รับคำท้าฯ
ตอนที่ 39
รถตู้เลี้ยวโค้งขึ้นเขาเหวี่ยงคนที่นั่งหลับข้าง ๆ เธอ เสียการทรงตัวเอียงเข้าไปหาสาวน้อย ปริมาตกใจทำตัวลีบเบียดตัวเองจนติดกับกระจกหน้าต่างเท่าที่จะทำได้
‘ไอ้บ้าเอ๊ย!!’ เธอบ่นกับตัวเองในใจ เมื่อลำตัวของชายหนุ่มเทน้ำหนักมากระแทกกับเธอเต็ม ๆ ศีรษะของเขาเอนมาค้างอยู่ที่ไหล่ของเธออีกต่างหาก เธออยากจะร้องกรี๊ดดัง ๆ ก็ทำไม่ได้กลัวจะตื่นกันทั้งรถ ให้ทุกคนตื่นมาเห็นเขาซบไหล่เธอแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด คิดอะไรไม่ออกเลย จะหนีไปไหนก็ไม่ได้ ทำได้แต่เบียดตัวเองกับกระจกรถตู้ สมองของเธออึ้งไปชั่วขณะจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่มองศีรษะของหนุ่มจอมกวนพิงอยู่ที่หัวไหล่ของเธอ ปล่อยให้เขาซบไหล่เธออยู่อย่างนั้น
หนุ่มผมยาวรู้สึกตัวเมื่อรถเหวี่ยงตัวเขาไปกระแทกกับเธออย่างไม่ทันตั้งตัว ใบหน้านั้นอมยิ้มน้อย ๆ แกล้งซบไหล่เธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะค่อย ๆ ขยับตัวลุกขึ้นจากไหล่ของหญิงสาว
ยังไม่ทันที่สาวชาวสวนจะเรียกสติสตังค์กลับมาได้ครบ รถตู้ก็เลี้ยวโค้งขึ้นเขาไปอีกด้านหนึ่งเหวี่ยงตัวเธอเอียงเข้าไปหาหนุ่มผมยาว หน้าของเธอกระแทกกับต้นแขนของหนุ่มจอมกวนเต็ม ๆ จนเกือบจะตกเก้าอี้มือจึงคว้าตัวเขาเอาไว้อย่างไม่ตั้งใจ
ปฏิการรีบยกมือประคองตัวน้องสาวเพื่อนไว้กลัวว่าอีกฝ่ายจะตกเก้าอี้
ยัยตัวแสบรีบเงยหน้าขึ้นจากไหล่ของคนหนุ่ม พบใบหน้าของเขาที่อยู่ใกล้กันนิดเดียว
“อรุณสวัสดิ์ครับปริม หลับสบายไหมเมื่อคืนนี้” หนุ่มจอมกวนทักทายคนในอ้อมแขนด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ
รถตู้กระดอนเล็กน้อยเมื่อเข้าสู่ถนนลูกรัง เนื่องจากพื้นถนนขรุขระ ทำให้จมูกของทั้งคู่ชนกัน ต่างคนต่างอึ้งด้วยความตกใจ แล้วรีบผละตัวออกจากกันไปคนละทิศละทาง
‘กรี๊ด...............................’
