ความรักครั้งนี้ควรไปต่อหรือพอแค่นี้?

สวัสดีค่ะ เรามีปัญหาเรื่องความรักเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าปัญหาแบบนี้มันเป็นเรื่องปกติของทุกคู่ไหม แต่เรารู้สึกว่ามันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเราจนเราต้องมาตั้งกระทู้ ถ้าเราเล่าแล้วงง ขอโทษด้วยนะคะ เพราะบางเหตุการณ์เราก็ไม่รู้จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดยังไง เริ่มกันเลยนะคะ
เราอายุ18 ส่วนแฟนเราเขาอายุ20 เรารู้จักกันผ่านเฟสเพราะตอนนั้นเราอกหักเราเลยแอดใครไปเรื่อยๆ ผ่านไปประมาณ1-2 เดือนเขาก็ทักเรามาเราตกใจมากไม่คิดว่าจะมีคนหน้าตาดีทักมาเพราะเราเองก็ไม่ได้สวยอะไรทำไมเขาเลือกที่จะทักเรามา เราก็ตอบไปค่ะก็คุยกันจนรู้ว่าบ้านเขาก็อยู่แถววิลัยเรา ห่างจากหอเราไม่ไกลมากประมาร6-7 กม. คุยได้1อาทิตย์เราจะได้ไปฉีดวัคซีนอยู่วิลัย(ตอนนั้นฝึกงานอยู่บ้านเลยไม่ได้ไปเรียน) พอเรามาฉีดวัคซีนพี่เขาก็เลยบอกว่าขอเป็นคนมาส่งเราขึ้นรถบัสกลับบ้านได้ไหม เราก็เลยบอกว่าได้ค่ะ ก็เลยเป็นการเจอกันครั้งแรกเราทั้งเขิน ทั้งทำตัวไม่ถูกพอเจอกันพี่เขาน่ารักมากค่ะ เขายิ้ม ซื้อน้ำมาให้เราถามเราว่าเป็นไงบ้างปวดแขนไหม ตอนนั้นเราเขินจนลืมว่าปวดแขนเลยค่ะฮ่าฮ่า เลยนั่งคุยกันสักพักรถก็มาเราก็ขึ้นรถกลับบ้านแล้วเราก็คุยกันเหมือนเดิมค่ะ มันก็ดีนะคะ เพราะตอนนั้นเราก็ยังมูฟออนไม่ได้พอมีเขามันทำให้รู้สึกว่าโลกของเรามันสดใสขึ้นมา พอคุยกันได้1เดือน เราก็ฝึกงานจบเราก็กลับมาเรียนที่วิลัย เราก็เจอกันบ่อยขึ้น เราก็ไปเล่นบ้านพี่เขาบ้าง กินข้าวบ้านพี่เขา โชคดีที่ครอบครัวเขาชอบเรา(ตา ยาย) ครอบครัวเขาบอกว่าเราน่ารัก ไม่ดื่มเหล้าไม่เที่ยว(ความจริงค่ะเรามาเรียนไกลบ้านเราไม่เคยเข้าสถานบันเทิงดูอ่อนต่อโลกไปไหมคะ) ต่างจากแฟนเก่าเขาที่พากันกินเหล้า พากันเที่ยวครอบครัวเขาก็เลยไว้ใจเราเราก็รู้สึกดีใจที่ครอบครัวเขาไว้ใจเรา ทุกอย่างมันก็เริ่มโอเคค่ะ
