เรามักจะโดนถามว่า "เครียดอยู่หรือเปล่า" ซึ่งเราก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน เนื่องจากรู้สึกไม่เครียดเลย แต่เราป่วยบ่อยมาก ตั้งแต่ช่วงกลางปีที่แล้ว บางวันนอนไม่หลับ ไม่อยากอาหาร แล้วก็รู้สึกเบื่อมากๆ ตั้งแต่เด็กเราขี้อายสุดๆไม่อยากให้ใครเห็นเรา กังวลเรื่องเวลาที่คนอื่นมองเราจะเป็นยังไงบ้าง ไม่กล้าทักคนแปลกหน้า มีอยู่ครั้งหนึ่งเราแข่งคณิตแล้วมันนั่งคู่กับคนแปลกหน้า เราอยากชวนเขาคุยนะ แต่มันตื่นเต้น ทั้งที่เราอยากจะคุยกับเขา อย่างน้อยเราก็เปิดประโยคหลังจากนั่งกังวลว่าจะคุยอะไรกับเขาดีด้วยคำว่า "เธอทำได้ไหม" ซึ่งเขาก็ตอบว่าได้ ตอนนั้นดีใจมากเลย มันอัดอั้นมานาน จำได้ว่าตอนอนุบาลมีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งมาคุยกับเรา แล้วเราไม่กล้าเลยต่อยหน้าเขาไป อ่า จากนั้นก็โดนล้อว่าชอบเขาแน่ๆ จนเราไม่กล้าเข้าใกล้เป็นอยู่อย่างนั้น 5 ปี พอโตขึ้นความกล้าก็เพิ่มขึ้น ตอนนี้เราอยู่มัธยมและย้ายมาโรงเรียนใหม่ที่ใหญ่กว่าเดิม ตั้งแต่เปิดเทอมมาเราป่วยบ่อย ปวดท้อง คลื่นไส้ ปวดหัว วนซ้ำอยู่อย่างนั้นจนติด ร หลายวิชา เราไม่กล้าไปขอแก้ ร ด้วย เราไม่มาบ่อยจนตอนทำเวรประจำห้อง เพื่อนทักว่ามาทำเวรด้วย แต่เราทำอีกห้อง(เพื่อนร่วมห้องแบ่งกันทำสองห้อง ซึ่งตอนที่เพื่อนมาบอกให้ทำเวรห้องนั้นมันไม่ใช่ห้องที่เราทำตามตารางเวร)
ออกทะเลซะแล้วววว
เอาล่ะ คือเราไปหาหมอแล้วหมอถามว่าเครียดเรื่องอะไรรึเปล่า แม้แต่ครูก็ยังถาม เจอถามบ่อยมากๆ จนเราไม่เข้าใจ เราไม่รู้สึกเครียดอะไรนะ ตอนทำแบบสอบถามเราได้เครียดมากที่สุด เรานอนไม่ค่อยหลับ ไม่อยากเจอคนอื่น สมาธิน้อยลง โกรธง่ายขึ้น อยากอยู่คนเดียว อันนี้จริงนะ ซึ่งครูถามอีกว่าเคยคิดฆ่าตัวตายไหม? อืม ก็บ่อยนะแบบตายๆซะน่าจะสบายกว่า เพราะแม่ก็ชอบบอกว่าเราไม่น่าเกิดมาเลยชิงหมามาเกิด(เวลาแม่โกรธโดนด่าแบบนี้บ่อย) แล้วแม่ก็ชอบตีเรา เราว่ามันเจ็บแค่ช่วงแรกๆ ช่วงนี้พอโดนตีแล้วไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่ อ่า แล้วเคยลองฆ่าตัวตายจริงๆไหม? อันนี้ไม่เคยลอง เราอยากตายนะแต่เวลาตายมันหาวิธีที่ไม่เจ็บไม่ได้สักที เรากลัวความเจ็บปวดมากๆ จะให้ไปโดดตึกก็กลัวความสูง