ปริมายกสองมือปิดหน้าปิดตาตัวเองแน่น หันไปซุกหน้ากับพนักเก้าอี้ติดกับหน้าต่างรถตู้ เธออยากจะกรีดร้องให้สุดเสียง
‘โอ๊ย!!! ทำไม ๆ ๆ ต้องเป็นแบบนี้...................!!’ หญิงสาวได้แต่กรี๊ดลั่นอยู่ในใจ รับตัวเองไม่ได้ ที่จมูกของเธอไปชนกับจมูกของเขาได้อย่างไร
‘บ้า ๆๆๆๆๆๆ ที่สุดเลย’
ปฏิการยกสองมือขึ้นปิดหน้าปิดตาตัวเองแน่นด้วยความเขินอายสุดขีด รีบหันหลังให้เธอ พิงศีรษะกับพนักเก้าอี้ หัวใจของเขาเต้นระรัวราวกลองรบ ใบหน้านั้นแดงเป็นลูกตำลึงไปแล้ว
ปริมารู้สึกอับอายสุด ๆ อยากจะมุดหนีหายไปจากตรงนั้นถ้าทำได้ แล้วค่อย ๆ หันไปมองรอบตัว โชคดีที่ยังไม่มีใครตื่นมาเห็น ไม่งั้นต้องโดนล้อแน่ ๆ เลย เพราะใครต่อใครต่างรู้เกี่ยวกับสัญญาของเขาและเธอกันหมดแล้ว หญิงสาวได้แต่ปิดปากตัวเองเงียบกริบ ไม่กล้าต่อว่าเขา ไม่กล้าโวยวายเอากับพี่ชาย เพราะกลัวทุกคนจะตื่นขึ้นมารับรู้
“อีตาบ้า ยิ้มอยู่ได้!!” ปริมาค่อย ๆ หันไปมองคู่อริ แล้วรีบหันหน้ากลับเข้าหาหน้าต่างมองออกไปข้างนอกตัวรถด้วยความรู้สึกขายหน้าสุดขีด จนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เลยต้องจำใจต้องเอาหน้าไว้ที่เดิม
เมื่อหนุ่มนักดนตรีรู้สึกผ่อนคลายจากอาการตกใจและเขินหนักมาก เขาหันกลับมานั่งตัวตรง ค่อย ๆ หันไปแอบมองคนที่นั่งข้าง ๆ แต่ยังอดเขินเธอไม่ได้ ใบหน้านั้นยังเปื้อนยิ้มตลอดเวลา ไออุ่นของตัวเธอที่ซบอยู่กับตักของเขามาตลอดคืน ยังรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ ให้ความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เขาบรรจงเก็บเกี่ยวความน่ารักของเธอขณะนี้เอาไว้ มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุข หลังจากที่มันห่างหายไปจากชีวิตของเขานานเหลือเกิน
เธอ…คือ…คนที่มาเปลี่ยน และพลิกผันชีวิตของเขาให้ดีกว่าเดิม…เธอคือส่วนเติมเต็มในชีวิตของเขาที่ขาดหายไป
*****************************
รองเท้าผ้าใบคลุกฝุ่นสีแดงขมุกขมัวก้าวช้าลง ๆ เนื่องจากความลาดชันของพื้นดิน ทางเดินแคบลง กว้างสำหรับพอเดินได้แค่สองคนเท่านั้น ระยะทางที่ยาวไกล ทำให้แต่ละคนเริ่มอ่อนล้า กระเป๋าใบโตที่เธอเคยถือได้อย่างสบาย แต่เมื่อต้องถือนานเข้า น้ำหนักกลับเพิ่มขึ้นเนื่องจากความเมื่อยล้าของต้นแขน เหงื่อเม็ดโป้งไหลจากศีรษะมาหยุดอยู่ที่ปลายคาง ก่อนที่เจ้าของจะใช้แขนเสื้อซับไว้ การเดินเกาะกลุ่มไปเป็นทีม ตอนนี้กลุ่มเริ่มแตกกระจายเป็นกลุ่มย่อย ๆ ที่เหลือคนหรือสองคนแทน
ปฏิการเดินตามปริมามาห่าง ๆ เป้ใบใหญ่และอุปกรณ์เต้นท์แบกอยู่ด้านหลังทั้งหมด มือซ้ายถือกระเป๋าหนังสีดำใส่กีตาร์ตัวโปรด เขากำลังรอจังหวะทิ้งให้เธอเริ่มเหนื่อย ก่อนที่จะเข้าไปช่วยยัยตัวแสบ เพราะรู้ดีว่า เธอคงไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากใครง่าย ๆ
เขาสาวเท้าเร็วขึ้น เร่งฝีเท้าตามไปให้ทันคนที่เดินอยู่ข้างหน้า
“ปริมเหนื่อยหรือเปล่า ฉันช่วยถือนะ”
ปริมามองสัมภาระของเขาที่ดูเยอะกว่าของเธอเสียอีก
“ไม่เป็นไร…ฉันถือได้”
“ไม่เป็นไรหรอก มาให้ฉันช่วยนะ” หนุ่มผมยาวยังยืนยันที่จะช่วยเป็นครั้งที่สอง อดแปลกใจเล็กน้อยที่เธอยังไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากเขา ซึ่งโดยปกติผู้หญิงมักจะดีใจที่มีผู้ชายมาช่วยถือข้าวของหนัก ๆ อย่างนี้ และบางทียังชอบชี้ใช้ด้วยซ้ำ
“ของนายเยอะกว่าฉันเสียอีก” อีกฝ่ายยังยืนกรานปฏิเสธ
ปฏิการอดยิ้มไม่ได้ ถ้าเขาเข้าใจไม่ผิด เธอเป็นห่วงเขารึเปล่า?