แต่พอมันยิ่งใกล้กันมันยิ่งไม่ค่อยเกรงใจกัน เราลืมบอกไปว่าพี่เขาพึ่งกลับจากระยองเพราะมีปัญหากับแม่เลยไม่มีงานทำ เงินเก็บก็หมดเพราะไม่ได้ทำงานหางานไม่ได้มีแค่วุฒิ ม.3 เลยหางานยาก ทีแรกเราก็ไม่อะไรมากหรอกค่ะเราก็คิดว่าเดี๋ยวก็มีงานทำส่วนเงินครอบครัวเขาน่าจะให้ใช้บ้างซึ่งมันไม่ใช่ค่ะ คือเรานี่แหละต้องเป็นคนจ่ายเราก็พอมีเงินเก็บจากการฝึกงานบ้างแต่มันไม่พอที่จะใช้2 คนค่ะเราไม่คิดว่าเราจะต้องมารับผิดชอบชีวิตของใคร แต่เราก็จ่ายให้เขาอยู่ดีเพราะเราไม่อยากให้เขาคิดว่าตอนเขามีปัญหาเราไม่ช่วยเรา ถ้าวันหนึ่งเขามีงานทำเราก็จะใช้เงินจากเขาเราก็เลยอะไรพอช่วยได้เราก็ช่วยซึ่งเราไม่เข้าใจว่าทำไมครอบครัวเขาถึงไม่ให้เงินใช้บ้างอย่างน้อยให้ต่อวันวันละ60-70 ก็ยังดีเอาไว้ไปข้างนอกพอมีเงินติดตัวแต่นี่ไม่ให้เลยค่ะ แล้วพวกกับข้าวอยู่บ้านก็ไม่มีเราไม่รู้จะว่ายังไงเหมือนกันสุดท้ายก็เป็นเราที่ต้องเป็นคนจ่ายเวลากินข้าว ไปเซเว่น เติมน้ำมัน เราก็ต้องเป็นคนจ่ายซึ่งเรารู้สึกไม่โอเคค่ะ
พอคุยได้2เดือนจะ3เดือน เราเลยตัดสินใจเป็นแฟนเขา เพราะเขาก็ไปสมัครงานแล้วรอแค่บริษัทเรียก เขาก็ไปทำงานช่วยญาติ ญาติให้มา7,000 เรางงมากค่ะว่าทำไมเขาไม่เก็บไว้ เขาเลือกที่จะเอาเงินไปทำรถเราก็เข้าจนะว่ารถมันพัง แต่ซ่อมแค่3,000เอง อีก4,000 เขาเอาไปเปลี่ยนยางซึ่งยางมันคาราแพงมากเราก็งงอีกว่าทำไมไม่เอาพอที่ขี่ได้ ทำไมต้องเอาแพงเขาก็บอกข้ออ้างว่าก็เซฟเรา เวลาไปไหนมาไหนกับเราอยากให้มันปลอดภัยเราก็อ่ะแล้วแต่
พอเรื่องรถผ่านไป เราเหลือเงินไม่เยอะ เราเลยเลี้ยงชาบูเรา คุยกันมา3เดือนเราเป็นคนจ่ายหมด เป็นวันแรกที่เขาเลี้ยงเรา เรารู้สึกปลื้มมากค่ะรุ้สึกว่าทุกอย่างมันเริ่มจะโอเคแล้ว เรื่องงานอีกไม่นานก็ได้ทำ รถก็ซ่อมแล้ว ถ้าได้ทำงานก็จะพากันเก็บเงิน อีกไม่กี่เดือนเราก็จะจบแล้วเราก็จะใช้เวลาที่ปิดเทอมไปทำงานไว้เรียนต่อ เขาก็จะทำงานเก็บเงิน ซึ่งเราคิดแบบนั้นเราคิดว่ามันจะเป็นแบบนั้นแต่ไม่ใช่เลยค่ะ
ตกเย็นมา เพื่อนเขาที่ทำงานก็มาดื่มที่บ้านเขา แทบทุกวันเราไม่โอเคค่ะ เราไม่ได้งี่เง่านะคะที่ว่าเขาดื่มกับเพื่อนเราไม่โอเคตรงที่ว่าเพื่อนเขาก็ทำงานแล้ว เราเงินส่วนหนึ่งเก็บไว้ นานๆที่ก็ค่อยออกมาดื่มไม่ได้หรอ ส่วนแฟนเราก็ยังไม่ทำงานแต่มาขอเงินเราไปดื่ม เราไม่โอเค
