ชีวิตที่ไร้แรงบันดาลใจ

ดำเนินชีวิต ทำงาน หาแรงบันดาลใจ หาเป้าหมายในชีวิตให้ตัวเองตลอดเวลา หาคุณค่าของตัวเอง หาตัวตนแต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร วิ่งไล่ตามความฝันวิ่งเท่าไหร่ก็ไม่เจอจุดหมาย ไม่มีใครเข้าใจและไ

โดยปกติแล้ว ถ้าเราอยู่ด้วยกันกับใครไปนานๆ แล้วเราจะคล้อยตาม มีนิสัย หรือมีแนวคิดทัศนคติ ที่ปรับตัวโดยอัตโนมัติ ที่มีแนวคิดเดียวกัน เพื่อจะเข้ากับเขาให้ได้ แต่บางอย่างก็มีสิ่งที่เราไม่ชอบ นิสัยหรือพฤติ

ศรัทธาเป็นแนวคิดส่วนบุคคล อย่างลึกซึ้ง และมักเป็นแนวคิดทางจิตวิญญาณ  ซึ่งครอบคลุมถึงความเชื่อ​อันแรงกล้า  หรือความไว้วางใจในบางสิ่ง​   ที่อยู่นอกเหนือหลักฐ

สำหรับเราตอนนี้ "เป้าหมายในชีวิต" จำเป็นกับตัวเรามาก มันยากที่จะใช้ชีวิตโดยไร้เป้าหมาย ไม่รู้ว่าเป้าหมายของเราหล่นหายไปตอนไหน ความสุขในการใช้ชีวิตมันเริ่มน้อยลงเรื่อยๆ ไม่รู้เลยว่าจะตามหาเป้

ได้ยินหลายคนบอกว่า ก่อนมีลูก รู้สึกอยู่ไปไร้จุดหมาย พอมีลูกแล้ว ก็รู้สึกชีวิตมีความหมายขึ้นมา ลูกคือเป้าหมาย ฯลฯ แต่สงสัยว่าจะมีบ้างไหม ที่คนที่มีลูกแล้ว ก็รู้สึกว่าชีวิตมันก็เท่านั้นอยู่ดี เพียงแต่เร

วันนี้ผมไปอ่านเจอใน Beginners เขาพูดเรื่องฟีดแบ็กได้ชวนคิดมาก ๆ ว่า “ทำไมเราถึงไม่ให้ความสำคัญกับผลลัพธ์ที่ดีบ้าง ทั้งที่การชื่นชมช่วยสร้างแรงบันดาลใจได้มากกว่าการบอกซ้ำ ๆ ว่าเราทำอะไรผิด&rdquo

อยากถามความเห็นทุกๆท่านว่าตามความคิดทระหว่าว่าทุกวันนี้ปัจจุบันนี้ระหว่างสื่อพวกละครหนังซีรีส์กับพวกเซเลปอินฟลูเอ็นเซอร์คนดังใครมีบทบาทมีอิทธิพลจูงใจคนให้ทำตามเที่ยวตามรอยซึมซับสนใจในวัฒนธรรมระหว่าง2ก