยครับจากตอยแรกๆที่ไม่ได้อะไรมากตอนนี้ผมเริ่มทนไม่ไหวขึ้นมาแล้วมันเกินไปในทุกๆอย่างเลย
คือแม่ผมเนี่ยครับเป็นคนประเภทที่ว่าผิดไม่ได้ทำอะไรคือตัวเองใหญ่สุดไม่เคยคิดว่าตัวเองผิดเลยทั้งยังไม่พัฒนาตัวเองจมปลักกับอดีตแล้วยังลากคนอื่นๆรอบตัวลงเหวไปด้วยช่วงนี้นี่ยิ่งหนักมากๆ คือไม่ว่าอะไรก็ตามทุกการกระทำของผมเนี่ยแค่หายใจผมก็ยังจะโดนด่าเลยครับที่สำคัญคือมัยไม่ใช่กับผมคนเดียว
คือครอบครัวผมเนี่ยครับอยู่กัน4คนมีผมมีแม่มียายและมีน้าอีกคนหนึ่ง แต่แม่ผมเนี่ยครับไม่ว่าจะอยู่กับใครแม่ผมก็จะทะเลาะกับเขาไปหมด ยิ่งช่วงนี้มีมรสุมชีวิตแบบนี้อีกแม่ต้องให้น้าคอยช่วยอยู่ตลอดซึ่งน้าผมเนี่ยถึงจะมีอารมณ์แปรปรวนไปบ้างแต่โดยรวมแล้วคือดีกว่าแม่มากๆเลยครับ อย่างน้อยก็มีวุฒิภาวะที่ดีกว่า แล้วก็มีพัฒนาการทางความคิดอยู่บ้างแล้วก็พยายามหาทักษะใหม่ๆให้ตัวเอง(ถึงจะน้อยก็ตาม)ต่างจากแม่ของผมเองที่คืออยากมีชีวิตที่ดีขึ้นแต่ไม่เปิดรับอะไรเลยไม่อ่านข่าวไม่เรียนรู้ตรงส่วนนี้สำหรับผมไม่มีปัญหาเท่าไหร่แต่ปัญหาใหญ่สุกคือนอกจากแม่ที่ ไม่สามารภทำตัวเป็นแบบอย่างที่ดีให้ได้ ไม่สามารภให้คำปรึกษาได้ซักครั้ง ไม่สามารถเข้าใจได้ซักหน คือเขาทำให้ผมสภาพจิตใจแย่ลงทุกวันๆๆๆๆๆๆๆๆๆ งานของตัวเองทุกครั้งก็โยนมาให้ผมทำย้ำว่าทุกครั้งที่เจอหน้าเลยครับไม่ได้เป็นเชิงแบบว่าขอให้ช่วยทำแต่เป็นเชิงบังคับประมาณว่ายังไงก็ต้องทำ ต่างจากน้าที่เวลาจะให้ผมทำหลายๆครั้งก็เป็นการขอให้ช่วย(ก็เชิงบังคับแต่มีชันเชิงในการพูด)
ขอผมเล่าเรื่องของตัวผมเองซักหน่อยคือผมเนี่ยปีนี้ก็อายุ17แล้วแต่ซิ่วออกโรงเรียนมาแต่ผมก็มีหนทางสอบเทียบอยู่นะครับ ส่วนสาเหตุที่ผมออกจากรร.ก็คงเรียกว่าเพราะทนชีวิตไม่ไหวนี่แหละครับผมเป็นเด็กที่โดนแกล้งมาตั่งแต่ อ.2 จน ม.3มาผมก็ยังโดยแกล้งอยู่และยังโดนทุกวันจากทุกทางอีกด้วยทั้งเพื่อนทั้งครู ทั้งญาติๆทั้งพ่อผมเองและแต่ละเรื่องที่โดนแกล้งก็ไม่ใช่เบาๆนะครับผมเข้าโรงบาลเพราะโดนแกล้งไป3รอบต้องเย็บทุกรอบ ผมโดนพ่อเอาเข็มขีดฟาดสุดแรงตอนป.1 ผมโดนเพื่อนชนก๊อกน้ำจนปากฉีกเหือบถึงหูตอน อ.2 ผมโดนเพื่อผลักจนตกบรรไดหัวแตกกระโหลกร้าว ตอนป.5 พอขึ้ยม.ต้นผมก็โดนเพ่งเล็งหนัก ขนาดวันที่ทุกคนในฟ้องไม่ทำการบ้านมาส่งผมยังโดนทำโทษคนเดียวได้เลย ไปรร.ก็โดนแกล้งกลับบ้านมาก็เจอพ่อแย่ๆกับแม่ที่เหมือนเป็นบ้าแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวไม่ได้ ห่วงหน้าตาตัวเองเป็นที่สุดทั้งๆที่ก็ไม่ได้มีเครดิตดีอะไร
