พ่อครับ...ผมขอโทษ
ล. วิลิศมาหรา
ผมก้มลงกราบแทบเท้าผู้ชายคนที่ยืนผงาดอยู่เบื้องหน้า พลางเงยหน้าขึ้นมองท่าน น้ำตาผมไหลเมื่อท่านไม่ยอมมองมาที่ผมหรือมองไปยังผู้หญิงซึ่งเป็นภรรยา ที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ด้านหลังผม แต่สายตาในดวงตาคู่แดงก่ำ ขอบตาดำคล้ำอย่างคนอดนอนมานาน กลับมองเขม็งไปที่หน้าประตูห้องนอนซึ่งปิดสนิท
"ไม่นึกเลยว่าจะมีวันนี้จนได้ วันที่ฉันเสียใจอย่างที่สุด"
แว่วเสียงห้าวเข้ม ทว่าสั่นเครือ ดังออกจากปากท่าน แน่นอนที่ตอนนี้พ่อคงกำลังผิดหวังและเสียใจ เจ็บปวดอย่างที่สุดกับพฤติกรรมของลูกชายเพียงคนเดียว ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่ท่านทุ่มเทความรักความเมตตาให้ พ่อรักผมมาก ตั้งแต่เล็กจนโตไม่ว่าผมอยากได้อะไร ยกเว้นดาวกับเดือน พ่อเป็นต้องเสาะแสวงหามาให้กับผมจนได้
"ฉันคงเลี้ยงดูแกไม่ดีเอง แกถึงเป็นคนแบบนี้"
"เปล่าครับพ่อ...."
ผมตอบท่านด้วยเสียงสั่นเครือไม่แพ้กัน ด้วยเพราะสำนึกเสียใจในสิ่งที่ได้กระทำลงไป ผมเสียใจเหลือเกิน แต่มันก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้อีกแล้ว ชั่ววินาทีเดียวที่ตัดสินใจผิด มันหมายถึงผมได้ทำลายชีวิตของตัวเองลง มิหนำซ้ำยังทำลายความฝันความหวังทั้งมวล อีกทั้งทำร้ายจิตใจของพ่อกับแม่ลงไปพร้อมกัน ความผิดพลาดนี้มันมหันต์นักและไม่น่าให้อภัย
"พ่อเป็นพ่อที่ประเสริฐที่สุดครับ พ่อรักผม รักแม่ เลี้ยงดูลูกอย่างดี ส่งเสียให้ผมได้เล่าเรียนในโรงเรียนที่ดีที่สุด แต่ผมมันไม่เอาถ่านเอง ผมมันเลว.....พ่อครับผมขอโทษ"
รำพันออกมาด้วยความช้ำใจ เอ่ยคำขอโทษตอนนี้มันไร้ความหมาย ผมขอโทษช้าไป แต่ผมก็ยังอยากขอโทษ ทำไมนะ... ทำไมผมถึงคิดไม่ได้เร็วกว่านี้ มาคิดได้ในตอนนี้จะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนจะสายเกินไปเสียแล้ว
"ฉันเป็นตำรวจ...เป็นผู้พิทักษ์สันติราษฏร์"
"ครับ....ผมภูมิใจในตัวพ่อ....พ่อเป็นตำรวจที่ซื่อสัตย์ ปฏิบัติหน้าที่ไม่มีบกพร่อง ไม่เคยใช้อำนาจข่มเหงรังแกคนอื่น พ่อสอนผมให้เป็นคนดี"
"แต่ลูกกลับสร้างแต่ความเดือดร้อนให้คนอื่น...."
ร่างสูงวัยแต่องอาจผึ่งผายของพ่อ บัดนี้ดูอ่อนล้าร่วงโรย ไหล่สองข้างตกลู่ลง มือข้างหนึ่งกำหมัดแน่น ผมเหลือบดูอาวุธร้ายแรงประจำตัวในมืออีกข้างของพ่อ แล้วอ้อนวอนทั้งน้ำตา
"เก็บปืนไว้เถอะครับ ผมยอมรับโทษทุกอย่าง จะขอชดใช้ความผิดที่ทำลงไปเอง พ่อไม่ต้องเหนื่อยยากคอยปกป้องผมอีกต่อไปแล้ว"
ก้มกราบท่านอีกครั้ง ขอร้องซ้ำ ๆ พร้อมกับเงยหน้าเปื้อนน้ำตาขึ้นมองท่าน
"เก็บปืนไว้เถอะครับ ทำเพื่อผมอีกสักครั้ง"
"ฉันต้องตัดสินใจแล้ว..."
