เรื่อง ผู้ที่อยู่บนหอคอย
เรื่องโดย นัฐพันธ์
..........................................................................................................................................................
เขมริกา คิดเสมอว่าตัวเองเก่ง ฉลาด และมีความรู้ความสามารถมากกว่าใคร ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เธอสามารถพิสูจน์ตัวเองให้ใครหลายคน ที่คอยดูถูกเธอว่า ไม่เอาไหน ได้สำเร็จ เวลาเธอเห็นคนที่ดูถูกเธอ ตกต่ำจนขีดสุด มันคือความภูมิใจที่เธอสามารถเหยียบคนพวกนั้นได้สำเร็จ ไม่ว่าด้วยการแลกอะไรก็ตามแต่เธอก็อดที่จะ สมน้ำหน้าคนพวกนั้นไม่ได้ ในวันที่เธอสามารถเชิดคอ และเดินอย่างสง่าผ่าเผยได้ ไอ้อีคนที่เคยดูแคลนเธอ กำลัง ทุกข์ทรมาน สิ่งนั้นแหละที่เธออยากจะให้เป็น เพื่อพวกนั้นจะได้รู้บ้างว่า การที่มีชีวิตตกต่ำเป็นเช่นไร
ที่ทำงาน เขมริกาเข้าๆออกๆงานบ่อย เธอพูดกับตัวเองเสมอว่า เธอเก่ง มันคือความรู้ที่เธอร่ำเรียนมา เธอเข้าออกงานบ่อยก็จริง แต่เงินเดือนเธอสูงกว่าใครเพื่อน เขมริกาบอกตัวเองเสมอว่า เธอต้องเป็นที่หนึ่ง ไม่มีทางจะเป็นรองใคร
เพื่อนพี่ น้องที่ทำงาน ต่างให้ความเคารพเธอ ใครๆก็บอกว่าเธอเก่ง เธอหัวเราะชอบใจให้ชีวิตตัวเองที่สามารถพามาถึงจุดนี้ได้
“แหวนก็ต้องขยันให้มากๆซิจ๊ะ คนจะเก่งต้องขยัน พี่น่ะอาชีพหลักก็การตลาด อาชีพรองหรืองานอดิเรกพี่ก็หางานเป็นที่ปรึกษาการตลาด ส่วนแหวนน่ะ เอาแต่เพ้อฝัน มันไม่สำเร็จหรอกถ้าจะทำสองอย่างพร้อมกัน” เขมบอกกับน้องที่ทำงานไป เมื่อน้องมาขอคำปรึกษา ใครๆก็รู้ว่าแหวนเป็นคนทำงานไม่เอาไหน ผิดๆถูกๆ บ่อยครั้งจึงโดนตำหนิจากหัวหน้า แหวนอยากเป็นนักเขียน เธอมัวแต่แอบเขียนงาน จนทำงานส่งล่าช้า งานหลักก็ไม่สำเร็จ งานรองก็ไม่สำเร็จ พากันล่มทั้งสอง
“แหวนอยากเก่งแบบพี่เขมจัง” เด็กสาวเคยบอก เมื่อเห็นเขมริกาเป็นตัวอย่าง
“เลิกเพ้อฝัน เถอะจ่ะ หันมาใส่ใจการทำงาน”
“แต่แหวนคงทำทั้งสองไปพร้อมกันไม่ได้ แหวนคิดว่ามันคงล่มทั้งสอง”
“แหวนก็ต้องเลือก ระหว่างงานประจำ กับงานในความฝัน”
“เลือกยากจริงๆค่ะ”
แหวน ทนทำงานไปได้ไม่นาน เด็กสาวก็ลาออก เขมไม่รู้ว่าเด็กสาวไปเผชิญโลกข้างนอกเป็นอย่างไรบ้าง
หลายปีผ่านไป
“สวัสดีค่ะ” เสียงนั้นเอ่ย เมื่อเห็นว่าเขมริกา กำลังเดินเข้าลิฟท์ เขมริกาพลางมองว่าใคร
“แหวนไงคะพี่” เด็กสาวพลางเอ่ยชื่อ เขมริกาจำได้
“เป็นไงบ้างแหวน” เธอร้องทัก