ผมต้องเข้าไปอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวทย์อีกครึ่งปีและยังต้องคุยกับหมอเรื่องแต่หมอไม่ได้ช่วยอะไร ยิ่งคุยกับฟมอไปหลายๆรอบผมก็ได้รู้ว่าคนพวกนี้ช่วยอะไรผมไม่ได้แน่นอน ทุกครั้งที่คุยกันฟมอเขาจะมองหน้าแม่ผมด้วยความเกรงใจไม่มีใครกล้าพูดออกมาจริงๆซักคนพยายามหลีกเลี่ยงกันสุดๆ และทุกครั้งที่คุยกับหมอพอคุยเสร็จแม่ผมก็จะโมโหทุกครั้งเพราะผมพูดความจริงออกไปหมด ถึงขนาดมีวันนึงแค่ผมถอนหายใจแม่ก็ยังบอกผมว่า"ไม่ใช่ลูกกู"เลยแหละครับน้าผมเองก็ดูและเห็นอยู่ตลอดแต่ก็กระอักกระอ่วนไปกล้าพูดอีกคน(หมายถึงเรื่องที่เกี่ยวกับผม)
แล้วแม่ผมเนี่ยเวลาอยู่กับผมเขาก็จะด่าน้า ด่าคุณยายให้ผมฟัง พออยู่กับน้าเขาก็จะด่าผม ด่า คุณยายให้น้าฟัง เวลาที่ในบ้านเหลือแค่ ผม น้า คุณยายทุกอย่างเงียบสงบสุดๆเลยครับไม่มีการทะเลาะกันสามารถใช้เหตุผมคุยกันได้สามารถทำงานด้วยกันได้โดนไม่มีใครบังคับใคร ผมที่ต้องเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยก็โล่งใจทำให้โฟกัสกับหลายๆอย่างได้แต่พอแม่มาเฟมือนมีอุกบาตมาชนอะครับ ความสงบหายไปผมก็จะมีแต่เรื่องแม่มารบกวนในหัวทุกครั้งที่ทะเลาะกันผมจะทบทวนชีวิตตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าๆๆๆๆๆๆๆ ทั้งวันทั้งคืนจนกระทั้งถึงในวันที่ผมเข้าใจตัวเองแบบสุดๆเข้าใจน้าเข้าใจคุณยายและก็เข้าใจแม่ผมก็ได้รู้ว่าแม่ผมเนี่ยเห็นแก่ตัวสุดๆเลยตั่งแต่เล็กจนโตแม่เลี้ยงผมด้วยความคิดแบบนักธุรกิจเลยแหละครับทุกทุกการกระทำต้องได้รับผมตอบแทนทุกการกระทำคือบุญคุณ แม่ผมจะทวงบุญคุณทุกครั้งๆไปเรื่อยเวลาจะใช้งานผม ในทางกลับกันผมที่เคยทำอะไรให้แม่ผมไม่เคยจำมาเก็บไว้เลยสำหรับผมผมก็แค่ทำให้มันต้องคิดอะไรมากกว่านั้นด้วยเหรอ ผมไม่เคยคิดว่าที่แม่ทำให้มามันเป็นบุญคุณเลยซักครั้งไม่ว่าอันไหนเพราะทุกอย่างที่แม่คิดว่าเป็นบุญคุณสำหรัยผมมันไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าโชคร้าย