ท่านพูดพึมพำขึ้นมาอีก ตายังจ้องเป๋งไปยังหน้าประตูที่เริ่มมีเสียงโหวกเหวกของบรรดาผู้คน ซึ่งคงประสบกับเหตุร้ายข้างนอกเข้าแล้ว ดังลอดเข้ามาขรม มันทำให้ท่าทางของพ่อยิ่งเคร่งเครียดมากขึ้น
"ขอปืนให้ฉันเถอะค่ะพี่"
แม่ซึ่งยืนร้องไห้กระซิกพูดขอร้องออกมาทันทีที่ได้ยินท่านพูด แม่สืบเท้าเข้ามาใกล้พ่อ พลางยื่นมือขออาวุธในมือสามี แต่ร่างของพ่อก้าวถอยหลังหนี ปืนพกสั้นในมือถูกกระชับมั่นอยู่ในอุ้งมือ แล้วถูกยกมันขึ้นเหมือนเตรียมพร้อมจะทำเรื่องไม่คาดฝัน ท่าทีแบบนั้นทำให้ผมตัดสินใจผุดลุกขึ้น ผวาเข้าหาท่านพร้อมกันกับแม่
"อย่าครับพ่อ...."
"พี่ อย่าทำ...."
"ฉันเสียใจที่เลี้ยงลูกไม่ดี ปล่อยให้เป็นภัยต่อครอบครัวตัวเองและต่อสังคม เมื่อลูกทำชั่ว คนเป็นพ่อเป็นแม่จึงต้องรับผิดชอบ ขอรับโทษไปด้วย ฉันขอโทษทุก ๆ คน อโหสิกรรมให้ฉันด้วย"
เมื่อนึกรู้ว่าพ่อจะทำอะไร ทั้งแม่และผมพากันพยายามคว้ามือข้างที่ถือปืนของพ่อเอาไว้...แต่พวกผมคว้าวืด....มือ ของเราสองคนผ่านร่างพ่อไป โดยไม่สัมผัสกับร่างกายของท่านแต่อย่างใด คล้ายร่างท่านเป็นเพียงภาพมายา ไม่มีตัวตน มือเราจึงทะลุร่างนั้นไปในอากาศ แล้วถลำผ่านไป
หรือบางทีอาจเป็นผมกับแม่เองก็ได้ที่ไร้ตัวตน...
เปรี้ยง!
เสียงกัมปนาทของปืนดังขึ้น ร่างใหญ่ของพ่อล้มโครมลงพร้อมกับประตูห้องนอนที่ถูกกระแทกเปิดผางออกอย่างแรง
"หมวดก้อง...."
เสียงร้องอย่างแตกตื่นของผู้คนที่กรูกันเข้ามายังข้างในห้องนอน ร้องเรียกชื่อพ่อดังขึ้นสับสน ใครบางคนถลันเข้าไปประคองร่างไร้วิญญาณของพ่อขึ้นดู
"หมวดตายแล้ว กระสุนเจาะเข้าขมับขวา" เขาเงยหน้าขึ้นบอกคนรายล้อมอยู่รอบข้าง
"เวรกรรมแท้ ๆ มาช่วยหมวดแกไม่ทันเวลา...ข้างนอกนั่นอีกสองศพ แม่กับลูกชาย สงสัยเจ้าเก่งมันคงคลั่งยาอีกตามเคย คงใช้มีดเชือดคอแม่ เห็นมีดยังคาในมืออยู่เลย ส่วนหมวดแกคงยิงลูกตัวเองตายแล้วหนีเข้ามาอยู่ในห้อง หมวดไม่มีวันให้ถูกจับเข้าคุกหรอก"
"เอาละ วางศพลง สองศพข้างนอกนั่นอย่าเพิ่งแตะต้องอะไรทั้งนั้น รอพิสูจน์หลักฐานมาเก็บหลักฐานก่อน ใครโทรเรียกรถพยาบาลหรือยัง"
ตำรวจลูกน้องของพ่อร้องบอกกันเอะอะ ต่างหน้าเผือดสีอย่างคนแตกตื่นตกใจ ตำรวจคนหนึ่งมีสติดีกว่าใคร สั่งการเพื่อนตำรวจด้วยกันเสียงขรึม
ท่ามกลางบรรยากาศเย็นยะเยือกและขมุกขมัวลงกะทันหัน ผมพบว่าเราสามคนกำลังยืนมองเจ้าหน้าที่ตำรวจจัดการกับซากร่างของพวกเราเงียบ ๆ ภาพเบื้องหน้าทำให้ผมร้องไห้โฮออกมาอีกครั้ง เสียใจเหลือเกินกับชีวิตบัดซบเลวทรามของตัวเอง ที่ติดเพื่อนเลว ๆ ต่อมาก็ตามพวกมันไปติดยา ผมติดยาจนประสาทหลอน...หลอนว่าจะมีคนทำร้าย จนแม่ต้องมารับเคราะห์กรรม ผมได้ทำมาตุฆาตขึ้นในวันนี้เอง...