“ไม่เป็นไรหรอก สบายมาก ส่งมาเลย”
“ก็ได้” เธอส่งกระเป๋าใบโตให้เขา พลางยิ้มอย่างมีเลสนัย
“งั้นถือให้หมดเลยนะ” ว่าแล้วก็เอาทั้งกระเป๋าสะพาย ทั้งเป้ใบเล็ก ๆ เข้าไปคล้องตัวเขาจนดูรุงรังเต็มตัวไปหมด
“เป็นไง” ยัยตัวแสบยิ้มระรื่น เดินตัวปลิวอย่างสบายใจ ผมประบ่าถูกรวบไว้เป็นหางม้าแกว่งไกวไปมาตามจังหวะการก้าวเดิน
เมื่อโดนเธอแกล้งสุมสัมภาระให้ขนาดนี้ เล่นเอาหนักและเหน็ดเหนื่อยเหมือนกัน
“ปริม….รอกันด้วยสิ!” เขาตะโกนเรียก อยากจะพยายามวิ่งตามไป แต่เรี่ยวแรงกลับถดถอยลงทุกที ๆ ด้วยความลาดชันของหนทางขึ้นเขา แถมแดดยามบ่ายยังร้อนระอุบั่นทอนกำลังให้ลดลงอีก
“ร้ายจริง ๆ เลย ทิ้งกันได้ลงคอ” หนุ่มหน้าหวานบ่นอยู่คนเดียว หลังจากเธอเดินหายตัวไปไหนแล้วไม่รู้
“นินทาไร ได้ยินนะ”
เขาเงยหน้ามองขึ้นไปข้างบนตามหาแหล่งกำเนิดเสียง เห็นแม่ตัวดีนั่งเล่นอยู่บนต้นไม้ ปากกำลังอมอะไรบางอย่างอยู่ทำสีหน้าเปรี้ยวจี๊ดทีเดียว ครู่หนึ่งเธอปีนลงมาอย่างคล่องแคล่ว
“หิวน้ำมั้ย”
ชายหนุ่มหอบข้าวของพะรุงพะรังเหมือนพวกไอ้บ้าหอบฟางพยักหน้าหงึก ๆ
“มาก ๆ เลย”
“กินนี่ไปก่อนนะ มะขามป้อม” เธอล้วงเม็ดกลม ๆ แป้น ๆ สีเขียวอ่อนขนาดใหญ่กว่าหัวแม่มือออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
หนุ่มผมยาวส่ายหน้า “ไม่เอา ไม่ชอบนะ”
“นี่…!! มันช่วยแก้กระหายน้ำได้นะ ลองกินดู” เธอยื่นส่งให้
“จริงหรอ” เขามองหน้าคนถือมะขามป้อม เห็นเธออมไว้จนแก้มตุงเชียว
ปริมาพยักหน้าพยักพเยิดให้เขาลองกินดู
หนุ่มนักดนตรีจึงยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ แล้วค่อย ๆ อ้าปากให้เธอป้อน เพราะมือของเขาไม่ว่าง ถือสัมภาระเต็มไปหมด มองเธอยื่นมะขามป้อมเข้ามาใกล้ ดูเธอระมัดระวัง ไม่ให้มือมาสัมผัสโดนริมฝีปากของเขา ทันทีที่ฟันกระทบกับผิวของมะขามป้อมและกดลึกลงไปในเนื้อ รสเปรี้ยวอมหวานนิด ๆ ของมะขามป้อมก็แผ่ซ่านไปทั่วปาก คิดไว้ว่าจะต้องเจอรสฝาดเข้าเต็ม ๆ เลย แต่ไม่ใช่ เขาค่อย ๆ กัดมะขามป้อมไปทีละนิดเรื่อย ๆ รู้สึกชุ่มคอ และหายคอแห้งผากไปได้เยอะเลย
“อืม…อร่อยดีเหมือนกันนะ ไม่เหมือนที่เคยกินเลย ขออีกสิ”
“เห็นมั้ยล่ะ” เธอส่งมะขามป้อมใส่ปากให้เขาอีกหนึ่งเม็ด
