แม่บงการชีวิตเราเกินไปไหม? ระบายความในใจ

สวัสดีค่ะคือเราอายุ15ค่ะแล้วเราอยากมีชีวิตวัยรุ่นบ้างเช่นวันนี้เราอยากไปเคาท์ดาวน์กับเพื่อนเลยขอแม่แต่แม่ไม่ให้ไปแม่กดดันเราทุกอย่างให้เราทำตามพอพูดอะไรหน่อยก็บอกเราไม่รักเราพูดเสียงปกติของเราหาว่าเราขึ้นเสียงใส่บอกเรานิสัยไม่ดีเราอยากมีแฟนแม่บอกไม่ต้องรีบ30ค่อยมีคือเรื่องความรักความรู้สึกอ่ะมันห้ามกันได้หรอคะคือเราอึดอัดจริงๆเวลาจะไปหาเพื่อนหรือไปไหนต้องขออนุญาตนั้นนี่เราอึดอัดมากจริงๆจนมีบ้างครั้งเรานั่งร้องให้ในห้องคนเดียวค่อเราผิดมากหรอที่อยากใช้ชีวิตของตัวเองแม่ไม่เข้าใจเราเลยเราควรทำยังไงคะเราหงุดหงิดมากเวลาอยู่กับแม่แบบแม่คอยจี้เราทุกเรื่องเลี้ยงเราเหมือนไข่ในหินไม่ให้เผชิญโลกภายนอกเลยเอาจริงๆเราพุ่งได้ออกจากบ้านตอนจะขึ้น ม.3เวลามีงานกลุ่มก็ไม่ได้ไปช่วยเพื่อนเลยต้องรอออกเงินอย่างเดียวงานห้องงานอะไก็ไม่ได้ไปเราเหนื่อยที่ต้องทำตามแม่ทุกอย่างจนตอนนี้เรารู้สึกว่าเราไม่อยากพบปะใครเลยเราอยากอยู่คนเดียวแล้วหลับไปในที่สุดเราไม่อยากใช้ชีวิตแบบนี้อีกเราอยากรีบขึ้นมหาลัยเราอยากหนีแม่ไปให้ไกลสายตาเขาที่สุดไม่อยากให้เขาบงการเราอีกแล้วเราเหนื่อยมากจริงๆ