บาปกรรมฆ่าบุพการีสาหัสที่สุดในบาปทั้งหมด และผมคงต้องตกนรกขุมที่ลึกที่สุดด้วย แต่นั่นยังไม่เสียใจเท่าผมทำให้พ่อต้องฆ่าตัวตาย เพราะอับอายที่มีลูกชั่ว...ชั่วเสียจนพ่อต้องลงมือฆ่าลูกด้วยมือตัวเอง
แต่ถึงกระนั้นผมก็รับรู้ว่าพ่อกับแม่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ แล้วโอบกอดผมไว้ในอ้อมแขน ต่อให้ลูกเลวแค่ไหน สุดท้ายพวกท่านก็ยังรักและให้อภัยเสมอ...ผมกอดท่านทั้งสองร้องไห้
เรากอดกันแน่นก่อนที่ยมทูตจะปรากฏตัวขึ้น แล้วมาพาเราไปจากที่ตรงนั้น....
จบ
พ่อครับ...ผมขอโทษ
ล. วิลิศมาหรา
ผมก้มลงกราบแทบเท้าผู้ชายคนที่ยืนผงาดอยู่เบื้องหน้า พลางเงยหน้าขึ้นมองท่าน น้ำตาผมไหลเมื่อท่านไม่ยอมมองมาที่ผมหรือมองไปยังผู้หญิงซึ่งเป็นภรรยา ที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ด้านหลังผม แต่สายตาในดวงตาคู่แดงก่ำ ขอบตาดำคล้ำอย่างคนอดนอนมานาน กลับมองเขม็งไปที่หน้าประตูห้องนอนซึ่งปิดสนิท
"ไม่นึกเลยว่าจะมีวันนี้จนได้ วันที่ฉันเสียใจอย่างที่สุด"
แว่วเสียงห้าวเข้ม ทว่าสั่นเครือ ดังออกจากปากท่าน แน่นอนที่ตอนนี้พ่อคงกำลังผิดหวังและเสียใจ เจ็บปวดอย่างที่สุดกับพฤติกรรมของลูกชายเพียงคนเดียว ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่ท่านทุ่มเทความรักความเมตตาให้ พ่อรักผมมาก ตั้งแต่เล็กจนโตไม่ว่าผมอยากได้อะไร ยกเว้นดาวกับเดือน พ่อเป็นต้องเสาะแสวงหามาให้กับผมจนได้
"ฉันคงเลี้ยงดูแกไม่ดีเอง แกถึงเป็นคนแบบนี้"
"เปล่าครับพ่อ...."