หนุ่มนักร้องอมยิ้มน้อย ๆ เมื่อเธอป้อนมะขามป้อมให้อีก เอาแต่มองหน้าเธอจนไม่ได้มองทางจนเดินชนต้นไม้ข้างทาง
“อุ้ย!”
ปริมาหันมาหัวเราะเบา ๆ ที่เห็นเขาชนต้นไม้จนได้
“นายรู้มั้ย? มะขามป้อมมีประโยชน์มากเลยนะ มีสารต้านอนุมูลอิสระและมีวิตามินซีสูงมากที่สุดกว่าพืชทุกชนิดในโลก หนึ่งเม็ดใหญ่ ๆ ขนาดนี้ เพิ่งเก็บสด ๆ มีวิตามินซีนสูงถึง 250 มิลลิกรัมเลยทีเดียว วิตามินซีมีความสำคัญมากใช้ในการสร้างเม็ดเลือด ใช้ในการสร้างคลอลาเจนบำรุงผิวพรรณ เรียกว่าบำรุงตั้งแต่ผม สายตา ผิวพรรณ สมอง ยันตับไตไส้พุงเลยล่ะ เหมาะกับนาย ช่วยบำรุงเสียงด้วยนะ”
เธอเคยไออยู่นานไม่หายซักที จึงนำมะขามป้อมมาฝานเป็นเสี้ยวเล็ก ๆ อมไปเรื่อย ๆ วันเดียวอาการไอหายไปเลย จึงไปเสิร์ชดูประโยชน์ของมะขามป้อมมีอะไรบ้าง มีมากมายจริง ๆ
วิตามินซีในน้ำคั้นจากผลของมะข้ามป้อมนั้น มีมากกว่าน้ำส้มคั้นประมาณ 20 เท่า ในผลมีสารป้องกันการเกิดออกซิไดซ์วิตามินซี ทำให้วิตามินซีคงตัวอยู่ได้นาน ผลแห้ง เก็บไว้ในที่เย็น เช่น ในตู้เย็น นาน 365 วัน จะเสียวิตามินซีไปร้อยละ 20 สรรพคุณมะขามป้อมนั้นมีมากมาย และยังใช้เป็นยารักษาโรคบางชนิดได้อีกด้วย เพราะมะข้ามป้อมนั้นอุดมไปด้วยวิตามินและแร่ธาตุหลายชนิด ที่มีประโยชน์ต่อร่างกาย เช่น วิตามินเอ, วิตามินบี 3, วิตามินซี, ธาตุแคลเซียม, ธาตุฟอสฟอรัส, ธาตุเหล็ก และยังประกอบไปด้วย คาร์โบไฮเดรต, ใยอาหาร เป็นต้น
“เอาอีก” ชายหนุ่มอ้าปากให้เธอป้อมมะขามป้อมให้อีก
หญิงสาวจึงยื่นมะขามป้อมใส่ปากให้เขา เธอผงะเล็กน้อยกับสายตาหวานของหนุ่มผมยาวที่สบตากับเธอ ก่อนจะรีบหลบสายตานั้น
“มา…ฉันช่วยถือนะ”
หญิงสาวไม่รอให้เขาพูดอะไร รีบเอาเป้เล็ก ๆ ที่เอาไปสุมไว้กับตัวเขาคืนมาสะพายเสียเอง ดึงสายของกระเป๋าในมือของชายหนุ่มขึ้นมาถือไว้ข้างหนึ่ง
“นี่!” หนุ่มนักร้องส่งเสียงเรียกสาวชาวสวน
คนถูกเรียกจึงหันหน้ามามองด้วยสายตาของคำถาม
“ฉันรู้สึก...ชอบเธอ...มากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว ทำไงดี” พูดจบก็อมยิ้มเขิน
“พูดมาก หุบปากไปเลย” เธอเอามะขามป้อมยัดใส่ปากเขาอีกจะได้เงียบ ๆ แล้วปล่อยสายของกระเป๋าที่ช่วยถืออยู่ ให้เขาถือไปคนเดียว รีบสาวเท้าเร็วขึ้นเดินนำไปข้างหน้า
