เวลาเยียวยาทุกอย่าง ก็อยากกลับไปแก้ไข และขอโทษกับเรื่องผ่านมา

ตั้งแต่ได้เข้าเรียนม.1 ที่โรงเรียนแห่งนึง ผมเรียนอยู่ห้องม.1/8 และผมก็ได้เจอกับผู้หญิงคนนึง ซึ่งเรียนอยู่ห้องเดียวกัน ผมชอบเธอ แอบรักเธอ ผมได้บอกกับเพื่อนผู้ชายว่า"ผู้หญิงคนนั้นกุชอบว่ะ" ซึ่งเพื่อนก็บอกกับผม ชอบแล้วทำไมไม่ไปจีบว่ะ จะบอกว่าผมไม่ได้เล่นตัวนะ แต่ผมเขินมากกว่า ทุกๆวันผมก็คอยแกล้งเธอ เพื่ออยู่ใกล้เธอ เวลาผมอยู่กับเธอ ผมโคตรมีความสุข วันไหนที่เธอไม่มาโรงเรียน ผมจะเศร้าและไม่ค่อยแฮปปี้เลย พออีกวันเธอมา เพื่อนในห้องก็ล้อผม ผมก็นะ เป็นผู้ชายเขินๆหน่อย แล้วเราก็ได้เรียนด้วยกันจนจบม.1 ต่อม.2 ก็เรียนด้วยกัน ผมก็ทำเหมือนเดิมทุกวันๆ คอยอยู่ใกล้ คอยแกล้ง คอยมองเธอตลอด เรียนด้วยกันจบม.2 แต่พอขึ้นม.3 เท่านั้นแหละ ทางบ้านให้ผมย้ายไปเรียนต่อที่ กทม. ผมก็ได้ย้ายไป ผมไปโดยไม่ได้ลาเธอสักคำ และผมก็ไปเรียนโรงเรียใหม่ เจอเพื่อนใหม่ เพื่อนก็แนะนำให้ผมมีแฟน ให้ผมไปคบกับคนอื่นเพื่อลืมคนเก่า อีกอย่าง เพื่อนก็พาผมไป ผมก็สมัครเฟส เปิดเฟสแอดหาเพื่อน เอาความรู้สึกนะตั้งแต่ที่ผมเข้าร้านคอม ผมเข้าไปเล่นแต่เกม ไม่เคยคิดหาแฟนอะไรเลย แต่ก็เข้าใจนะ สมัยนั้น ก็ทันสมัย อยู่ในยุคออนไลน์ ผมก็ตามๆเพื่อนไปคุยคนนู้นคนนี้ จนผมลืม ว่าใจผมรักใคร ใจผมมีใคร แล้วเวลาก็ผ่านไปจนถึงปี 2554 ผมประสบอุบัติเหตุถูกรถชน ผมเข้ารักษาตัวนาน 3 ปีจนถึงปี 2557 ผมก็หายดี ช่วงนั้นผมก็ทำงานไปเรื่อยจนถึงปี 2564 แล้วผมก็ย้ายจากกทม.กลับมาที่เดิม ในช่วงเวลาที่ผมเดินหางาน ผมก็ไหว้พระ ขอพร เพื่อที่ได้เจอเธอ แต่ก็นะ เวลาผ่านไปก็นาน ต่างคนต่างไม่ได้เจอกัน ไม่ได้ติดต่อหากัน ผมก็คิดมาตลอดว่าเธอคงเจอคนที่ดี แต่ในใจลึกๆทุกๆวันนั้น ผมก็ภาวนาขอพร อยากเจอเธอ อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม ถ้าย้อนเวลากลับไปได้นะ ผมไม่มีวันไปไหนจากคนที่ผมรัก ทุกๆวันนี้ ผมก็ได้แต่รอ ถ้ามีโอกาสได้แก้ไข ผมอยากทำทุกอย่าง เพื่อให้เธอมีความสุข
ผมอยากถามว่า จากความรู้สึกที่ได้ระบายออกมา ผมมีโอกาสหรือเปล่าครับ