จะว่าไปช่วงนี้ไม่ค่อยอยากฆ่าตัวตายแล้วนะ แต่คิดอยากฆ่าคนอื่นแทน แบบนั่งสมาธิก็คิดว่าตัดแขนตัดขาคนยังไงถึงจะทิ้งแบบไร้ร่องรอย จะอำพรางศพยังไงดี ถ้าฆ่าคนท่ามกลางสายฝนจะเป็นยังไง อันนี้คิดบ่อยขึ้นกว่าความคิดฆ่าตัวตายอยู่นะ พอเราถามแม่ว่าเราดูเครียดเหรอ แม่ก็บอกว่าก็โดนด่าทุกวัน ตั้งแต่เช้า ติด ร ก็เยอะ จะไม่เครียดได้ไง แต่เอาจริงๆเราเริ่มเป็นแบบนี้มาปีครึ่งละนะ ไม่น่าใช่เครียดเพราะคะแนน เอ่อ จะถามแค่นี้แหละ เราเขียนแค่อันที่เราเป็นบ่อยๆนะ บางครั้งก็อยากฆ่าคนจริงๆแหละ แต่พอคิดว่าต้องติดคุกแล้วก็ใจเย็นลงมากเลย คงไม่มีใครอยากติดคุกหรอก อนาคตมันขึ้นอยู่กับเรื่องนี้นี่นา
อยากจะถามว่าเราดูเครียดรึเปล่า?
ออกทะเลซะแล้วววว
เอาล่ะ คือเราไปหาหมอแล้วหมอถามว่าเครียดเรื่องอะไรรึเปล่า แม้แต่ครูก็ยังถาม เจอถามบ่อยมากๆ จนเราไม่เข้าใจ เราไม่รู้สึกเครียดอะไรนะ ตอนทำแบบสอบถามเราได้เครียดมากที่สุด เรานอนไม่ค่อยหลับ ไม่อยากเจอคนอื่น สมาธิน้อยลง โกรธง่ายขึ้น อยากอยู่คนเดียว อันนี้จริงนะ ซึ่งครูถามอีกว่าเคยคิดฆ่าตัวตายไหม? อืม ก็บ่อยนะแบบตายๆซะน่าจะสบายกว่า เพราะแม่ก็ชอบบอกว่าเราไม่น่าเกิดมาเลยชิงหมามาเกิด(เวลาแม่โกรธโดนด่าแบบนี้บ่อย) แล้วแม่ก็ชอบตีเรา เราว่ามันเจ็บแค่ช่วงแรกๆ ช่วงนี้พอโดนตีแล้วไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่ อ่า แล้วเคยลองฆ่าตัวตายจริงๆไหม? อันนี้ไม่เคยลอง เราอยากตายนะแต่เวลาตายมันหาวิธีที่ไม่เจ็บไม่ได้สักที เรากลัวความเจ็บปวดมากๆ จะให้ไปโดดตึกก็กลัวความสูง จะว่าไปช่วงนี้ไม่ค่อยอยากฆ่าตัวตายแล้วนะ แต่คิดอยากฆ่าคนอื่นแทน แบบนั่งสมาธิก็คิดว่าตัดแขนตัดขาคนยังไงถึงจะทิ้งแบบไร้ร่องรอย จะอำพรางศพยังไงดี ถ้าฆ่าคนท่ามกลางสายฝนจะเป็นยังไง อันนี้คิดบ่อยขึ้นกว่าความคิดฆ่าตัวตายอยู่นะ พอเราถามแม่ว่าเราดูเครียดเหรอ แม่ก็บอกว่าก็โดนด่าทุกวัน ตั้งแต่เช้า ติด ร ก็เยอะ จะไม่เครียดได้ไง แต่เอาจริงๆเราเริ่มเป็นแบบนี้มาปีครึ่งละนะ ไม่น่าใช่เครียดเพราะคะแนน เอ่อ จะถามแค่นี้แหละ เราเขียนแค่อันที่เราเป็นบ่อยๆนะ บางครั้งก็อยากฆ่าคนจริงๆแหละ แต่พอคิดว่าต้องติดคุกแล้วก็ใจเย็นลงมากเลย คงไม่มีใครอยากติดคุกหรอก อนาคตมันขึ้นอยู่กับเรื่องนี้นี่นา