ผมเกิดมาเพราะอุบัติเหตุทางถุงยางครับผมรู้ดี พ่อกะแม่ผมล่อกันข้างหัวผมตอนประธมผมก็รู้ตัว พ่อผมไปหาชู้ตอนป.4ผมก็รู้ผมเห็นหน้าผมจำได้ทุกอย่างทุกอย่างที่ผมเคยโดนมาจากทุกคนผมจำได้แม่นทุกการกระทำมันวนซ้ำไปซ้ำมาในหัวผมตลอดทุกครั้งที่ผมเศร้าการที่ผมได้เกิดมามันคือฝันร้ายครับ แม้เคยบอกผมด้วยนะครับว่ามีคนชมแม่ว่าเลี้ยงผมดีมากๆ จนถึงวันนี้ผมยังแค้นคนที่พูดอยู่เลยแหละครับเพราะไอคำพูดตามมารญาติโง่ๆนั่นมันทำให้แม่ผมหลงคิดว่าทำดีแล้วมาตลอด
จริงๆผมก็เคยมีคนที่เชื่อใจได้แล้วรู้สึกว่าเป็นที่พักพิงอยู่นะครับแต่พอวันนึงที่ผมโดนหลายๆยางมันรุมเร้าโดรเพื่อนที้สนิทเมินบ้างโดนหลายๆอย่างจนอยากตายขึ้นมาก็ไปผูกคอน่ะครับแต่เชื่อมันดันขาดไปตั่งสองเส้น ผมก็ไปปรึกษาเขาแต่ได้คำตอบกลับมาว่าทำไม่มีผูกให้แน่นๆ 55555 ดีสุดๆไปเลยใช่ไหมหล่ะครับ ล่าสุดที่ไปหาหมอมาหมอก็เกรงใจแม่แบบสุดๆบอกใฟ้ผมแก้ที่ตัวเองพอหมอถามแม่ว่าอยากให้ผมแก้ตรงไหนแม่บอกใฟ้ผมเรียนเยอะขึ้นแล้วก็คิดไม่ออกอีกเลย ผมได้ยินผมแทบบ้าเลยแหละครับ วันไหนผมเรียนอยู่ทั้งวันก็จะด่าผมว่าทำไมไม่มาช่วยทำงาน วันไหนผมทำงานก็จะด่าว่าผมไม่เรียน5555 เคยด่าผมโง่ด้วยนะครับแต่ผมถามคำถามคูณหารเลขง่ายๆ
ยังตอบผมไม่ได้เลย ถ้าคำถามอังกฤษง่ายๆก็สอนผิดมาๆ มีวันนึงช่วงผมโฟกัสกับอย่างอื่นอยู่ก็มีเอาคำถามภาษาอังกฤษมาถาม ผมก็มึนๆอยู่ก็ตอบไม่ได้ก็ต้อนผมใหญ่เลย พอผมตั่งตัวได้การพูดคุยหลังจากนั้นก็สลับบทบาทเป็นผมไปสอนอีกรอบ
แล้วก็ชอบบอกว่าผมอ่อนต่อโลกด้วยนะครับ แค่ผมไม่ชอบออกจากบ้านมันหมายถึงผมอ่อนต่อโลกเลยหรอครับ สำหรับแม่ที่โดนคนหลอกตังเอาง่ายๆกับผมที่พยายามให้คนในบ้านใจเย็นของตลอดใครกันแน่ครับเนี่ยที่อ่อนต่อโลก แม่ผมมีดีอย่างเดียวเท่านั้นแหละครับคือมีเพื่อนดี แค่นั้นเลยนอกนั้นแย่หมดเลยแม่รักใครไม่เป็นด้วยซ้ำไม่ว่าจะเป็น แม่ของแม่เองน้องสาวของแม่หรือแม้แต่ผมที่แม่หลอกตัวเองมาตลอดว่ารัก ขนาดแก้วแตกบาดเท้าผมแม่ยังห่วงแก้วที่แตกไปแล้วก่อนเลยครับผมไม่ได้คิดไปเองแน่นอน
