คือเราอยากอยู่ใช้ชีวิตให้คุ้มมากๆ เกิดมาทั้งทีอยากใช้ให้เต็มที่ แต่อีกความคิดความรู้สึกนึงก็ไม่อยากอยู่อยากลาโลกนี้ไปเลย
คือเราเกิดอาการเครียดและวิตกอย่างมากขึ้น ตั้งแต่เริ่มขึ้นปี1 เราเรียนสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเราทำให้เรากดดันตัวเองและเครียดมากๆ เราเครียดถึงขั้นอยากตาย เราเห็นมีด กรรไกร เรามีความรู้สึกอยากหยิบมากรีดตัวเอง อยากทำร้าย อยากฆ่าตัวเอง ซึ้งเราเริ่มเป็นแบบนี้บ่อยขึ้นเรื่อยๆ บางทีเราเครียดเราพยายาทกำจัดความเครียดโดยการหาอะไรดู ฟังเพลง เล่าให้แฟนฟัง และร้องไห้เป็นสิ่งสุดท้ายที่ทำถ้าถึงจุดที่มันหนักเกินจะทน พอเราทำพวกนี้เรารู้สึกโอเคได้ในระดับนึง แต่ตกกลางคืนตอนเราจะนอนเราจะมาคิดหาเหตุผลว่า "เราเกิดมาทำไม" "ถ้าตายไปเราก็ไม่ต้องแบกรับอะไรที่หนัก" เราคิดแบบนี้เกือบ1อาทิตย์เต็ม จนมาดีขึ้นในระยะบ้าง แต่ก็ยังมีอาการเครียด แพนิค กังวล และอีกหลายๆอย่างรวมกัน
เรารับรู้ได้เลยว่าตัวเราอ่อนแอขึ้นมากๆ เราโดนขึ้นเสียงแค่นิดเดียวคือเราหงอย ซึม ร้องไห้เลย เราเคยโดนแฟนดุที่เราทำตัวไม่ดี แบบไม่ได้ดุแรง เสียงดังนะคะ แต่ดุแบบเตือนเราว่ามันมากไปนะแบบดุเหมือนไม่ดุแต่เสียงเค้าจะจริงจังหน่อย เราร้องไห้ร้องหนักมาก เราดูการ์ตูนอนิเมะแบบตัวละครกระโกนดุใส่กันนิดเดียวเราร้อง เหมือนเราได้ฟังนำ้เสียงแบบนั้นทำให้เรากลัวมากเลยค่ะ เหมือนเราโดนอะไรพวกนี้มาตลอดเลยทำให้ฟังใจมากๆจนกลัวในระดับนึงเลย
จนตอนนี้เรากลับมาเครียดอีกหนักมากๆ หลายเรื่องมารวมกันมาจนเราสับสนชีวิตที่ตัวเองใช้ สับสนกับตัวเอง เรารู้สึกชีวิตที่ใช้อยู่มันก็มีความสุขดี แต่พอมานึกแล้วตอนที่เราเจอเรื่องหนักๆเราร็สึกทุกข์ใจเสียใจหนักมาก มากจนเราอยากดับชีวิตตัวเอง เราอยากพบหมอจิตแพทย์มากๆ เรารู้สึกว่าเราสะสมความเจ็บปวดทุกอย่างในอดีตที่มันผ่านมาแล้วเอามาทำร้ายตัวเองในตอนนี้ บางอย่างมันก็นึกผุดขึ้นมาในหัวมันก็ทำให้เราซึม ร้องไห้
แต่ตอนช่วงที่เราดีเราดีดมากเลยค่ะ ยิ้มปริ่มมีความสุข ใช้ชีวิตได้ดีมาก แต่พอเราเจอเรื่องที่ทำร้ายจิตใจหรือความคิดมากของตัวเองมันทำให้ราร้องไห้หนักมาก ร้องไห้เป็นชม.ๆจนเราอยากตาย เรารู้สึกทรมานมาก หัวเราคือแบบหน่วงหนักปวดไปหมด แล้วเราชอบย้ำคิดติดลบให้ตัวเองบ่อยๆจนเราร้องไห้ปวดหัวจนเหนื่อย เราท้อมากกลัวว่าถ้าวันนึงคิดอยากทำร้ายตัวเอง อยากตายขึ้นมาจริงๆจะห้ามตัวเองไม่อยุ่
ถ้าใครมีแพทย์แนะนำ แนะมาได้เลยนะคะ จริงๆเราก็อยากพูดกับครอบครัวมากๆแต่ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนที่ดีที่สุดของเราเลยค่ะ กับแฟนเราเค้าก็พูดให้กำลังใจได้ดีมากแต่เราร็สึกว่ามันยังให้คำตอบกับความสับสน ความคิดมากของตัวเองในบางส่วน เราเลยรู้สึกว่าการได้คุยปรึษากับหมอคงเป็นทางที่ดีที่สุดของเราในตอนนี้ ...
