ดูจากจังหวะเข้าทำ มีการโยนบอลข้ามไปแดนหน้า จากหลายพื้นที่ในสนาม จากกองหลัง วิงแบ๊ค มุมธง และมีลูกคัทแบ๊คเป็นทีเด็ด เรียกว่าการเข้าทำหลากหลายมาก ที่ไม่ชัดเจนก็อาจจะเป็นลูกไดเร็คจากกองหลังจ่ายตรงๆ ไปยังหน้าต่ำแล้วหาจังหวะเข้าทำ ส่วนนี้คงเพราะโดนเตะตัดเสียเยอะ
จังหวะลูกเซ็ตพีซ พอกลับมาใช้โค้ชจากยุโรป ก็มีให้เห็นชัดเจนขึ้น สมัยซิโก้เหมือนจะไม่มีเลย กับนิชิโน๊ะมันหายไปเลย เสียดายมาก ลูกตั้งเตะกับเตะมุมไม่เคยได้ลุ้นเลยแล้วเราเล่นกับพื้นเป็นหลักได้ใน 2 ยุคนั้น ลูกแบบนี้เยอะมาก
การเล่นในพื้นที่แคบ ตัวเข้ามาช่วยสอดรับ การเอาตัวรอดไปได้ทำได้ดี แต่มันแค่เกมส์กับพม่า ต้องรอดูเกมส์กับทีมที่ใกล้เคียงกันหรือดีกว่า
แต่กองหลังชุดนี้นี่สิ เหมือนไม่เข้าใจระบบหรือสื่อสารกันไม่ดี ได้เสียวตลอด ถ้าปรับให้แน่นๆ ยืนกันดีๆ น่าจะไปได้ดีกว่านี้มาก ถ้าเป็นเกมส์ที่เน้นรับรัดกุมจังหวะเขาทำที่แน่นอนกว่า อาจจะมีสิทธิ์แพ้ได้เลย
ดูไปดูมาชุดนี้มันเหมือนโค้ชสมัยวินเฟรด แต่มีการ upgrade ไปมากพอสมควร
สมัยนิชิโน๊ะ ธรรมชาติคนญี่ปุ่นจะขยัน ดังนั้นการเล่นแบบญี่ปุ่นต้องขยันช่วยกันเล่นเยอะมาก ยิ่งเป็นบอลเล่นกับพื้นโดยตรงด้วยแล้วต้องช่วยกันสุดๆ ซึ่งดูแล้วนักเตะไทยจะเข้าถึงยาก(แม้เราจะบอกว่าเราชอบเกมส์บุกและเล่นกับพื้น) ส่วนนึงเพราะความขยันและอีกส่วนเพราะรวมทีมกันน้อยของนักเตะเราเอง นักเตะไทยเลยดูจะไม่ค่อยเข้าถึง
อีกยุคที่น่าจะทำให้เราได้เรียนรู้อะไรอีกเยอะมาก คือลุงราเยวัช เป็นโค้ชที่เน้นระบบโดยตรง หลังรับลึกและแน่น (แม้แต่เจอทีมในอาเซี่ยน ฮา) แต่ลูกเซ็ตพีซ เตะมุม สุดๆ มาก จังหวะโดนบุกเข้ามาจากด้านข้างกองหลังในกรอบจะกระโดดเบาๆ รออยู่ก่อนแล้วตัวทำลายเกมส์รุกของเขาก็ทำไป และด้วยที่หลังแน่นการเล่นบอลไดเร็ครวมถึงบอลโยนข้ามจากด้านหลังไปมีจังหวะที่ดีมากมาย ในทีมชุดนั้นมีเกมส์ที่ดีๆ อยู่หลายเกมส์มาก โดยเฉพาะคิงส์คัพกับสโวเกีย น่าจะเป็นเกมส์ที่ดีมากๆ เกมส์นึงของทีมไทย เพราะแม้จะรับแน่นแต่ก็เล่นเกมส์รุกเยอะมาก (เสียดายที่โค้ชไม่รู้มองไม่เห็นจุดนั้นหรือปรับไปไม่ถึง) และเช่นกันด้วยที่เป็นบอลระบบคนดูก็เบื่อนักเตะก็คงไม่ต่างกัน
แต่ที่สำคัญเลยที่ทำให้นักเตะไทยเล่นได้หลากหลาย เข้าใจเกมส์กันมากขึ้น ก็คงเพราะการไปเล่นในต่างประเทศ การแข่งขันในลีกที่ดีขึ้น(โดยเฉพาะเมื่อเหลือ 16 ทีม คุณภาพเกมส์ดีขึ้นมาก) รวมถึงการได้ไปเล่น ACL เรียกได้ว่ามีประสบการณ์ที่สะสมกนมาเยอะขึ้นมาก