“ปริมา...เธอ...ทิ้งฉันแบบนี้ไม่ได้นะ รอด้วย....”
เขาตะโกนเรียกพลางอมยิ้ม เขารู้ว่าเธอไม่ใช่คนที่จะคอยเอาเปรียบใคร คะแนนความดีของเธอค่อย ๆ สะสมอยู่ในหัวใจเขาทีละน้อย มันกำลังเพิ่มขึ้นตลอดเวลาที่ได้รู้จักเธอ
==============
กองไฟถูกก่อขึ้นอย่างง่าย ๆ เปลวไฟสีส้มแดงระริกไหวอยู่ท่ามกลางความมืดมิดของยามค่ำคืน ไม่มีแสงไฟจากไฟฟ้า มองไปทางไหนไม่อาจหลีกหนีความมืดไปได้ ต้นไม้ทุกต้นยืนสงบนิ่งในอ้อมกอดของเงาแห่งราตรีกาล ผืนฟ้าสีน้ำเงินเข้มมีเพียงแสงดาววับวาววอมแวม กับแสงจันทร์เสี้ยวที่ทอแสงสีขาวนวลตา อากาศเริ่มเย็นขึ้นเรื่อย ๆ หนุ่มสาวต่างนั่งล้อมรอบกองไฟ กล้วยสุกลูกสวยสีเหลืองทองอวบอ้วน ข้าวโพด และมันเทศกำลังถูกย่างอยู่บนเปลวไฟ ส่งกลิ่นหอมยั่วยวนน้ำย่อยในกระเพาะอาหารให้ออกมาวิ่งเต้นไปมา
เมื่อคมมีดถูกกดลงไปบนกล้วยย่างหรือมันเผา เกิดควันกรุ่น ๆ ลอยคลุ้งออกมา ปริมาเอามือจับชิ้นมันเผาที่ถูกพี่ชายตัดให้เป็นชิ้นเล็กพอประมาณ แต่เมื่อจับแล้วต้องรีบโยนทิ้งทันทีเพราะความร้อน รีบเอามือจับหูตัวเองแทบไม่ทัน
“มันร้อนนะปริม” ปรามเตือนน้องสาว แล้วเอาส้อมจิ้มชิ้นมันเผาขนาดกำลังพอดีส่งให้
“ขอบคุณค่ะ พี่ปราม” เธอรับส้อมมันเผามาทาน พอกัดเข้าไปคำหนึ่งต้องรีบห่อปากเป่าลมออกจากปากเพื่อระบายความร้อน พลางเอามือพัด ๆ ปากตัวเองถี่ยิบ
“ใจเย็นปริม ค่อย ๆ กิน มันมีอีกเยอะนะ ไม่ต้องกลัวคนแย่งนะจ๊ะ” เพื่อนพี่ชายต่างแซวด้วยความเอ็นดูแล้วพากันหัวเราะ
หนุ่มผมยาวเริ่มจับกีตาร์ขึ้นมาประคองไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะบรรจงดีดสายกีตาร์พริ้วไหวราวมีชีวิต นิ้วแต่ละนิ้วเคลื่อนไหวจับคอร์ดกีตาร์อย่างคล่องแคล่วและแม่นยำ ราวกับเป็นเรื่องง่ายดายเหลือเกิน บ่งบอกถึงฝีมือที่ฝึกฝนมานานเป็นอย่างดี เทียบเท่ากับมืออาชีพได้เลย บวกกับพรสวรรค์และพรแสวงในการร้องเพลงของเขา ทำให้เพลงแต่ละเพลงเต็มไปด้วยอารมณ์และความรู้สึก ราวกับนักร้องตัวจริงมาร้องให้ฟังเสียเอง น้ำเสียงใส ๆ นุ่ม ๆ ทำให้เพลงแต่ละเพลงสะกดหัวใจของคนฟังเอาไว้ แต่ละคนต่างเพลิดเพลิน มีความสุขสนุกสนาน ไม่ว่าเขาจะร้องเพลงช้า เพลงซึ้ง เพลงเร็ว เพลงสดใส เพลงอะไรก็น่าฟังไพเราะไปหมด น้ำเสียงของเขาเหมือนมีพลังพิเศษจนไม่อาจละสายตาไปจากลีลาท่าทางที่ชวนมองของเขาได้เลย หนุ่มสาวต่างพากันโยกตัวไปมาช่วยกันร้องเพลงตามและปรบมืออย่างสนุกสนาน
