ทำยังใงดีคะ พึ่งเรียนจบทำงานได้1ปีกว่า อกหักจากพี่ที่ทำงานด้วยกันที่คุยกันได้ 5เดือนกว่า หลังจากที่เลิกคุยกันก็ไม่เคยมีความสุขเลย คือเราขอเล่าก่อนเลยว่า พี่เค้าเคยอกหักจากคนเก่าหนักมาก ชีวิตพัง ไม่คบไม่สนใจใครมา5 ปี จนมาเจอเราก่อนที่เราจะเริ่มคุยกัน พี่เค้ามาเทคแคร์เราดีมากเช่น มีน้ำมีขนม มาให้บ่อยๆ คอยช่วยเหลือเราเรื่องเล็กๆน้อยๆเยอะมาก จนพี่ๆที่ทำงานสังเกตเห็นแต่ก็(เฉพาะในที่ทำงานนะคะไม่เคยคุยกันทางโซเชี่ยล) ตอนนั้นเราบอกพี่เค้าไปว่าเรามีแฟนอยู่แล้ว แล้วก็นิ่งๆห่างกันไป จนเราเลิกกับแฟนเก่า
พี่เค้าก็กลับมาเทคแคร์เราอีกครั้ง เราแซวกันไปมา อยู่ๆก็เนียนๆได้คุยกัน จนเรารู้สึกว่าพี่เค้าเป็นเซฟโซนที่ดีของเรามากคอยสอนเราหลายๆอย่าง เรื่องงาน สอนให้เราใช้ชีวิตในที่ทำงาน เราโดนหัวหน้าด่าหัวหน้าบ่น ก็มีพี่เค้าที่คอยพูดเป็นพลังบวกให้เราได้มาก เค้าทำทุกอย่างให้เรารู้สึกว่าเรามีเค้าอยู่ข้างๆเสมอ
เรื่องเล็กๆน้อยเค้าคอยช่วยเหลือเราเสมอ เรื่องที่เราซึ้งที่สุดคือ เราเป็นกลุ่มเสี่ยงโควิดโดนกักตัว ทุกคนในที่ทำงานตกใจมาก พี่เค้าเป็นคนเดียวที่ไม่ซ้ำเติมเรา ต่างจากคนอื่นในที่ทำงานที่ว่าเรา ทำตัวรังเกียจเรามาก ไล่เรากลับบ้านพูดจนเราร้องไห้ ก็มีพี่เค้าที่ลุกขึ้นพูดตรงนั้นว่า ให้ผลตรวจน้องออกก่อน จนทุกคนเงียบแล้วพี่เค้าก็ตามเรามาถึงที่บ้านซื้อยามาให้ซื้อของที่เราชอบมาให้ระหว่างที่เรากักตัว มันทำให้เรารู้สึกว่าเราพิเศษมากสำหรับเค้าจริงๆ แต่เหตุผลที่ทำให้ต้องเลิกคุย คือเพื่อนๆของพี่เค้าคอยบอกว่าเราไม่เข้ากัน ในเรื่องของอายุ เพราะอายุเราค่อนข้างห่างกัน 10+ เพื่อนพี่เค้าเป็นห่วงพี่ที่เราคุยด้วยมากเพราะพี่ที่เราเคยคุยเคยโดนหลอกมาก่อน (คำพูดที่เพื่อนพี่เค้าพูดกับเรามันเป็นคำที่ลบส่วนใหญ่) เช่นเกาะ- พูดกับเราทำนองเเซวเล่นขำๆ แต่เรารู้ทีหลังว่าเขาเอาเราไปนินทาแบบแรงมากๆ แต่ตอนนั้นเราเครียดและกดดันมาก เลยเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาพี่เค้าค่ะพี่เค้าบอกให้เราลองโฟกัส แค่เรากับพี่เค้าก็พอ เราก็ทำได้แค่แปปเดียวค่ะ เพราะเพื่อนพี่เค้าก็มาพูดกับเราเลื่อยๆ เชิงเล่นนี่แหละค่ะ เรากดดันมากเลยตัดสินใจบอกเลิกพี่เค้า ทั้งๆที่เราอยากไปต่อมาก