อยากอยู่ใช้ชีวิตให้คุ้มแต่ก็อยากตาย
คือเราเกิดอาการเครียดและวิตกอย่างมากขึ้น ตั้งแต่เริ่มขึ้นปี1 เราเรียนสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเราทำให้เรากดดันตัวเองและเครียดมากๆ เราเครียดถึงขั้นอยากตาย เราเห็นมีด กรรไกร เรามีความรู้สึกอยากหยิบมากรีดตัวเอง อยากทำร้าย อยากฆ่าตัวเอง ซึ้งเราเริ่มเป็นแบบนี้บ่อยขึ้นเรื่อยๆ บางทีเราเครียดเราพยายาทกำจัดความเครียดโดยการหาอะไรดู ฟังเพลง เล่าให้แฟนฟัง และร้องไห้เป็นสิ่งสุดท้ายที่ทำถ้าถึงจุดที่มันหนักเกินจะทน พอเราทำพวกนี้เรารู้สึกโอเคได้ในระดับนึง แต่ตกกลางคืนตอนเราจะนอนเราจะมาคิดหาเหตุผลว่า "เราเกิดมาทำไม" "ถ้าตายไปเราก็ไม่ต้องแบกรับอะไรที่หนัก" เราคิดแบบนี้เกือบ1อาทิตย์เต็ม จนมาดีขึ้นในระยะบ้าง แต่ก็ยังมีอาการเครียด แพนิค กังวล และอีกหลายๆอย่างรวมกัน
เรารับรู้ได้เลยว่าตัวเราอ่อนแอขึ้นมากๆ เราโดนขึ้นเสียงแค่นิดเดียวคือเราหงอย ซึม ร้องไห้เลย เราเคยโดนแฟนดุที่เราทำตัวไม่ดี แบบไม่ได้ดุแรง เสียงดังนะคะ แต่ดุแบบเตือนเราว่ามันมากไปนะแบบดุเหมือนไม่ดุแต่เสียงเค้าจะจริงจังหน่อย เราร้องไห้ร้องหนักมาก เราดูการ์ตูนอนิเมะแบบตัวละครกระโกนดุใส่กันนิดเดียวเราร้อง เหมือนเราได้ฟังนำ้เสียงแบบนั้นทำให้เรากลัวมากเลยค่ะ เหมือนเราโดนอะไรพวกนี้มาตลอดเลยทำให้ฟังใจมากๆจนกลัวในระดับนึงเลย
จนตอนนี้เรากลับมาเครียดอีกหนักมากๆ หลายเรื่องมารวมกันมาจนเราสับสนชีวิตที่ตัวเองใช้ สับสนกับตัวเอง เรารู้สึกชีวิตที่ใช้อยู่มันก็มีความสุขดี แต่พอมานึกแล้วตอนที่เราเจอเรื่องหนักๆเราร็สึกทุกข์ใจเสียใจหนักมาก มากจนเราอยากดับชีวิตตัวเอง เราอยากพบหมอจิตแพทย์มากๆ เรารู้สึกว่าเราสะสมความเจ็บปวดทุกอย่างในอดีตที่มันผ่านมาแล้วเอามาทำร้ายตัวเองในตอนนี้ บางอย่างมันก็นึกผุดขึ้นมาในหัวมันก็ทำให้เราซึม ร้องไห้
แต่ตอนช่วงที่เราดีเราดีดมากเลยค่ะ ยิ้มปริ่มมีความสุข ใช้ชีวิตได้ดีมาก แต่พอเราเจอเรื่องที่ทำร้ายจิตใจหรือความคิดมากของตัวเองมันทำให้ราร้องไห้หนักมาก ร้องไห้เป็นชม.ๆจนเราอยากตาย เรารู้สึกทรมานมาก หัวเราคือแบบหน่วงหนักปวดไปหมด แล้วเราชอบย้ำคิดติดลบให้ตัวเองบ่อยๆจนเราร้องไห้ปวดหัวจนเหนื่อย เราท้อมากกลัวว่าถ้าวันนึงคิดอยากทำร้ายตัวเอง อยากตายขึ้นมาจริงๆจะห้ามตัวเองไม่อยุ่
ถ้าใครมีแพทย์แนะนำ แนะมาได้เลยนะคะ จริงๆเราก็อยากพูดกับครอบครัวมากๆแต่ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนที่ดีที่สุดของเราเลยค่ะ กับแฟนเราเค้าก็พูดให้กำลังใจได้ดีมากแต่เราร็สึกว่ามันยังให้คำตอบกับความสับสน ความคิดมากของตัวเองในบางส่วน เราเลยรู้สึกว่าการได้คุยปรึษากับหมอคงเป็นทางที่ดีที่สุดของเราในตอนนี้ ...