“สบายดีค่ะ นี่กำลังไปเซนสัญญาขายงานค่ะพี่” เชมรู้มาว่า แหวนออกไปทำตามฝัน และมันก็สามารถสู่จุดหมายได้เช่นกัน โดยเลือกงานหลัก และงานรองคนละอย่าง เธอไม่ทันที่จะคุยอะไรกัน คนก็เข้ามาในลิฟท์เต็มไปหมด ทำให้การสนทนาสะดุดลง และจบลงไป
เมื่อถึงชั้น15 แหวนก็เดินออกมา พร้อมกับยกมือไหว้ เขมริกาด้วยท่าที่อ่อนน้อมเช่นเดิม
เขมริกาส่งยิ้ม
เขมริกา รู้สึกตัวเองเหนื่อยกว่าเมื่อก่อนมาก หันมองดูงานที่กองพะเนินแล้วอยากจะลาออก นี่เธอไม่มีงานอดิเรกอย่างคนอื่นๆทำเลยหรือ เขมริกาได้แต่ตั้งคำถาม จนเธอหวนคิดได้ว่า ก็ตลอดระยะเวลาที่เธอพยายามเอาชนะคนอื่นมาโดยตลอด แต่เธอกลับไม่เคยชนะตัวเองเลย ในชีวิตเธอคิดแต่งาน และการขึ้นเป็นที่หนึ่ง โดยหลงลืมไปว่า สิ่งที่หล่อเลี้ยงให้อยู่เป็นคน ไม่ใช่ตำแหน่ง หรือ หน้าที่การงาน แต่มันคือ สิ่งที่นำพาให้เรามีความสุข มันก็เหมือนกับตัวเธอเองอยู่บนยอดหอคอยที่สูงที่สุด มองลงมาเบื้องล่างแล้ว อดภูมิใจไม่ได้ว่า กว่าจะก้าวมาถึงจุดนี้ได้ ไม่ใช่ง่าย แต่.............บนหอคอยมันก็ช่างเหว่ว้า เปล่าเปลี่ยว จนอยากจะลงไปเสียให้ได้
“ฉันมีความสุขกับงานพวกนี้ ตำแหน่งพวกนี้ จริงเหรอ” ไม่มีใครสามารถตอบได้ว่า ถูกหรือผิด นอกเสียจากตัวของเธอเอง
จบ
เรื่องสั้น ผู้ที่อยู่บนหอคอย
เรื่องโดย นัฐพันธ์
..........................................................................................................................................................
เขมริกา คิดเสมอว่าตัวเองเก่ง ฉลาด และมีความรู้ความสามารถมากกว่าใคร ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เธอสามารถพิสูจน์ตัวเองให้ใครหลายคน ที่คอยดูถูกเธอว่า ไม่เอาไหน ได้สำเร็จ เวลาเธอเห็นคนที่ดูถูกเธอ ตกต่ำจนขีดสุด มันคือความภูมิใจที่เธอสามารถเหยียบคนพวกนั้นได้สำเร็จ ไม่ว่าด้วยการแลกอะไรก็ตามแต่เธอก็อดที่จะ สมน้ำหน้าคนพวกนั้นไม่ได้ ในวันที่เธอสามารถเชิดคอ และเดินอย่างสง่าผ่าเผยได้ ไอ้อีคนที่เคยดูแคลนเธอ กำลัง ทุกข์ทรมาน สิ่งนั้นแหละที่เธออยากจะให้เป็น เพื่อพวกนั้นจะได้รู้บ้างว่า การที่มีชีวิตตกต่ำเป็นเช่นไร
ที่ทำงาน เขมริกาเข้าๆออกๆงานบ่อย เธอพูดกับตัวเองเสมอว่า เธอเก่ง มันคือความรู้ที่เธอร่ำเรียนมา เธอเข้าออกงานบ่อยก็จริง แต่เงินเดือนเธอสูงกว่าใครเพื่อน เขมริกาบอกตัวเองเสมอว่า เธอต้องเป็นที่หนึ่ง ไม่มีทางจะเป็นรองใคร
เพื่อนพี่ น้องที่ทำงาน ต่างให้ความเคารพเธอ ใครๆก็บอกว่าเธอเก่ง เธอหัวเราะชอบใจให้ชีวิตตัวเองที่สามารถพามาถึงจุดนี้ได้
