POSTHUMOUS (21)

มันเกิดขึ้นเมื่อหลายเดือนก่อน ผมต้องกลับดึกจากทำงานที่กลางเมืองกรุงเทพฯ ฝนเพิ่งหยุดตก ถนนเปียกแฉะ รถราเยอะ แต่สิ่งที่ทำให้ผมใจสั่น… ไม่ใช่รถติดหรือคนเยอะ ผมเดินจาก MRT มาที่คอนโด ผ่านตรอกเล็ก ๆ

ตอนที่ ๔ — ห้องนิรภัยหมายเลข ๑๑๐๘ สายฝนที่ตกต่อเนื่องสามวัน ทำให้กรุงเทพฯ เหมือนเมืองที่กำลังลอยอยู่เหนือเงาโคลน กลิ่นดินเปียกและควันรถคลุ้งปนอยู่กับกลิ่นน้ำมันเครื่องจากท่อระบายน้ำ ท้องฟ้าสีเทา

คืนนี้ผมไปทำงานต่างจังหวัด และต้องพักคนเดียวในที่พักไม้เก่าชั้นสอง ทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าไป— กลิ่นดินเปียก พุ่งเข้าจมูกทันที แม้ฝนไม่ตก ข้างนอกมืดสนิท ผมรู้สึกเหมือนมีใครอยู่ในห้องก่อนที่ผมจะเข

เมื่อคืนที่ผ่านมา ผมตัดสินใจออกไปเดินเล่นที่ เยาวราช หลังจากเลิกงาน ทั้งถนนเต็มไปด้วยแสงไฟนีออนสีแดง เหลือง และคนพลุกพล่าน แต่ไม่รู้ทำไมหัวใจผมถึงเต้นแรงตั้งแต่ก้าวแรก ฝนเพิ่งหยุดตก พื้นเปียกสะท้อนแสง

สวัสดีครับ…ผมยังสั่นทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ วันนั้นผมต้องขับรถไปต่างจังหวัด เส้นทางเล็ก ๆ ผ่านป่าลึก ไม่มีไฟส่อง ถนนมืดสนิทจนเสียงยางบดกรวดและใบไม้กระทบตัวรถดังชัดเกินไปสำหรับถนนเปลี่ยวขนาดน

ตอนที่ ๓ — เงาในกระจกกรมธรรม์ เสียงฝนคืนนั้นไม่หยุดตกเลยแม้แต่นาทีเดียว น้ำฝนไหลรินตามชายคาบ้านศรีอัครา จนดูราวกับบ้านทั้งหลังถูกกลืนอยู่ในม่านน้ำ หลังเหตุการณ์วุ่นวายภายในห้องพินัยกรรม ตำรวจ

ตอนที่ 6: ทางที่ไม่มีในแปลนบ้าน หลังมื้อเย็นที่เงียบผิดปกติ อิงฟ้ากลับขึ้นไปที่ห้องนอนพร้อมความรู้สึกอึดอัด เธอเดินผ่านบันไดไม้ที่ส่งเสียงเอี๊ยดแผ่ว ๆ ทุกครั้งที่ก้าวเท้า ราวกับบ้านกำลังจดจำฝีเท้าเธอ

🎬 ฉากที่ 1 คนเก่ง เสียงนาฬิกาปลุกดังลั่น… เด็กชายในชุดนักเรียนเตรียมเนติฯ กำลังอ่านหนังสือใต้โคมไฟ โต๊ะเต็มไปด้วยกองกฎหมาย…แต่สายตาเต็มไปด้วยความกลัว “ลูกต้องสอบได้ ต้องไม่แพ้ใ