รับคำท้า(หัวใจ)ยัยตัวแสบ ตอนที่ 39 ถ้าอยากเป็นมากกว่าเพื่อน...
ตอนที่ 39
รถตู้เลี้ยวโค้งขึ้นเขาเหวี่ยงคนที่นั่งหลับข้าง ๆ เธอ เสียการทรงตัวเอียงเข้าไปหาสาวน้อย ปริมาตกใจทำตัวลีบเบียดตัวเองจนติดกับกระจกหน้าต่างเท่าที่จะทำได้
‘ไอ้บ้าเอ๊ย!!’ เธอบ่นกับตัวเองในใจ เมื่อลำตัวของชายหนุ่มเทน้ำหนักมากระแทกกับเธอเต็ม ๆ ศีรษะของเขาเอนมาค้างอยู่ที่ไหล่ของเธออีกต่างหาก เธออยากจะร้องกรี๊ดดัง ๆ ก็ทำไม่ได้กลัวจะตื่นกันทั้งรถ ให้ทุกคนตื่นมาเห็นเขาซบไหล่เธอแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด คิดอะไรไม่ออกเลย จะหนีไปไหนก็ไม่ได้ ทำได้แต่เบียดตัวเองกับกระจกรถตู้ สมองของเธออึ้งไปชั่วขณะจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่มองศีรษะของหนุ่มจอมกวนพิงอยู่ที่หัวไหล่ของเธอ ปล่อยให้เขาซบไหล่เธออยู่อย่างนั้น
หนุ่มผมยาวรู้สึกตัวเมื่อรถเหวี่ยงตัวเขาไปกระแทกกับเธออย่างไม่ทันตั้งตัว ใบหน้านั้นอมยิ้มน้อย ๆ แกล้งซบไหล่เธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะค่อย ๆ ขยับตัวลุกขึ้นจากไหล่ของหญิงสาว
ยังไม่ทันที่สาวชาวสวนจะเรียกสติสตังค์กลับมาได้ครบ รถตู้ก็เลี้ยวโค้งขึ้นเขาไปอีกด้านหนึ่งเหวี่ยงตัวเธอเอียงเข้าไปหาหนุ่มผมยาว หน้าของเธอกระแทกกับต้นแขนของหนุ่มจอมกวนเต็ม ๆ จนเกือบจะตกเก้าอี้มือจึงคว้าตัวเขาเอาไว้อย่างไม่ตั้งใจ
ปฏิการรีบยกมือประคองตัวน้องสาวเพื่อนไว้กลัวว่าอีกฝ่ายจะตกเก้าอี้
ยัยตัวแสบรีบเงยหน้าขึ้นจากไหล่ของคนหนุ่ม พบใบหน้าของเขาที่อยู่ใกล้กันนิดเดียว
“อรุณสวัสดิ์ครับปริม หลับสบายไหมเมื่อคืนนี้” หนุ่มจอมกวนทักทายคนในอ้อมแขนด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ
รถตู้กระดอนเล็กน้อยเมื่อเข้าสู่ถนนลูกรัง เนื่องจากพื้นถนนขรุขระ ทำให้จมูกของทั้งคู่ชนกัน ต่างคนต่างอึ้งด้วยความตกใจ แล้วรีบผละตัวออกจากกันไปคนละทิศละทาง
‘กรี๊ด...............................’
