เบื่อชีวิตตัวเอง

ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ อยู่ๆเราก็มีความคิดตายเร็วตายช้าแต่ก็ตายเหมือนกัน ทุกคนเกิดมาจุดมุ่งหมายการใช้ชีวิตไม่เหมือนกัน  ชีวิตเราเอื่อยมากๆ แถมอยู่ไปก็มีแต่ปัญหา เราทะเลาะกับคนในบ้านบ่อยมากๆจนเราเบื่อ เราขอแทรกเล่าเรื่องเกี่ยวกับปัญหาในบ้านนิดนึงนะคะ    ครั้งนึงเราเคยเขียนความในใจทั้งหมดที่เรามีลงในสมุด วันนึงคนในบ้านมาเปิดเจอ เขาบอกจะคุยเรื่องนี้กับเรา เราหวังไว้สักนิดนึงค่ะว่าเค้าอ่านแล้วจะสงสารสมเพชเราบ้างมั๊ย จะหนุดการกระทำที่เขาทำอยู่รึเปล่า สรุปก็ไม่หน่ะค่ะ  วันนั้นเราโดนทุบโดนตี โดนด่ายืนร้องไห้2-3ชั่วโมงติดกัน จำได้เลยว่าร้องเสร็จปาดหัวมากๆ ปวดเหมือนมีใครทุบอยู่ตลอดเวลาตื่นเช้ามาไข้ขึ้น   เราโตมากับคำด่า และการโดนตีมาตลอดเลยค่ะ พอโตขึ้นมา ถึงจะเพลาเรื่องด่าเรื่องตี แต่โตแล้วมันเลยเอาคำพูดมาคิดเยอะกว่าตอนเด็ก วันนึง ต้องมีสักครึ่งชั่วโมงมานั่งคิดเรื่องแบบนี้ เราเลยเบื่อที่จะอยู่ต่อ เพราะเราไม่มีจุดมุ่งหมายที่จะใช้ชีวิต เหนื่อยจนไม่อยากรับรู้อย่างอื่น  บางทีนอนยังคิดในหัวว่าไม่อยากตื่นมาใช้ชีวิต เราขอคำปรึกษาเกี่ยวกับปัญหาได้มั๊ยคะ ขอวิธีคิด วิธีหาจุดมุ่งมั่น เราขอโง่ๆแบบนี้เลยค่ะ จนปัญญากับตัวเองมากๆ