พ่อแม่ทำลายความสุขในโลกออนไลน์

คือต้องบอกก่อนว่าเราเป็นเด็กที่ติดคอมคนนึงแต่ไม่ใช่ว่าเล่นไม่ลืมหูลืมตานะเราก็ทำงานส่งอาจารเกรด3.90-4มาตลอดแล้วพอเรารู้จักโลกออนไลน์เราก็เริ่มมีเพื่อนแต่ต้องบอกก่อนว่าพ่อแม่เราเป็นคนที่เข้มงวดมากคือวันหยุดเราสามารถเล่นคอมได้แต่ด้วยครอบครัวเราที่ทำร้านค้าเล็กๆก็ต้องมาเปิดร้านค้าตอนเย็นเราต้องล้างจานแล้วจานไม่ใช่น้อยๆในบ้านมีหลายคน หุงข้าวปัดฝุ่นบลาๆ แต่เราก็ทำเสร็จตลอดแล้วตอนกลางคืนเราก็จะเข้าห้องมาคุยกับเพื่อนส่วนวันธรรมดาที่เราไป โรงเรียนมันเหนื่อยกว่าวันหยุดอีกคือเราเป็นคนที่ตอบคำถามอะไรต่างๆในห้องได้เช่นเลข ซึ่งมีแค่เรากับเพื่อนอีก2คนที่ตอบส่วนคนอื่นเงียบหมดเลยพอบางข้อที่เราไม่รู้แล้วไม่มีใครตอบครูก็จะมากดดันเราให้ตอบ เราเรียนจนถึงสี่โมงครึ่งติวสอบเข้าอีก1ชั่วโมงกว่าๆเรียนเสร็จก็6โมงแล้วกลับบ้านมาต้องมาหุงข้าวทำงานบ้านซึ่งการบ้านเราก็มีแต่เราโดนพ่อสั่งว่าต้องทำงานบ้านให้เสร็จแล้วต้องเฝ้าร้านจนดึกจนแทบไม่มีเวลาทำงานที่ครูสั่งนอนทีตี1กว่าๆตื่น6โมงวนลูบแบบนี้นานมากเราเหนื่อยมากแต่พี่เราที่มีคอมของตัวเอง(แม่เป็นคนซื้อให้)นั่งเล่งเกมทั้งวัน วันหยุดก็เล่นเปิดร้านก็เล่นทำหน้าที่แค่ขายของแทบไม่สนใจลูกค้าแล้ววันไปเรียนก็กลับมาเล่นไม่ลืมหูลืมตาพี่เป็นคนชอบทำร้ายร่างกายเรามากทับตบตีต่างๆแต่เราไม่เคยบอกใครเพราะพ่อกับแม่เชื่อพี่ชายมากกว่าเราได้แค่แอบร้องคนเดียวแต่เราได้มาเจอเพื่อนในออนไลน์หลายคนรวมถึงเพื่อนที่รร.ด้วยเราสนุกกันมากไม่ว่าจะเล่นเกมด้วยกันแต่บอกก่อนว่าคอมที่เราเล่นเราใช้ร่วมกับแม่แล้วเวลาเล่นเกมบางเกมเราก็โหลดมาเล่นแค่2-3เกมแต่พี่เราด้วยความอิจฉาหรืออะไรไม่รู้เค้าชอบมาแย่งเราเล่นทั้งๆที่มีคอมเป็นของตัวเองแล้วเค้าก็ไม่ให้เราเล่นคอมเค้าด้วย เราน้อยใจมากน้อยใจแบบนี้มาตลอดแล้วพี่เราก็โหลดเกมไว้เยอะมากแล้วโบ้ยให้เราว่าเป็นคนโหลดซึ่งมันหนักเครื่องมากๆแม่ด่าเราแล้วลบทุกสิ่งออกจากคอมแล้วด่าเราว่า โหลดอะไรไว้เครื่องกูนักหนากูจะไม่ให้เล่นแล้วจนตอนนี้เราเริ่มรู้สึกเกลียดครอบครัวตัวเองไปแล้วอยู่แบบไม่มีความสุขพ่อเราก็เหมือนโรคจิตชอบมาจับก้นเราเราเคยบอกว่าไม่ชอบเค้าบอกว่าเล่นๆแต่เราไม่เล่นด้วยกับเค้าเราเริ่มเป็นวัยรุ่นแล้ว เริ่มมี ปจด. แล้ว รู้สึกว่าเค้าคุกคามเรามากไปช่องทางการติดต่อเพื่อนก็แทบบจะไม่มีแล้วเค้าห้ามเกือบทุกอย่างเค้าด่าเราว่าเกิดกมาทำไม เราเริ่มเกลียดครอบครัวเคยคุยด้วยแต่เค้าไม่คุยจนกระทั่งตอนนี้เราก็พิมพ์ไปร้องไห้ไป...