สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา เรามีคำถามหรือปัญหาความรักจะมาสอบถามเพื่อนๆ พี่ เอาละเริ่มเลยละกัน
เรากับแฟนคบกันตั้งแต่ ม.3 จนตอนนี้อายุ25แล้วทั้งคู่ เราก็คบกันมาเรื่อยๆพากันเรียนช่วยเขาทุกอย่างเพื่อให้จบพร้อมกัน จนกระทั่งจบ ม.6ต่างคนต่างแยกย้ายไปเรียนคนละที่
เราเลยบอกเลิกเขาช่วงจบ ม.6 เหตุผลเราคือกลัวใจเราทนไม่ไหว แต่เขาก็ไม่เลิก ผ่านไป2ปี ที่ต่างคนต่างเรียนก็ยังคบกันอยู่ มีไปมาหาสู่กันบ้าง
จนกระทั่ง...ที่เขาได้ไปฝึกงานเป็นเวลา 1 ปี และเราก็รอ แม้ว่าใครเข้ามาเราก็ไม่สนและยังคงรอ สุดท้ายเราจับได้ว่าเขาคบกับอีกคนโดยที่ยังมีเรารออยู่อีกคน ตอนนั้นเราแทบใจสลาย รักเขามากกว่าตัวเอง ร้องไห้ ฟูมฟายได้แต่ถามตัวเองว่าเราผิดอะไรหรอ เราดีไม่พอหรือสวยไม่พอ จนสุดท้ายเราทำใจได้
เขาได้กลับมาขอโอกาสอีกครั้งและเราก็ให้โอกาสนั้นเพราะเราอยากรู้ว่าเราจะให้โอกาสเขาได้กี่ครั้ง วันเวลาผ่านล่วงเลยไปจนเขาติดทหาร เราก็ยังรอเขาโดยที่ไม่มีใคร เราก็คบกันมาเรื่อยๆ ไม่หวือหวา มีทะเลาะกันบ้างแต่ไม่บ่อยเวลาทะเลาะกันเราไม่เคยปรับความเข้าใจกันเลย
จนมาต้นปีนี้ เรากลับรู้สึกว่าเราไม่มีความสุขกับเขาอีกแล้วและเรารู้สึกอยากอยู่กับตัวเองมากขึ้น เราทำงานหนักมากขึ้น เพื่อให้มีเวลาพูดคุยกันน้อยลง เอางานมาทำที่บ้านเพื่อให้ตัวเองไม่ฟุ้งซ่าน เราโหมงานหนักมากขึ้น เราไม่รู้ว่าตอนนี้ที่อยู่เพราะเสียดายเวลาหรือว่าเราขาดเขาไม่ได้กันแน่ ส่วนเขาก็ยังคงกินเหล้ามากขึ้น เวลาเราขอให้พาไปไหนเขามักจะตกลงสัญญาว่าจะพาไป แต่ก็ทำไม่ได้
บางทีเราก็รู้สึกน่ะว่า ถ้าทำไม่ได้หรือไม่ทำจะตอบตกลงทำไม และสุดท้ายเราเอ่ยปากขอกับเขาว่าเราอยากอยู่คนเดียวได้ไหม เขาไม่พูดและไม่ตอบโต้อะไร ยังคงใช้ชีวิตปกติและทำทุกอย่างกับเราปกติ เราควรทำยังไงดีค่ะ เราควรขอโทษในสิ่งที่พูดไปและปรับเปลี่ยนตัวเองประคับประคองความรักให้ดีขึ้นหรือเราควรที่จะปล่อยเขาไปเพื่อทำตามใจของเรา
อ่อ ลืมบอกไปเขาเป็นแฟนคนแรกของเราค่ะ
ถ้าความรักไม่เหมือนเดิม เราควรรักษาไว้หรือปล่อยมันไป
เรากับแฟนคบกันตั้งแต่ ม.3 จนตอนนี้อายุ25แล้วทั้งคู่ เราก็คบกันมาเรื่อยๆพากันเรียนช่วยเขาทุกอย่างเพื่อให้จบพร้อมกัน จนกระทั่งจบ ม.6ต่างคนต่างแยกย้ายไปเรียนคนละที่
เราเลยบอกเลิกเขาช่วงจบ ม.6 เหตุผลเราคือกลัวใจเราทนไม่ไหว แต่เขาก็ไม่เลิก ผ่านไป2ปี ที่ต่างคนต่างเรียนก็ยังคบกันอยู่ มีไปมาหาสู่กันบ้าง
จนกระทั่ง...ที่เขาได้ไปฝึกงานเป็นเวลา 1 ปี และเราก็รอ แม้ว่าใครเข้ามาเราก็ไม่สนและยังคงรอ สุดท้ายเราจับได้ว่าเขาคบกับอีกคนโดยที่ยังมีเรารออยู่อีกคน ตอนนั้นเราแทบใจสลาย รักเขามากกว่าตัวเอง ร้องไห้ ฟูมฟายได้แต่ถามตัวเองว่าเราผิดอะไรหรอ เราดีไม่พอหรือสวยไม่พอ จนสุดท้ายเราทำใจได้
เขาได้กลับมาขอโอกาสอีกครั้งและเราก็ให้โอกาสนั้นเพราะเราอยากรู้ว่าเราจะให้โอกาสเขาได้กี่ครั้ง วันเวลาผ่านล่วงเลยไปจนเขาติดทหาร เราก็ยังรอเขาโดยที่ไม่มีใคร เราก็คบกันมาเรื่อยๆ ไม่หวือหวา มีทะเลาะกันบ้างแต่ไม่บ่อยเวลาทะเลาะกันเราไม่เคยปรับความเข้าใจกันเลย
จนมาต้นปีนี้ เรากลับรู้สึกว่าเราไม่มีความสุขกับเขาอีกแล้วและเรารู้สึกอยากอยู่กับตัวเองมากขึ้น เราทำงานหนักมากขึ้น เพื่อให้มีเวลาพูดคุยกันน้อยลง เอางานมาทำที่บ้านเพื่อให้ตัวเองไม่ฟุ้งซ่าน เราโหมงานหนักมากขึ้น เราไม่รู้ว่าตอนนี้ที่อยู่เพราะเสียดายเวลาหรือว่าเราขาดเขาไม่ได้กันแน่ ส่วนเขาก็ยังคงกินเหล้ามากขึ้น เวลาเราขอให้พาไปไหนเขามักจะตกลงสัญญาว่าจะพาไป แต่ก็ทำไม่ได้
บางทีเราก็รู้สึกน่ะว่า ถ้าทำไม่ได้หรือไม่ทำจะตอบตกลงทำไม และสุดท้ายเราเอ่ยปากขอกับเขาว่าเราอยากอยู่คนเดียวได้ไหม เขาไม่พูดและไม่ตอบโต้อะไร ยังคงใช้ชีวิตปกติและทำทุกอย่างกับเราปกติ เราควรทำยังไงดีค่ะ เราควรขอโทษในสิ่งที่พูดไปและปรับเปลี่ยนตัวเองประคับประคองความรักให้ดีขึ้นหรือเราควรที่จะปล่อยเขาไปเพื่อทำตามใจของเรา
อ่อ ลืมบอกไปเขาเป็นแฟนคนแรกของเราค่ะ