ปริมายกสองมือปิดหน้าปิดตาตัวเองแน่น หันไปซุกหน้ากับพนักเก้าอี้ติดกับหน้าต่างรถตู้ เธออยากจะกรีดร้องให้สุดเสียง
‘โอ๊ย!!! ทำไม ๆ ๆ ต้องเป็นแบบนี้...................!!’ หญิงสาวได้แต่กรี๊ดลั่นอยู่ในใจ รับตัวเองไม่ได้ ที่จมูกของเธอไปชนกับจมูกของเขาได้อย่างไร
‘บ้า ๆๆๆๆๆๆ ที่สุดเลย’
ปฏิการยกสองมือขึ้นปิดหน้าปิดตาตัวเองแน่นด้วยความเขินอายสุดขีด รีบหันหลังให้เธอ พิงศีรษะกับพนักเก้าอี้ หัวใจของเขาเต้นระรัวราวกลองรบ ใบหน้านั้นแดงเป็นลูกตำลึงไปแล้ว
ปริมารู้สึกอับอายสุด ๆ อยากจะมุดหนีหายไปจากตรงนั้นถ้าทำได้ แล้วค่อย ๆ หันไปมองรอบตัว โชคดีที่ยังไม่มีใครตื่นมาเห็น ไม่งั้นต้องโดนล้อแน่ ๆ เลย เพราะใครต่อใครต่างรู้เกี่ยวกับสัญญาของเขาและเธอกันหมดแล้ว หญิงสาวได้แต่ปิดปากตัวเองเงียบกริบ ไม่กล้าต่อว่าเขา ไม่กล้าโวยวายเอากับพี่ชาย เพราะกลัวทุกคนจะตื่นขึ้นมารับรู้
“อีตาบ้า ยิ้มอยู่ได้!!” ปริมาค่อย ๆ หันไปมองคู่อริ แล้วรีบหันหน้ากลับเข้าหาหน้าต่างมองออกไปข้างนอกตัวรถด้วยความรู้สึกขายหน้าสุดขีด จนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เลยต้องจำใจต้องเอาหน้าไว้ที่เดิม
เมื่อหนุ่มนักดนตรีรู้สึกผ่อนคลายจากอาการตกใจและเขินหนักมาก เขาหันกลับมานั่งตัวตรง ค่อย ๆ หันไปแอบมองคนที่นั่งข้าง ๆ แต่ยังอดเขินเธอไม่ได้ ใบหน้านั้นยังเปื้อนยิ้มตลอดเวลา ไออุ่นของตัวเธอที่ซบอยู่กับตักของเขามาตลอดคืน ยังรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ ให้ความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เขาบรรจงเก็บเกี่ยวความน่ารักของเธอขณะนี้เอาไว้ มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุข หลังจากที่มันห่างหายไปจากชีวิตของเขานานเหลือเกิน
เธอ…คือ…คนที่มาเปลี่ยน และพลิกผันชีวิตของเขาให้ดีกว่าเดิม…เธอคือส่วนเติมเต็มในชีวิตของเขาที่ขาดหายไป
