ปัญหากับเเม่เเฟน

สวัสดีค่ะ เข้าเรื่องเลยเเล้วกันนะคะ เรากับเเฟนจดทะเบียนสมรสกันเเล้วค่ะ เเต่ยังเเยกกันอยู่คนละจังหวัด เวลาว่างตรงกันถึงเจอกันบ้าง เเต่ปีหน้าจะย้ายกลับมาทำงาน กทม เเเล้วค่ะ ที่ผ่านมาเรากับเเฟนเเทบจะไม่ทะเลาะกันเลย ถ้าพูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างคนสองคนก็คงถือว่าดีมาก เราพยายามเข้าใจกันในทุกเรื่องๆ ปัจจุบันเเฟนเราอยู่กับเเม่ ซึ่งคุณพ่อเเฟนเสียไปเเล้ว เเละเลี้ยงดูเเม่เเค่คนเดียว ทำให้ที่ผ่านมาเราเเทบไม่เคยได้ไปเที่ยวไหนกับเเฟนเลยเพราะเเฟนจะห่วงเเม่ ซึ่งเราก็พยายามปรับเข้าหาเเละเข้าใจเค้านะ เเต่ปัญหาคือ ไม่ว่าเราจะไปที่ไหน เเม่เเฟนจะชอบตามไปด้วยเสมอ ซึ่งบางครั้งเราอยากมีเวลาด้วยกันสองคนบ้าง เพราะเราไม่ได้เจอกันบ่อยๆ ปัญหาหลักๆของคู่เราเลย คือ มาจากเรื่องเเม่เเฟนนี่เเหละ ซึ่งเป็นปัญหาที่เคยพูดคุยกับเเฟนเเล้ว เเต่เหมือนยังไม่ถูกเเก้ไขเท่าไหร่ 

ครั้งก่อนที่เจอกับเเฟน ก่อนเราจะกลับไปทำงานต่างจังหวัด เราชวนเเฟนไปห้าง โดยเราบอกเเฟนว่าขอไปกันสองคนนะ เเฟนเราก็โอเค เเต่พอเปิดประตูรถมา เจอเเม่เเฟนนั่งอยู่ข้างหลังรถ......เราก็หงุดหงิดไปเลย เเต่ก็พยายามปรับอารมณ์ให้อยู่ในอารมณ์ปกติ หลังจากนั้นเราก็มีการพูดคุยกับเเฟนเรานะว่า พูดกับเเม่บ้างได้ไหม? ว่าอยากมีเวลากันสองคนบ้าง เเฟนเราก็ตอบว่า ได้พูดกับเเม่เเล้ว อยากมีเวลากันสองคนบ้าง เเต่เเม่เเกตัดพ้อ อารมณ์ประมาณว่า น้อยใจ กลัวลูกทิ้ง 

ล่าสุดเมื่อคืนเราชวนเเฟนไปเที่ยวปีใหม่ ซึ่งเป็นการไปเที่ยวเช้า-เย็นกลับ จังหวัดใกล้ๆกทม เเฟนเราก็บอกว่า เเม่เเกคงขอตามไปด้วย......

คำถามคือ เราควรจะทนต่อไปไหมคะ? ถ้าทนต่อเราควรจัดการกับความคิดตัวเองยังไง หรือเราควรพอเเค่นี้ บางทีเราก็เหนื่อยที่ต้องเป็นปรับเรื่องนี้อยู่ฝ่ายเดียวเหมือนกัน

ปล. จริงๆเเล้วเเม่เเฟนมีลูกหลายคน เเต่มีเเฟนเราคนเดียวที่เลี้ยงดูเเก ถ้ามองในมุมของเเก เราเข้าใจนะว่าเเกเหงา เเต่บางทีเรารู้สึกว่ามันก้าวก่ายความเป็นส่วนตัวเกินไป

ขอบคุณสำหรับคำตอบนะคะ