เราก็ได้คุยกับเขาตรงๆค่ะ เขารับรู้แต่เขาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
วันนั้นเรากลับบ้านแต่แฟนเราพาเพื่อนคนนี้แหละ เอารถไปซ่อมกลับเกือบเที่ยงคืน แฟนเราโกหกเราว่าถึงบ้านแล้วนอนก่อน ซึ่งเราก้เชื่อเพราะเขาไปทำรถทั้งวัน พอวันต่อมาช่วงบ่ายๆยายเขาโทรมาหาเราว่าพี่อยู่ไหน บ่ายกว่าแล้วทำไมไม่เห็น ไม่เห็นรถด้วย
เราเลยโทรถามพี่เขาพี่เขาก็บอกอยู่บนบ้านให้เพื่อนมาส่งเมื่อคืน เราเลยบอกว่ายายไม่เห็นรถยายห่วงลงไปหายายหน่อย พี่เขาก็บอกได้ๆ
เราเลยโทรหายาย ยายบอกไม่มีหรอกบนห้องให้น้องขึ้นไปดูแล้ว พี่อยู่ไหน เราก็โทรหาแฟนอีก แฟนบอกกำลังกลับเราร้องไห้เลยค่ะ เราไม่คิดว่าจะโดนโกหก เราไม่รู้ว่าเราไม่ดีตรงไหนทำไมเขาเลือกที่จะโกหกเรา ทำไมเขาทำแบบนี้คำถามในหัวมันมีมาเรื่อยๆ มันมีแต่คำถามมันไม่มีคำตอบเลย
พอเขากลับบ้านเขาก็ไม่อานไม่ตอบแชทเรา เราก็เลยบอกเขาไปว่างั้นพอแค่นี้นะ เหนื่อยแล้วเพราะทุกอย่างที่เราให้เขาไป ทุกอย่างที่เราเคยซัพพอร์ตเขาแต่ที่เราได้มาคือโกหก เขาก็ขอโทษเรา เพื่อนเราก็บอกลองให้โอกาสเขาอีกครั้งดู เราก็โอเค ให้ก็ให้ เราก็ดีนะคะดีแค่วันแรกตอนนี้เราระแวงเขา เรากลัวเขาจะโกหกเรา เอาตรงๆว่าไม่เชื่อใจเลยตอนนี้ ผ่านมาอีกประมาณอาทิตย์หนึ่ง เรามีปัญหาเราอยากอยู่กับเขา เราเหนื่อยเราทะเลาะกับที่บ้าน เขาคิดว่ามันเป็นปัญหาเล็กน้อย เขาไม่มาหาเรา แต่เขากลับบอกว่าเขาตามใจเรานะ แต่ไม่ได้ตามใจตลอดทำให้เราผ่านปัญหานี้มาคนเดียวคนที่คอยปลอบใจเราคือคนที่เราปฏิเสธเขาเพื่อไปคบกับแฟนคนนี้ค่ะ คนคุยเก่าเราเขาอยู่ข้างๆเรา แต่เขาไม่ชอบเขา แต่เขาก็ยังพร้อมให้กำลังใจเรา คอยปลอบเราทั้งๆที่อยู่ไกลกัน ซึ่งแฟนเราที่อยู่ใกล้กันเราดันมาบอกว่าให้เราไปฟังเพลง และรู้จักปล่อยวางบ้าง.....
พอเราได้อยู่คนเดียวเราได้คิดทบทวนเรื่องที่ผ่านมา เราเลยตัดสินใจจะปล่อยเขาไปตามทางของเขาดีไหมคะ เรารู้สึกว่ายิ่งคบมันยิ่งไม่มีอะไรดีขึ้นเลย
เราอยากรู้ว่ามันเป็นปกติทุกคู่ไหมคะ เรื่องที่ไม่เข้าใจกันแบบนี้เรืองที่ละเลยกันแบบนี้
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่