ปัญหาของผมตอนนี้คือล่าสุดเมื่อนานมากนี้ผมพยายามสานสัมพันธ์ของคนในครอบครัวครับก็คือพยายามลากให้มาดูหนังไปด้วยกนัผ่านไปหนึ่งเดือนก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นครับ ผมเห็นว่าคนอื่นสนิทกันดีแล้วผมก็แยกตัวออกมาครับ แม่กับน้าผมก็เริ่มดีขึ้นในหลายๆความหมายคือมีสิ่งที่ชอบเหมือนกันก็คือคุยกันถูกคอมากขึ้นแหละนะครับแต่หลังจากนั้นผมก็ได้รู้แล้วว่าผมขุดหลุมฝังตัวเอง แม่ผมติดซีรี่จนเป็นบ้าหนักกว่าเดิมงานการแทบไม่ทำ แยกแยะไม่เป็นยิ่งกว่าเดิมผมถามเรื่องงาน(ส่วนรวม)ก็โดนด่างานตัวเองก็โยนให้ผมทำเกืบหมดงานส่วนรวมนี่ไม่แตะซักนิดครับ นี่แค่เริ่มต้นครับมันหนักขึ้นกว่าเดิมตรงที่แม่คิดว่าน้าว่สแม่ตลอดเรื่องนั่นนี่เป็นเพราะผมครับ ทั้งที่ผมอยู่กับน้าก็สนิทกันคุยเล่นกันได้สบายใจไปดูหนังด้วยกันบ่อยๆแล้วก็ไม่เคยทะเลาะกันซักครั้งเลยด้วยครับ แม่ก็เหมือนจะรู้ตัวว่าตัวเองเป็นตัวการแต่ในใจก็ดูเหมือนจะไม่ยอมรับและด้านที่ไม่ยอมรับก็ดูจะเหนือกว่า สภาพจิตใจผมตอนนี้ก็คือเรียกว่าแย่สุดๆเลยแหละครับมันหน่วงมันเน่าไปหมดโฟกัสกับการเรียนไม่ได้เลย (ผมไม่เคยมีปัญหาเรื่องการเรียนผมสอบได้ท็อปตลอดไม่ว่าปัญหาจะมากขนาดไหน) แต่พอซิ่วมานานๆความมั่นใจมันเริ่มหายน่ะครับกำลังใจไม่มีเลยซักนิดเพื่อนผมก็ไม่มีมานานแล้วด้วย คนในบ้านก็อย่สงที่เล่ามาแหละครับ
ถ้าเป็นไปได้ผมก็แค่อยากให้แม่ผมมีวุฒิภาวะมาขึ้นซักนิดอย่างน้อยก็รู้ตัวตลอดว่าทำอะไรอยู่
หรือไม่ผมก็อยากให้คนที่เป็นหมอในโรงบาลเลิกเกรงใจพ่อแม่ซักทีมัวแต่ไม่กล้าพูดชีวิตเด็กคนนึงคงได้พังแน่ๆ ผมไม่กล้าหวังว่าแม่ผมจะเป็นแม่ที่ดีฟรอกนะครับแต่ถ้าแม่ผมดูเป็นผู้เป็นคนมากขึ้นคงเป็นของขวัญปีใหม่ที่เยี่ยมมากๆแต่ก็เป็นแค่คำขอแหละนะครับเพราะก่อนที่จะมาเขียนแม่ผมก็เริ่มบ้าขึ้นมาสั่งให้ผมเอาผ้าชื้นๆไปเก็บทั้งที่มันยังไม่แห้งแต่เพราะมือแม่มันแพ้น้ำยาล้านจากจนเป็นแผล เลยจับผ้าแล้วรู้สึกว่ามันแห้งซะงั้นแหละครับ
เรื่องที่จะมาปรึกษาก็แบบนี้แหละนะครับ ผมอยากถามว่าผมควรทำยังไงต่อดี ผมอยากวางแผนอนาคตระยะยาวตัวเองแต่ด้วยสถานะการณ์ของโลกมันสวิงเกินไปแผนผมพังไปสองรอบแล้ว เลยพักเรื่องการสอบเทียบจบม.6ไว้ก่อน อยากทำพื้นฐานความรู้ดีขึ้นด้วย แต่หลังๆมานี้นอกจากเรื่องคำนวนกับเรื่องของแนวคิดและคำศัพท์เรื่องอื่นผมไม่พัฒนาขึ้นเลยครับหลายๆครั้งโดนความเคลียดเข้ากลืนกินจนอ่านอะไรไม่เข้าหัวเลยในหัวผมมันฉายอดีตตัวเองซ้ำๆ พอเรื่องเก่าหายไปเรื่องใหม่ก็เข้ามายิ่งหลังๆมานี้ยิ่งหนัก แทบจะทุกวันเลย จะบ้าตายอยู่แล้วครับช่วยด้วยยย