ผมตอบท่านด้วยเสียงสั่นเครือไม่แพ้กัน ด้วยเพราะสำนึกเสียใจในสิ่งที่ได้กระทำลงไป ผมเสียใจเหลือเกิน แต่มันก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้อีกแล้ว ชั่ววินาทีเดียวที่ตัดสินใจผิด มันหมายถึงผมได้ทำลายชีวิตของตัวเองลง มิหนำซ้ำยังทำลายความฝันความหวังทั้งมวล อีกทั้งทำร้ายจิตใจของพ่อกับแม่ลงไปพร้อมกัน ความผิดพลาดนี้มันมหันต์นักและไม่น่าให้อภัย
"พ่อเป็นพ่อที่ประเสริฐที่สุดครับ พ่อรักผม รักแม่ เลี้ยงดูลูกอย่างดี ส่งเสียให้ผมได้เล่าเรียนในโรงเรียนที่ดีที่สุด แต่ผมมันไม่เอาถ่านเอง ผมมันเลว.....พ่อครับผมขอโทษ"
รำพันออกมาด้วยความช้ำใจ เอ่ยคำขอโทษตอนนี้มันไร้ความหมาย ผมขอโทษช้าไป แต่ผมก็ยังอยากขอโทษ ทำไมนะ... ทำไมผมถึงคิดไม่ได้เร็วกว่านี้ มาคิดได้ในตอนนี้จะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนจะสายเกินไปเสียแล้ว
"ฉันเป็นตำรวจ...เป็นผู้พิทักษ์สันติราษฏร์"
"ครับ....ผมภูมิใจในตัวพ่อ....พ่อเป็นตำรวจที่ซื่อสัตย์ ปฏิบัติหน้าที่ไม่มีบกพร่อง ไม่เคยใช้อำนาจข่มเหงรังแกคนอื่น พ่อสอนผมให้เป็นคนดี"
"แต่ลูกกลับสร้างแต่ความเดือดร้อนให้คนอื่น...."
ร่างสูงวัยแต่องอาจผึ่งผายของพ่อ บัดนี้ดูอ่อนล้าร่วงโรย ไหล่สองข้างตกลู่ลง มือข้างหนึ่งกำหมัดแน่น ผมเหลือบดูอาวุธร้ายแรงประจำตัวในมืออีกข้างของพ่อ แล้วอ้อนวอนทั้งน้ำตา
"เก็บปืนไว้เถอะครับ ผมยอมรับโทษทุกอย่าง จะขอชดใช้ความผิดที่ทำลงไปเอง พ่อไม่ต้องเหนื่อยยากคอยปกป้องผมอีกต่อไปแล้ว"
ก้มกราบท่านอีกครั้ง ขอร้องซ้ำ ๆ พร้อมกับเงยหน้าเปื้อนน้ำตาขึ้นมองท่าน
"เก็บปืนไว้เถอะครับ ทำเพื่อผมอีกสักครั้ง"
"ฉันต้องตัดสินใจแล้ว..."
ท่านพูดพึมพำขึ้นมาอีก ตายังจ้องเป๋งไปยังหน้าประตูที่เริ่มมีเสียงโหวกเหวกของบรรดาผู้คน ซึ่งคงประสบกับเหตุร้ายข้างนอกเข้าแล้ว ดังลอดเข้ามาขรม มันทำให้ท่าทางของพ่อยิ่งเคร่งเครียดมากขึ้น
"ขอปืนให้ฉันเถอะค่ะพี่"
แม่ซึ่งยืนร้องไห้กระซิกพูดขอร้องออกมาทันทีที่ได้ยินท่านพูด แม่สืบเท้าเข้ามาใกล้พ่อ พลางยื่นมือขออาวุธในมือสามี แต่ร่างของพ่อก้าวถอยหลังหนี ปืนพกสั้นในมือถูกกระชับมั่นอยู่ในอุ้งมือ แล้วถูกยกมันขึ้นเหมือนเตรียมพร้อมจะทำเรื่องไม่คาดฝัน ท่าทีแบบนั้นทำให้ผมตัดสินใจผุดลุกขึ้น ผวาเข้าหาท่านพร้อมกันกับแม่
"อย่าครับพ่อ...."
"พี่ อย่าทำ...."
"ฉันเสียใจที่เลี้ยงลูกไม่ดี ปล่อยให้เป็นภัยต่อครอบครัวตัวเองและต่อสังคม เมื่อลูกทำชั่ว คนเป็นพ่อเป็นแม่จึงต้องรับผิดชอบ ขอรับโทษไปด้วย ฉันขอโทษทุก ๆ คน อโหสิกรรมให้ฉันด้วย"
เมื่อนึกรู้ว่าพ่อจะทำอะไร ทั้งแม่และผมพากันพยายามคว้ามือข้างที่ถือปืนของพ่อเอาไว้...แต่พวกผมคว้าวืด....มือ ของเราสองคนผ่านร่างพ่อไป โดยไม่สัมผัสกับร่างกายของท่านแต่อย่างใด คล้ายร่างท่านเป็นเพียงภาพมายา ไม่มีตัวตน มือเราจึงทะลุร่างนั้นไปในอากาศ แล้วถลำผ่านไป
หรือบางทีอาจเป็นผมกับแม่เองก็ได้ที่ไร้ตัวตน...
เปรี้ยง!
เสียงกัมปนาทของปืนดังขึ้น ร่างใหญ่ของพ่อล้มโครมลงพร้อมกับประตูห้องนอนที่ถูกกระแทกเปิดผางออกอย่างแรง
"หมวดก้อง...."
เสียงร้องอย่างแตกตื่นของผู้คนที่กรูกันเข้ามายังข้างในห้องนอน ร้องเรียกชื่อพ่อดังขึ้นสับสน ใครบางคนถลันเข้าไปประคองร่างไร้วิญญาณของพ่อขึ้นดู
"หมวดตายแล้ว กระสุนเจาะเข้าขมับขวา" เขาเงยหน้าขึ้นบอกคนรายล้อมอยู่รอบข้าง
"เวรกรรมแท้ ๆ มาช่วยหมวดแกไม่ทันเวลา...ข้างนอกนั่นอีกสองศพ แม่กับลูกชาย สงสัยเจ้าเก่งมันคงคลั่งยาอีกตามเคย คงใช้มีดเชือดคอแม่ เห็นมีดยังคาในมืออยู่เลย ส่วนหมวดแกคงยิงลูกตัวเองตายแล้วหนีเข้ามาอยู่ในห้อง หมวดไม่มีวันให้ถูกจับเข้าคุกหรอก"
"เอาละ วางศพลง สองศพข้างนอกนั่นอย่าเพิ่งแตะต้องอะไรทั้งนั้น รอพิสูจน์หลักฐานมาเก็บหลักฐานก่อน ใครโทรเรียกรถพยาบาลหรือยัง"
ตำรวจลูกน้องของพ่อร้องบอกกันเอะอะ ต่างหน้าเผือดสีอย่างคนแตกตื่นตกใจ ตำรวจคนหนึ่งมีสติดีกว่าใคร สั่งการเพื่อนตำรวจด้วยกันเสียงขรึม
ท่ามกลางบรรยากาศเย็นยะเยือกและขมุกขมัวลงกะทันหัน ผมพบว่าเราสามคนกำลังยืนมองเจ้าหน้าที่ตำรวจจัดการกับซากร่างของพวกเราเงียบ ๆ ภาพเบื้องหน้าทำให้ผมร้องไห้โฮออกมาอีกครั้ง เสียใจเหลือเกินกับชีวิตบัดซบเลวทรามของตัวเอง ที่ติดเพื่อนเลว ๆ ต่อมาก็ตามพวกมันไปติดยา ผมติดยาจนประสาทหลอน...หลอนว่าจะมีคนทำร้าย จนแม่ต้องมารับเคราะห์กรรม ผมได้ทำมาตุฆาตขึ้นในวันนี้เอง...
บาปกรรมฆ่าบุพการีสาหัสที่สุดในบาปทั้งหมด และผมคงต้องตกนรกขุมที่ลึกที่สุดด้วย แต่นั่นยังไม่เสียใจเท่าผมทำให้พ่อต้องฆ่าตัวตาย เพราะอับอายที่มีลูกชั่ว...ชั่วเสียจนพ่อต้องลงมือฆ่าลูกด้วยมือตัวเอง
แต่ถึงกระนั้นผมก็รับรู้ว่าพ่อกับแม่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ แล้วโอบกอดผมไว้ในอ้อมแขน ต่อให้ลูกเลวแค่ไหน สุดท้ายพวกท่านก็ยังรักและให้อภัยเสมอ...ผมกอดท่านทั้งสองร้องไห้
เรากอดกันแน่นก่อนที่ยมทูตจะปรากฏตัวขึ้น แล้วมาพาเราไปจากที่ตรงนั้น....