บางครั้งก็อยากหนีออกจากบ้าน

บางทีเราก็อยากหนีออกจากบ้านมากๆเลยค่ะ เราไม่อยู่ตรงนี้แล้วเราอึดอัด เราอายุ16แล้วไม่เคยดูหนังไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อนเลย เราขอแม่กับพ่อตลอดแต่ก็โดนบ่นจนหูชา เวลาเพื่อนชวนเราก็มีความหวังตลอดว่าจะได้ไปแต่ขอแล้วเราก็ไม่ได้ไปตลอด เรานอนร้องไห้ทุกครั้ง อิจฉาเพื่อนเวลาเห็นเค้าทำแบบนั้นกัน แต่บางครั้งก็ได้ไปแค่งานวันเกิดเพื่อนแถวบ้าน แต่ก็ห้ามกลับเกิน3ทุ่มตลอด เรารู้สึกว่าเราโตพอแล้ว เค้าไม่ยอมเปิดใจรับฟังเลย มีแต่ด่าว่าเรา ทุกคนอาจจะคิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กๆนะ แต่เวลาเพื่อนมานั่งสนุกกันว่าไปนู่นไปนี่ เราอิจฉามาก เราอยากจะร้องไห้เลย เราทำตัวดีมาตลอด การเรียนก็ไม่แย่ ปกติทุกวันเราก็ไม่ไปไหน อยู่แต่ในห้อง เราแค่อยากไปแค่ตอนที่คนอื่นไปกัน เรามีคำถามในใจตลอดว่าทำไม แต่ก็ไม่อยากพูด ไม่อยากได้ยินเสียงเค้าบ่น มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กเหมือนเป็นปมในใจเรามาตลอด  บางครั้งก็อยากจะลองตายไปเลย เค้าจะคิดได้มั้ยคะ