มีปัญหาครอบครัวมาปรึกษาครับผมสุดจะทนจริงๆไม่มีที่พึ่งพาทางใจเลย
คือแม่ผมเนี่ยครับเป็นคนประเภทที่ว่าผิดไม่ได้ทำอะไรคือตัวเองใหญ่สุดไม่เคยคิดว่าตัวเองผิดเลยทั้งยังไม่พัฒนาตัวเองจมปลักกับอดีตแล้วยังลากคนอื่นๆรอบตัวลงเหวไปด้วยช่วงนี้นี่ยิ่งหนักมากๆ คือไม่ว่าอะไรก็ตามทุกการกระทำของผมเนี่ยแค่หายใจผมก็ยังจะโดนด่าเลยครับที่สำคัญคือมัยไม่ใช่กับผมคนเดียว
คือครอบครัวผมเนี่ยครับอยู่กัน4คนมีผมมีแม่มียายและมีน้าอีกคนหนึ่ง แต่แม่ผมเนี่ยครับไม่ว่าจะอยู่กับใครแม่ผมก็จะทะเลาะกับเขาไปหมด ยิ่งช่วงนี้มีมรสุมชีวิตแบบนี้อีกแม่ต้องให้น้าคอยช่วยอยู่ตลอดซึ่งน้าผมเนี่ยถึงจะมีอารมณ์แปรปรวนไปบ้างแต่โดยรวมแล้วคือดีกว่าแม่มากๆเลยครับ อย่างน้อยก็มีวุฒิภาวะที่ดีกว่า แล้วก็มีพัฒนาการทางความคิดอยู่บ้างแล้วก็พยายามหาทักษะใหม่ๆให้ตัวเอง(ถึงจะน้อยก็ตาม)ต่างจากแม่ของผมเองที่คืออยากมีชีวิตที่ดีขึ้นแต่ไม่เปิดรับอะไรเลยไม่อ่านข่าวไม่เรียนรู้ตรงส่วนนี้สำหรับผมไม่มีปัญหาเท่าไหร่แต่ปัญหาใหญ่สุกคือนอกจากแม่ที่ ไม่สามารภทำตัวเป็นแบบอย่างที่ดีให้ได้ ไม่สามารภให้คำปรึกษาได้ซักครั้ง ไม่สามารถเข้าใจได้ซักหน คือเขาทำให้ผมสภาพจิตใจแย่ลงทุกวันๆๆๆๆๆๆๆๆๆ งานของตัวเองทุกครั้งก็โยนมาให้ผมทำย้ำว่าทุกครั้งที่เจอหน้าเลยครับไม่ได้เป็นเชิงแบบว่าขอให้ช่วยทำแต่เป็นเชิงบังคับประมาณว่ายังไงก็ต้องทำ ต่างจากน้าที่เวลาจะให้ผมทำหลายๆครั้งก็เป็นการขอให้ช่วย(ก็เชิงบังคับแต่มีชันเชิงในการพูด)
ขอผมเล่าเรื่องของตัวผมเองซักหน่อยคือผมเนี่ยปีนี้ก็อายุ17แล้วแต่ซิ่วออกโรงเรียนมาแต่ผมก็มีหนทางสอบเทียบอยู่นะครับ ส่วนสาเหตุที่ผมออกจากรร.ก็คงเรียกว่าเพราะทนชีวิตไม่ไหวนี่แหละครับผมเป็นเด็กที่โดนแกล้งมาตั่งแต่ อ.2 จน ม.3มาผมก็ยังโดยแกล้งอยู่และยังโดนทุกวันจากทุกทางอีกด้วยทั้งเพื่อนทั้งครู ทั้งญาติๆทั้งพ่อผมเองและแต่ละเรื่องที่โดนแกล้งก็ไม่ใช่เบาๆนะครับผมเข้าโรงบาลเพราะโดนแกล้งไป3รอบต้องเย็บทุกรอบ ผมโดนพ่อเอาเข็มขีดฟาดสุดแรงตอนป.1 ผมโดนเพื่อนชนก๊อกน้ำจนปากฉีกเหือบถึงหูตอน อ.2 ผมโดนเพื่อผลักจนตกบรรไดหัวแตกกระโหลกร้าว ตอนป.5 พอขึ้ยม.