“แหวนก็ต้องขยันให้มากๆซิจ๊ะ คนจะเก่งต้องขยัน พี่น่ะอาชีพหลักก็การตลาด อาชีพรองหรืองานอดิเรกพี่ก็หางานเป็นที่ปรึกษาการตลาด ส่วนแหวนน่ะ เอาแต่เพ้อฝัน มันไม่สำเร็จหรอกถ้าจะทำสองอย่างพร้อมกัน” เขมบอกกับน้องที่ทำงานไป เมื่อน้องมาขอคำปรึกษา ใครๆก็รู้ว่าแหวนเป็นคนทำงานไม่เอาไหน ผิดๆถูกๆ บ่อยครั้งจึงโดนตำหนิจากหัวหน้า แหวนอยากเป็นนักเขียน เธอมัวแต่แอบเขียนงาน จนทำงานส่งล่าช้า งานหลักก็ไม่สำเร็จ งานรองก็ไม่สำเร็จ พากันล่มทั้งสอง
“แหวนอยากเก่งแบบพี่เขมจัง” เด็กสาวเคยบอก เมื่อเห็นเขมริกาเป็นตัวอย่าง
“เลิกเพ้อฝัน เถอะจ่ะ หันมาใส่ใจการทำงาน”
“แต่แหวนคงทำทั้งสองไปพร้อมกันไม่ได้ แหวนคิดว่ามันคงล่มทั้งสอง”
“แหวนก็ต้องเลือก ระหว่างงานประจำ กับงานในความฝัน”
“เลือกยากจริงๆค่ะ”
แหวน ทนทำงานไปได้ไม่นาน เด็กสาวก็ลาออก เขมไม่รู้ว่าเด็กสาวไปเผชิญโลกข้างนอกเป็นอย่างไรบ้าง
หลายปีผ่านไป
“สวัสดีค่ะ” เสียงนั้นเอ่ย เมื่อเห็นว่าเขมริกา กำลังเดินเข้าลิฟท์ เขมริกาพลางมองว่าใคร
“แหวนไงคะพี่” เด็กสาวพลางเอ่ยชื่อ เขมริกาจำได้
“เป็นไงบ้างแหวน” เธอร้องทัก
“สบายดีค่ะ นี่กำลังไปเซนสัญญาขายงานค่ะพี่” เชมรู้มาว่า แหวนออกไปทำตามฝัน และมันก็สามารถสู่จุดหมายได้เช่นกัน โดยเลือกงานหลัก และงานรองคนละอย่าง เธอไม่ทันที่จะคุยอะไรกัน คนก็เข้ามาในลิฟท์เต็มไปหมด ทำให้การสนทนาสะดุดลง และจบลงไป
เมื่อถึงชั้น15 แหวนก็เดินออกมา พร้อมกับยกมือไหว้ เขมริกาด้วยท่าที่อ่อนน้อมเช่นเดิม
เขมริกาส่งยิ้ม
เขมริกา รู้สึกตัวเองเหนื่อยกว่าเมื่อก่อนมาก หันมองดูงานที่กองพะเนินแล้วอยากจะลาออก นี่เธอไม่มีงานอดิเรกอย่างคนอื่นๆทำเลยหรือ เขมริกาได้แต่ตั้งคำถาม จนเธอหวนคิดได้ว่า ก็ตลอดระยะเวลาที่เธอพยายามเอาชนะคนอื่นมาโดยตลอด แต่เธอกลับไม่เคยชนะตัวเองเลย ในชีวิตเธอคิดแต่งาน และการขึ้นเป็นที่หนึ่ง โดยหลงลืมไปว่า สิ่งที่หล่อเลี้ยงให้อยู่เป็นคน ไม่ใช่ตำแหน่ง หรือ หน้าที่การงาน แต่มันคือ สิ่งที่นำพาให้เรามีความสุข มันก็เหมือนกับตัวเธอเองอยู่บนยอดหอคอยที่สูงที่สุด มองลงมาเบื้องล่างแล้ว อดภูมิใจไม่ได้ว่า กว่าจะก้าวมาถึงจุดนี้ได้ ไม่ใช่ง่าย แต่.............บนหอคอยมันก็ช่างเหว่ว้า เปล่าเปลี่ยว จนอยากจะลงไปเสียให้ได้
“ฉันมีความสุขกับงานพวกนี้ ตำแหน่งพวกนี้ จริงเหรอ” ไม่มีใครสามารถตอบได้ว่า ถูกหรือผิด นอกเสียจากตัวของเธอเอง
จบ