นิสัยขี้เกียจ รักสงบของคนไทย ส่งผลดีต่อเรื่องมโนธรรมคุณธรรมหรือไม่

ตามนิสัยประจำชาติของคนไทยคือขี้เกียจ  ตามที่ชาวต่างชาติจำนวนมากวิจารณ์คนไทยมาหลายร้อยปีแล้ว

พร้อมๆกับนิสัยอื่นๆ เช่น รักสงบ ชอบสบาย พอเพียง ชอบเล่น ชอบครื้นเครง โลเล ขี้ขลาด เอาตัวรอด ฯลฯ

อาจจะดูเป็นข้อด้อยสำหรับวัฒนธรรมที่เน้นการสร้างผลผลิตและการบริโภค 
แต่คิดว่านิสัยพวกนี้น่าจะเกี่ยวพันและส่งผลดีโดยตรงในแง่มโนธรรม คุณธรรมประจำใจ บ้างหรือเปล่าครับ  โดยมีอิทธิพลของพุทธศาสนาร่วมด้วย

ทำให้ประวัติศาสตร์ไทยถือว่านุ่มนวลมากใช่ไหมเมื่อเทียบกับชนชาติอื่นๆ 
ไม่มีเคยมีเกณฑ์แรงงานทาสที่ต้องล้มตายจำนวนมาก  ไม่เคยทำสงครามขนาดใหญ่  ไม่เคยฆ่าล้างเผ่าพันธุ์  ไม่มีสงครามกลางเมือง ไม่มีลัทธิความเชื่อที่เบียดเบียนกัน  ในประวัติศาสตร์ที่เคยมีความรุนแรงบ้างก็เป็นรายบุคคลรายกลุ่มเช่นชนชั้นนำและสถานการณ์เฉพาะหน้า  แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่ทำให้ชาวบ้านทุกคนพร้อมใจกันทำเรื่องรุนแรงได้

ถ้ามองในแง่จิตวิทยานิสัยพวกนี้มันน่าจะมาพร้อมกับความสามัญสำนึกในความเป็นมนุษย์  ที่เป็นมโนธรรมสำนึก
เมื่อตัวเองชอบเล่น ชอบสบาย ขอบทำตามใจ ก็อาจจะรู้สึกว่าไม่ควรไปทำอะไรที่ละเมิดความรู้สึกแบบนี้ของคนอื่นด้วย   และทนเห็นความรุนแรงที่เป็นความรุนแรงเชิงระบบไม่ได้  และบรรดาความขัดแย้งจะทำให้ตัวเองต้องลำบากโดยใช่เหตุก็เลยเลี่ยงความขัดแย้งซะดีกว่า

คนไทยถึงได้ใจดี?