เหมือนบอลทีมชาติไทยยุคนี้จะหลากหลายในการเล่นมากขึ้น
จังหวะลูกเซ็ตพีซ พอกลับมาใช้โค้ชจากยุโรป ก็มีให้เห็นชัดเจนขึ้น สมัยซิโก้เหมือนจะไม่มีเลย กับนิชิโน๊ะมันหายไปเลย เสียดายมาก ลูกตั้งเตะกับเตะมุมไม่เคยได้ลุ้นเลยแล้วเราเล่นกับพื้นเป็นหลักได้ใน 2 ยุคนั้น ลูกแบบนี้เยอะมาก
การเล่นในพื้นที่แคบ ตัวเข้ามาช่วยสอดรับ การเอาตัวรอดไปได้ทำได้ดี แต่มันแค่เกมส์กับพม่า ต้องรอดูเกมส์กับทีมที่ใกล้เคียงกันหรือดีกว่า
แต่กองหลังชุดนี้นี่สิ เหมือนไม่เข้าใจระบบหรือสื่อสารกันไม่ดี ได้เสียวตลอด ถ้าปรับให้แน่นๆ ยืนกันดีๆ น่าจะไปได้ดีกว่านี้มาก ถ้าเป็นเกมส์ที่เน้นรับรัดกุมจังหวะเขาทำที่แน่นอนกว่า อาจจะมีสิทธิ์แพ้ได้เลย
ดูไปดูมาชุดนี้มันเหมือนโค้ชสมัยวินเฟรด แต่มีการ upgrade ไปมากพอสมควร
สมัยนิชิโน๊ะ ธรรมชาติคนญี่ปุ่นจะขยัน ดังนั้นการเล่นแบบญี่ปุ่นต้องขยันช่วยกันเล่นเยอะมาก ยิ่งเป็นบอลเล่นกับพื้นโดยตรงด้วยแล้วต้องช่วยกันสุดๆ ซึ่งดูแล้วนักเตะไทยจะเข้าถึงยาก(แม้เราจะบอกว่าเราชอบเกมส์บุกและเล่นกับพื้น) ส่วนนึงเพราะความขยันและอีกส่วนเพราะรวมทีมกันน้อยของนักเตะเราเอง นักเตะไทยเลยดูจะไม่ค่อยเข้าถึง
อีกยุคที่น่าจะทำให้เราได้เรียนรู้อะไรอีกเยอะมาก คือลุงราเยวัช เป็นโค้ชที่เน้นระบบโดยตรง หลังรับลึกและแน่น (แม้แต่เจอทีมในอาเซี่ยน ฮา) แต่ลูกเซ็ตพีซ เตะมุม สุดๆ มาก จังหวะโดนบุกเข้ามาจากด้านข้างกองหลังในกรอบจะกระโดดเบาๆ รออยู่ก่อนแล้วตัวทำลายเกมส์รุกของเขาก็ทำไป และด้วยที่หลังแน่นการเล่นบอลไดเร็ครวมถึงบอลโยนข้ามจากด้านหลังไปมีจังหวะที่ดีมากมาย ในทีมชุดนั้นมีเกมส์ที่ดีๆ อยู่หลายเกมส์มาก โดยเฉพาะคิงส์คัพกับสโวเกีย น่าจะเป็นเกมส์ที่ดีมากๆ เกมส์นึงของทีมไทย เพราะแม้จะรับแน่นแต่ก็เล่นเกมส์รุกเยอะมาก (เสียดายที่โค้ชไม่รู้มองไม่เห็นจุดนั้นหรือปรับไปไม่ถึง) และเช่นกันด้วยที่เป็นบอลระบบคนดูก็เบื่อนักเตะก็คงไม่ต่างกัน
แต่ที่สำคัญเลยที่ทำให้นักเตะไทยเล่นได้หลากหลาย เข้าใจเกมส์กันมากขึ้น ก็คงเพราะการไปเล่นในต่างประเทศ การแข่งขันในลีกที่ดีขึ้น(โดยเฉพาะเมื่อเหลือ 16 ทีม คุณภาพเกมส์ดีขึ้นมาก) รวมถึงการได้ไปเล่น ACL เรียกได้ว่ามีประสบการณ์ที่สะสมกนมาเยอะขึ้นมาก