แต่อีกใจก็คิดว่าคงเหมือนการอกหักแบบที่ผ่านมาเศร้าแปปเดียวเพราะคุยกันแค่5เดือน เราจะไหวเราจะอยู่ได้ ตอนนั้นพี่เค้าก็พูดยื้อเราอยู่หลายชั่วโมงแต่เรายืนยันที่จะจบความสัมพันธ์ พี่เค้าบอกกับเราว่าเค้าผิดหวังมากและเหมือนตื่นจากฝัน สุดท้ายชีวิตเขาก็เหมือนกับที่ผ่านมาสุดท้ายมันก็จบลงแบบนี้ และพี่เค้าก็ลาเราด้วยคำที่ว่าถ้าเราตัดสินใจแบบนี้ยืนยันจะไม่ไปต่อพี่เค้าก็จะปล่อยเราไป แล้วก็ขอให้เรามีความสุขกับสิ่งที่เราเลือกค่ะ
     แต่จนถึงตอนนี้เราก็เลิกคุยกันมาได้ 5เดือนแล้วค่ะ แต่เราคิดถึงพี่เค้าทุกวันกลับไปอ่านแชทเก่าๆแล้วน้ำตาไหลตลอด บางทีเดินสวนกันพี่เค้าทำเป็นมองไม่เห็นเรา แค่นี้น้ำตาเราก็ไหลแล้วค่ะ555 เราจมอยู่กับความรู้สึกแบบนี้มา5เดือน เราเจอกันแทบทุกวัน (วันที่ทำงาน) เราแอบมองเค้าตลอดแต่เค้าก็สนใจเราบ้างไม่สนใจเราบ้าง บางทีก็ทักทายเอาของที่เราชอบกินมาให้เราแต่ให้พี่ข้างๆด้วย (นานๆที) บางทีเจอกันก็เดินสวนกันแบบมองไม่เห็นกัน เรากลับบ้านมาจะร้องไห้ตลอด เลยจนเรารู้สึกว่าช่วงนี้เราเก็บตัวมากๆ จากที่เคยมีความสุขกับการทำกับข้าว ทุกวันตอนนี้เราไม่แตะเลย จากที่เคยเป็นน้าที่ดีเล่นกับหลานตลอดแต่ตอนนี้เรากลับละเลยเขา เราเข้าห้องร้องไห้ล็อคประตู เพื่อนขอคำปรึกษาอะไรเราเราไม่สามารถให้คำปรึกษาเพื่อนได้เลย (เราคิดไม่ออก )เราตัดคนรอบข้างออกไปจากชีวิตเราจนแทบจะหมด ตอนนี้เราไม่รู้เลยว่าเราอยากทำอะไร เราอยากไปเที่ยวที่ไหน เราอยากได้อะไรที่จะทำให้เรามีความสุขมันไม่มีเลยค่ะ สิ่งเดียวที่เราชอบทำมากที่สุดตอนนี้ก็คือขับรถไปเลื่อยๆแล้วเปิดเพลงในรถ ไปในทางที่เรากับพี่เค้าเคยไปด้วยกันแล้วร้องไห้จนรู้สึกว่าเราโอเค ถึงจะกลับบ้านได้  เรารู้นะคะว่านี่คือสิ่งที่เราควรเจอ เพราะเราเลือกเองและในหัวเราก็ได้แต่วนถามตัวเองว่า ทำไม ทำไม ทำไมทำแบบนั้น ถ้าเกิดว่าเราไม่บอกเลิกพี่เค้าป่านนี้เราคงยิ้มอยู่แน่ๆ ในหัวเรามีอยู่แค่นี้จริงๆ

เราอยากถามเพื่อนๆว่าพอมีวิธีไหนแนะนำเราได้บ้างไหมคะ หรือมีวิธีไหนที่ทำให้เรามีความสุขและลืมพี่เค้าได้บ้างไหมคะ (เราฟังธรรมก่อนนอนถึงจะหลับค่ะ)
ป.ล. ถ้าที่เราเล่ามา เราเป็นคนผิดจริงๆด่าเราได้ค่ะ สมน้ำหน้าเราได้เลย แค่ตอนนี้เราไม่มีทางออกและอยากระบายจริงๆ ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