เรื่องมีอยู่ว่า ทุกครั้งที่เราทำอะไรที่ไม่พอใจเขา(พ่อ) เขาจะชอบด่าว่าเรา มันสร้างแต่ความเดือดร้อน มันสร้างแต่ปัญหา แม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆก็โดนด่าคำนี้ หลายๆครั้งหลายๆเหตุการณ์ เหมือนเขาคิดว่าเราเป็นคนไม่ดี เราแยกตัวออกมาจากพ่อ ไปอยู่กับแม่ ช่วงอายุ 11-15 แม่ก็ไม่ได้เข้าใจเรา ไล่เราออกจากบ้านบ้าง ด่าบ้าง ตีบ้าง จน15 แม่ไล่เรา เราเลยไปจริงๆ ใช้ชีวิตดิ้นรนด้วยตัวเองมาถึง 22 ปี จนกลับมาบ้านเพราะตาเสีย ป้าเลยให้กลับมาอยู่บ้าน มีทำห้องส่วนตัวให้อยู่ที่บ้าน เราก็ยังทำธุระกิจส่วนตัวอยู่ จนมาแย่มากๆช่วงโควิดรอบล่าสุดที่สมุทรสาครโดน ซึ่งไม่ค่อยมีลูกค้ายาว พึ่งมามีช่วงหลัง หลังจากนั้นก็โดนด่ามาตลอด  จนวันนี้ คือเรารับไม่ไหว นอนคิด ร้องไห้ทั้งคืน คือแบบเราแย่ขนาดนั้นเลยหรอวะ การที่กลับมาอยู่บ้าน คิดว่าคงจะสบายใจ คงจะดีที่สุดแล้ว กลับไม่ใช่เลย ฟังซ้ำๆ กับคำว่า มันสร้างแต่ความเดือดร้อน สร้างแต่ปัญหา กูลำคานมากเลย ทุกครั้งที่เรามีปัญหา เขารับรู้ แต่เราก็ไม่เคยขอร้องหรือเรียกร้องอะไรให้ใครช่วย ดิ้นรนเองตลอด ความรุ้สึกซึ่งตรงกันข้ามกับวันแรกที่กลับบ้านมา อยู่ข้างนอกตอนใช้ชีวิตคนเดียว มีความสุขกว่าเยอะ เหนื่อยจัง ท้อสุด พูดอะไรไม่ได้สักอย่าง หรือเป็นเพราะเราออกมานาน เราเลยเหมือนไม่ใช่ลูกเขา😢