ต้นผมก็โดนเพ่งเล็งหนัก ขนาดวันที่ทุกคนในฟ้องไม่ทำการบ้านมาส่งผมยังโดนทำโทษคนเดียวได้เลย ไปรร.ก็โดนแกล้งกลับบ้านมาก็เจอพ่อแย่ๆกับแม่ที่เหมือนเป็นบ้าแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวไม่ได้ ห่วงหน้าตาตัวเองเป็นที่สุดทั้งๆที่ก็ไม่ได้มีเครดิตดีอะไร
ผมต้องเข้าไปอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวทย์อีกครึ่งปีและยังต้องคุยกับหมอเรื่องแต่หมอไม่ได้ช่วยอะไร ยิ่งคุยกับฟมอไปหลายๆรอบผมก็ได้รู้ว่าคนพวกนี้ช่วยอะไรผมไม่ได้แน่นอน ทุกครั้งที่คุยกันฟมอเขาจะมองหน้าแม่ผมด้วยความเกรงใจไม่มีใครกล้าพูดออกมาจริงๆซักคนพยายามหลีกเลี่ยงกันสุดๆ และทุกครั้งที่คุยกับหมอพอคุยเสร็จแม่ผมก็จะโมโหทุกครั้งเพราะผมพูดความจริงออกไปหมด ถึงขนาดมีวันนึงแค่ผมถอนหายใจแม่ก็ยังบอกผมว่า"ไม่ใช่ลูกกู"เลยแหละครับน้าผมเองก็ดูและเห็นอยู่ตลอดแต่ก็กระอักกระอ่วนไปกล้าพูดอีกคน(หมายถึงเรื่องที่เกี่ยวกับผม)
แล้วแม่ผมเนี่ยเวลาอยู่กับผมเขาก็จะด่าน้า ด่าคุณยายให้ผมฟัง พออยู่กับน้าเขาก็จะด่าผม ด่า คุณยายให้น้าฟัง เวลาที่ในบ้านเหลือแค่ ผม น้า คุณยายทุกอย่างเงียบสงบสุดๆเลยครับไม่มีการทะเลาะกันสามารถใช้เหตุผมคุยกันได้สามารถทำงานด้วยกันได้โดนไม่มีใครบังคับใคร ผมที่ต้องเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยก็โล่งใจทำให้โฟกัสกับหลายๆอย่างได้แต่พอแม่มาเฟมือนมีอุกบาตมาชนอะครับ ความสงบหายไปผมก็จะมีแต่เรื่องแม่มารบกวนในหัวทุกครั้งที่ทะเลาะกันผมจะทบทวนชีวิตตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าๆๆๆๆๆๆๆ ทั้งวันทั้งคืนจนกระทั้งถึงในวันที่ผมเข้าใจตัวเองแบบสุดๆเข้าใจน้าเข้าใจคุณยายและก็เข้าใจแม่ผมก็ได้รู้ว่าแม่ผมเนี่ยเห็นแก่ตัวสุดๆเลยตั่งแต่เล็กจนโตแม่เลี้ยงผมด้วยความคิดแบบนักธุรกิจเลยแหละครับทุกทุกการกระทำต้องได้รับผมตอบแทนทุกการกระทำคือบุญคุณ แม่ผมจะทวงบุญคุณทุกครั้งๆไปเรื่อยเวลาจะใช้งานผม ในทางกลับกันผมที่เคยทำอะไรให้แม่ผมไม่เคยจำมาเก็บไว้เลยสำหรับผมผมก็แค่ทำให้มันต้องคิดอะไรมากกว่านั้นด้วยเหรอ ผมไม่เคยคิดว่าที่แม่ทำให้มามันเป็นบุญคุณเลยซักครั้งไม่ว่าอันไหนเพราะทุกอย่างที่แม่คิดว่าเป็นบุญคุณสำหรัยผมมันไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าโชคร้าย ผมเกิดมาเพราะอุบัติเหตุทางถุงยางครับผมรู้ดี พ่อกะแม่ผมล่อกันข้างหัวผมตอนประธมผมก็รู้ตัว พ่อผมไปหาชู้ตอนป.4ผมก็รู้ผมเห็นหน้าผมจำได้ทุกอย่างทุกอย่างที่ผมเคยโดนมาจากทุกคนผมจำได้แม่นทุกการกระทำมันวนซ้ำไปซ้ำมาในหัวผมตลอดทุกครั้งที่ผมเศร้าการที่ผมได้เกิดมามันคือฝันร้ายครับ แม้เคยบอกผมด้วยนะครับว่ามีคนชมแม่ว่าเลี้ยงผมดีมากๆ จนถึงวันนี้ผมยังแค้นคนที่พูดอยู่เลยแหละครับเพราะไอคำพูดตามมารญาติโง่ๆนั่นมันทำให้แม่ผมหลงคิดว่าทำดีแล้วมาตลอด
จริงๆผมก็เคยมีคนที่เชื่อใจได้แล้วรู้สึกว่าเป็นที่พักพิงอยู่นะครับแต่พอวันนึงที่ผมโดนหลายๆยางมันรุมเร้าโดรเพื่อนที้สนิทเมินบ้างโดนหลายๆอย่างจนอยากตายขึ้นมาก็ไปผูกคอน่ะครับแต่เชื่อมันดันขาดไปตั่งสองเส้น ผมก็ไปปรึกษาเขาแต่ได้คำตอบกลับมาว่าทำไม่มีผูกให้แน่นๆ 55555 ดีสุดๆไปเลยใช่ไหมหล่ะครับ ล่าสุดที่ไปหาหมอมาหมอก็เกรงใจแม่แบบสุดๆบอกใฟ้ผมแก้ที่ตัวเองพอหมอถามแม่ว่าอยากให้ผมแก้ตรงไหนแม่บอกใฟ้ผมเรียนเยอะขึ้นแล้วก็คิดไม่ออกอีกเลย ผมได้ยินผมแทบบ้าเลยแหละครับ วันไหนผมเรียนอยู่ทั้งวันก็จะด่าผมว่าทำไมไม่มาช่วยทำงาน วันไหนผมทำงานก็จะด่าว่าผมไม่เรียน5555 เคยด่าผมโง่ด้วยนะครับแต่ผมถามคำถามคูณหารเลขง่ายๆ
แล้วก็ชอบบอกว่าผมอ่อนต่อโลกด้วยนะครับ แค่ผมไม่ชอบออกจากบ้านมันหมายถึงผมอ่อนต่อโลกเลยหรอครับ สำหรับแม่ที่โดนคนหลอกตังเอาง่ายๆกับผมที่พยายามให้คนในบ้านใจเย็นของตลอดใครกันแน่ครับเนี่ยที่อ่อนต่อโลก แม่ผมมีดีอย่างเดียวเท่านั้นแหละครับคือมีเพื่อนดี แค่นั้นเลยนอกนั้นแย่หมดเลยแม่รักใครไม่เป็นด้วยซ้ำไม่ว่าจะเป็น แม่ของแม่เองน้องสาวของแม่หรือแม้แต่ผมที่แม่หลอกตัวเองมาตลอดว่ารัก ขนาดแก้วแตกบาดเท้าผมแม่ยังห่วงแก้วที่แตกไปแล้วก่อนเลยครับผมไม่ได้คิดไปเองแน่นอน
ปัญหาของผมตอนนี้คือล่าสุดเมื่อนานมากนี้ผมพยายามสานสัมพันธ์ของคนในครอบครัวครับก็คือพยายามลากให้มาดูหนังไปด้วยกนัผ่านไปหนึ่งเดือนก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นครับ ผมเห็นว่าคนอื่นสนิทกันดีแล้วผมก็แยกตัวออกมาครับ แม่กับน้าผมก็เริ่มดีขึ้นในหลายๆความหมายคือมีสิ่งที่ชอบเหมือนกันก็คือคุยกันถูกคอมากขึ้นแหละนะครับแต่หลังจากนั้นผมก็ได้รู้แล้วว่าผมขุดหลุมฝังตัวเอง แม่ผมติดซีรี่จนเป็นบ้าหนักกว่าเดิมงานการแทบไม่ทำ แยกแยะไม่เป็นยิ่งกว่าเดิมผมถามเรื่องงาน(ส่วนรวม)ก็โดนด่างานตัวเองก็โยนให้ผมทำเกืบหมดงานส่วนรวมนี่ไม่แตะซักนิดครับ นี่แค่เริ่มต้นครับมันหนักขึ้นกว่าเดิมตรงที่แม่คิดว่าน้าว่สแม่ตลอดเรื่องนั่นนี่เป็นเพราะผมครับ ทั้งที่ผมอยู่กับน้าก็สนิทกันคุยเล่นกันได้สบายใจไปดูหนังด้วยกันบ่อยๆแล้วก็ไม่เคยทะเลาะกันซักครั้งเลยด้วยครับ แม่ก็เหมือนจะรู้ตัวว่าตัวเองเป็นตัวการแต่ในใจก็ดูเหมือนจะไม่ยอมรับและด้านที่ไม่ยอมรับก็ดูจะเหนือกว่า สภาพจิตใจผมตอนนี้ก็คือเรียกว่าแย่สุดๆเลยแหละครับมันหน่วงมันเน่าไปหมดโฟกัสกับการเรียนไม่ได้เลย (ผมไม่เคยมีปัญหาเรื่องการเรียนผมสอบได้ท็อปตลอดไม่ว่าปัญหาจะมากขนาดไหน) แต่พอซิ่วมานานๆความมั่นใจมันเริ่มหายน่ะครับกำลังใจไม่มีเลยซักนิดเพื่อนผมก็ไม่มีมานานแล้วด้วย คนในบ้านก็อย่สงที่เล่ามาแหละครับ
ถ้าเป็นไปได้ผมก็แค่อยากให้แม่ผมมีวุฒิภาวะมาขึ้นซักนิดอย่างน้อยก็รู้ตัวตลอดว่าทำอะไรอยู่
หรือไม่ผมก็อยากให้คนที่เป็นหมอในโรงบาลเลิกเกรงใจพ่อแม่ซักทีมัวแต่ไม่กล้าพูดชีวิตเด็กคนนึงคงได้พังแน่ๆ ผมไม่กล้าหวังว่าแม่ผมจะเป็นแม่ที่ดีฟรอกนะครับแต่ถ้าแม่ผมดูเป็นผู้เป็นคนมากขึ้นคงเป็นของขวัญปีใหม่ที่เยี่ยมมากๆแต่ก็เป็นแค่คำขอแหละนะครับเพราะก่อนที่จะมาเขียนแม่ผมก็เริ่มบ้าขึ้นมาสั่งให้ผมเอาผ้าชื้นๆไปเก็บทั้งที่มันยังไม่แห้งแต่เพราะมือแม่มันแพ้น้ำยาล้านจากจนเป็นแผล เลยจับผ้าแล้วรู้สึกว่ามันแห้งซะงั้นแหละครับ
เรื่องที่จะมาปรึกษาก็แบบนี้แหละนะครับ ผมอยากถามว่าผมควรทำยังไงต่อดี ผมอยากวางแผนอนาคตระยะยาวตัวเองแต่ด้วยสถานะการณ์ของโลกมันสวิงเกินไปแผนผมพังไปสองรอบแล้ว เลยพักเรื่องการสอบเทียบจบม.6ไว้ก่อน อยากทำพื้นฐานความรู้ดีขึ้นด้วย แต่หลังๆมานี้นอกจากเรื่องคำนวนกับเรื่องของแนวคิดและคำศัพท์เรื่องอื่นผมไม่พัฒนาขึ้นเลยครับหลายๆครั้งโดนความเคลียดเข้ากลืนกินจนอ่านอะไรไม่เข้าหัวเลยในหัวผมมันฉายอดีตตัวเองซ้ำๆ พอเรื่องเก่าหายไปเรื่องใหม่ก็เข้ามายิ่งหลังๆมานี้ยิ่งหนัก แทบจะทุกวันเลย จะบ้าตายอยู่แล้วครับช่วยด้วยยย