เขาคือผญ.ในห้องผมรู้จักเขาตอนเขาขึ้นไป-กลับบ้านสายเดียวกันผมแต่ไม่ค่อยสนิทแต่ช่วงโควิดทำให้พวกเราได้เรียนอยู่บ้านแล้วมาเจอกันในเกมpubgซึ่งตอนนั้นเขาหัดเล่นแล้วผมกับลองขอเข้าไปเล่นด้วยหลังจากนั้นก็เริ่มเล่นด้วยกันแทบจะทุกวันจนเขาขอมาเป็นพาสเนอร์ผมซึ่งผมก็รับและตัวผมเป็นคนที่ชอบหยอดแบบที่ทำให้เสียอาการอะไรแบบนี้(ผมมารู้ตัวทีหลังว่าทำแบบนั้น

โคตรแย่)แต่ผญ.ก็เล่นกับเหมือนรู้ว่าเป็นการแซวเล่นจนมีวันนึงผม

ไปบอกฝันดีในแชทซึ่งตอนนั้นผญ.บอกฝันดีผมกลับทำให้ผมแบบกูชอบเข้าให้แล้ว
หลังจากนั้นผมเริ่มคุยจริงจังแบบมีเรื่องอะไรผมก็ค่อยให้กำลังใจและปลอบในเวลาเดียวอย่างเช่นเขาทะเลาะกับที่บ้านก็เป็นผมที่สังเกตเห็นตอนเล่นเกมเพราะน้ำเสียงเขาเปลี่ยนไปผมใส่ใจทุกอย่างแล้วผมคิดว่าเขาก็อาจจะมีใจเหมือนกันหรือผมแค่คิดไปเองผมควรทำยังไงต่อควรจะบอกตรงๆหรือแต่ก็ไม่กล้าเพราะกลัวกลัวว่าถ้าบอกไปทุกอย่างจะหายไปและความเป็นก็จะหายไป ควรทำยังไง ปล่อยให้คุณคลุมเครือหรือบอกตรงๆตัดสินไปเลยเพราะปีนี้เป็นปีสุดท้ายที่ได้เรียนด้วยกัน🙃🙃
กลัวความสัมพันธ์ระหว่างจะขอเป็นแฟนกับเป็นเพื่อนเหมือนเดิมหรือเป็นคนไม่รู้จัก
หลังจากนั้นผมเริ่มคุยจริงจังแบบมีเรื่องอะไรผมก็ค่อยให้กำลังใจและปลอบในเวลาเดียวอย่างเช่นเขาทะเลาะกับที่บ้านก็เป็นผมที่สังเกตเห็นตอนเล่นเกมเพราะน้ำเสียงเขาเปลี่ยนไปผมใส่ใจทุกอย่างแล้วผมคิดว่าเขาก็อาจจะมีใจเหมือนกันหรือผมแค่คิดไปเองผมควรทำยังไงต่อควรจะบอกตรงๆหรือแต่ก็ไม่กล้าเพราะกลัวกลัวว่าถ้าบอกไปทุกอย่างจะหายไปและความเป็นก็จะหายไป ควรทำยังไง ปล่อยให้คุณคลุมเครือหรือบอกตรงๆตัดสินไปเลยเพราะปีนี้เป็นปีสุดท้ายที่ได้เรียนด้วยกัน🙃🙃