สวัสดีครับ ขณะนี้ผมมีอายุ 18 ปี กำลังเข้าสู่การเรียนในมหาวิทยาลัยโดยส่วนตัวกับการใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยก็ค่องข้างพร้อมในระดับนึง จึงไม่ได้ที่จะจำเป็นต้องพึ่งพาใครเวลาจะทำอะไรหรือไปไหนก็พึ่งพาตนเองตลอด ทั้งเรียนที่ไม่มีเพื่อน กินข้าว หรือส่วนอื่นใดก็ทำคนเดียวตลอด ผมมีแนวคิดที่ว่าไม่อยากพบปะกับใคร ไม่อยากให้ใครเห็นหน้าเห็นตา หนีห่างจากสังคม และผมได้ตีตัวออกห่างจากเพื่อนและคนที่รู้จัก งานสังสรรค์ของเพื่อนๆก็ไม่เข้าร่วมงาน เคยเข้าร่วมงานสังสรรค์รู้สึกเหมือนประหม่า ลนลาน วางตัวไม่ค่อยถูก จึงได้ห่างหายไป บริบทต่างๆในการชีวิตจึงเป็นการเลี่ยงผู้คน และทำเฉพาะตัว เวลาที่ต้องเจอผู้คนมากมายแน่นอนครับเหมือนกับตัวเองร่างกายเบาหวิวไม่รู้สึกตัวมือไม่ถึงกับสั่นนะครับแบบว่าอ่อนแรงทั้งที่มีแรงส่วนนี้ผมอธิบายไม่ค่อยถูก พอเวลาตกเย็นพบค่ำก็เริ่มมีแนวคิดที่ขาดอะไรสักอย่างไป เช่นผมเข้าสื่อออนไลน์เลื่อนเจอคู่รักผมก็มีความรู้สึกเหมือนว่าไม่มีแบบเขา จากนั้นก็เริ่มวิตกกังวลทั้งที่ไม่ควรจะวิตกกังวลอะไรเลย เลื่อนเจอการจัดสังสรรค์งานเลี้ยงก็วิตกกังวลอีกทั้งที่ตนเองเคยเข้าร่วมงานแล้วแท้ๆรู้สึกเหมือนต้องการแต่ก็รู้ว่าพอไปงานจริงก็ไม่สนุกสนานอยู่ดี เรื่องการท่องเที่ยวเหมือนตนเองจะมีความต้องการอยู่นะครับแต่ก็มาคิดในส่วนเรื่องการไปคนเดียวว่าตนเองจะเป็นอย่างไรในการเที่ยวคนเดียวคิดไปคิดมาก็ไม่อยากเที่ยว พอเวลาหลับนอนหลังจากอาหารเย็น ก็เข้านอนเวลาประมาณสองทุ่มก็หลับแต่ไปตื่นอีกทีบ่ายโมงโดยมีความคิดว่าตื่นมาทำไมเช้าทั้งที่มีเรียนบ่ายตรงที่ตระหนักคือนอนตั้งแต่สองทุ่มและมีอารมณ์ไม่ค่อยสุนทรีในระหว่างวัน มีอาการที่แปลกไปอีกก็คือเหนื่อยง่าย หัวใจเต้นเร็วหายใจถี่ในการตื่นนอนตอนเช้าแต่ไม่มีผลในการตื่นนอนตอนบ่าย ทั้งหมดที่ได้เขียนมานั้นจึงอยากถามผู้อ่านกระทู้นี้ว่า อาการเช่นนี้เป็นอย่างไร? มีผู้ที่ใช้ชีวิตในทำนองนี้มีอาการเช่นนี้หรือไม่? แนวคิดที่มีการขาดหายเกิดมาได้อย่างไร? ความสุขเกิดจากอะไร?
ใช้ชีวิตคนเดียวแต่มีบางอย่างได้เกิดขึ้น