เราผิดไหมคะเเบบนี้?

คือเรื่องมีอยู่ว่า เราเป็นซึมเศร้ามาจะครบปีเเล้วแต่ก่อนร่าเริงชอบเที่ยวติดเพื่อนพอรู้ตัวเองว่าเป็นซึมเศร้าเราก็รู้ตัวอีกทีเลยว่าเราไม่เหมือนเดิม เพื่อนชอบทักทำไมเปลี่ยนไป? ทำไมไม่ยิ้ม? ทำไมไม่ไปไหนกับเพื่อนเลย? ถามว่าเวลาเพื่อนพูดเเบบนี้เราเสียใจไหมเราบอกตามตรงเราเสียใจมากเพราะเราก็ไม่ชอบาี่ตัวเองเปลี่ยนไปขนาดนี้แต่เราก็เเสดงออกไม่ได้เพราะตอนที่เริ่มเป็นเราไม่ได้บอกเพื่อนเพราะไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วงเอาจริงๆเราก็อยากใช้ขีวิตเหมือคนปกติเท่านั้น เราเเค่อยากอยู่คนเดียวเงียบๆไม่ชอบความวุ่นวายไม่ชอบคนเยอะ นอนกับกินก็พอเเล้ว เราเป็นเเบบนี้ตั้งเเต่เป็นเเรกๆจนได้รับการรักษาโดยทานยาเป็นประจำ เเต่เราไม่ใช่ว่าเราไม่สนใจเพื่อนหรืออะไรเราก็ทักหาเพื่อนตลอดนานๆทีออกจากบ้านเพราะไม่ค่อยอยากเจอผู้คนบวกกับไม่มีเงินละต้องทำงานทุกวันด้วยเลยเลือกที่จะนอนมากกว่าเพราะเราต้องการพักผ่อนเยอะๆ พอผ่านไปนานๆเราก็เริ่มชินกับการอยู่เงียบคนเดียวบนห้องรู้สึกว่าเเค่นั่งมองท้องฟ้าก็พอเเล้ว เราเป็นคนที่ไม่เเสดงออกอะไรเลยให้คนรอบข้างรู้เพราะเราไม่อยากให้เขาเครียดเราอยากให้ทุกคนเห็นว่าเราเข็มเเข้งเก่งไม่ร้องแต่ในความเป็นจริงมันไม่ใช่เลยเราต้องมานั่งร้องไห้คนเดียวในห้องน้ำตลอดมันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ มันผิดมากหรอคะที่เราอยากอยู่คนเดียวเงียบๆไม่อยากเจอความวุ่นวายอยากอยู่กับตัวเองนานๆ?เราไม่ได้ปิดกั้นโลกภายนอกเเต่ความรูสึกตอนนี้ช่วงเวลาเราอยากเลือกที่จะอยู่คนเดียวก่อน ถ้าคุณเป็นเพื่อนหรือคนรอบข้างฉันจะเข้าใจฉันไหมคะ?🥺😢

#ปล.ช่วยบอกเราทีว่าเราผิดมากเลยหรอคะ😢