*****************************
รองเท้าผ้าใบคลุกฝุ่นสีแดงขมุกขมัวก้าวช้าลง ๆ เนื่องจากความลาดชันของพื้นดิน ทางเดินแคบลง กว้างสำหรับพอเดินได้แค่สองคนเท่านั้น ระยะทางที่ยาวไกล ทำให้แต่ละคนเริ่มอ่อนล้า กระเป๋าใบโตที่เธอเคยถือได้อย่างสบาย แต่เมื่อต้องถือนานเข้า น้ำหนักกลับเพิ่มขึ้นเนื่องจากความเมื่อยล้าของต้นแขน เหงื่อเม็ดโป้งไหลจากศีรษะมาหยุดอยู่ที่ปลายคาง ก่อนที่เจ้าของจะใช้แขนเสื้อซับไว้ การเดินเกาะกลุ่มไปเป็นทีม ตอนนี้กลุ่มเริ่มแตกกระจายเป็นกลุ่มย่อย ๆ ที่เหลือคนหรือสองคนแทน
ปฏิการเดินตามปริมามาห่าง ๆ เป้ใบใหญ่และอุปกรณ์เต้นท์แบกอยู่ด้านหลังทั้งหมด มือซ้ายถือกระเป๋าหนังสีดำใส่กีตาร์ตัวโปรด เขากำลังรอจังหวะทิ้งให้เธอเริ่มเหนื่อย ก่อนที่จะเข้าไปช่วยยัยตัวแสบ เพราะรู้ดีว่า เธอคงไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากใครง่าย ๆ
เขาสาวเท้าเร็วขึ้น เร่งฝีเท้าตามไปให้ทันคนที่เดินอยู่ข้างหน้า
“ปริมเหนื่อยหรือเปล่า ฉันช่วยถือนะ”
ปริมามองสัมภาระของเขาที่ดูเยอะกว่าของเธอเสียอีก
“ไม่เป็นไร…ฉันถือได้”
“ไม่เป็นไรหรอก มาให้ฉันช่วยนะ” หนุ่มผมยาวยังยืนยันที่จะช่วยเป็นครั้งที่สอง อดแปลกใจเล็กน้อยที่เธอยังไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากเขา ซึ่งโดยปกติผู้หญิงมักจะดีใจที่มีผู้ชายมาช่วยถือข้าวของหนัก ๆ อย่างนี้ และบางทียังชอบชี้ใช้ด้วยซ้ำ
“ของนายเยอะกว่าฉันเสียอีก” อีกฝ่ายยังยืนกรานปฏิเสธ
ปฏิการอดยิ้มไม่ได้ ถ้าเขาเข้าใจไม่ผิด เธอเป็นห่วงเขารึเปล่า?
“ไม่เป็นไรหรอก สบายมาก ส่งมาเลย”
“ก็ได้” เธอส่งกระเป๋าใบโตให้เขา พลางยิ้มอย่างมีเลสนัย
“งั้นถือให้หมดเลยนะ” ว่าแล้วก็เอาทั้งกระเป๋าสะพาย ทั้งเป้ใบเล็ก ๆ เข้าไปคล้องตัวเขาจนดูรุงรังเต็มตัวไปหมด
“เป็นไง” ยัยตัวแสบยิ้มระรื่น เดินตัวปลิวอย่างสบายใจ ผมประบ่าถูกรวบไว้เป็นหางม้าแกว่งไกวไปมาตามจังหวะการก้าวเดิน
เมื่อโดนเธอแกล้งสุมสัมภาระให้ขนาดนี้ เล่นเอาหนักและเหน็ดเหนื่อยเหมือนกัน
“ปริม….รอกันด้วยสิ!” เขาตะโกนเรียก อยากจะพยายามวิ่งตามไป แต่เรี่ยวแรงกลับถดถอยลงทุกที ๆ ด้วยความลาดชันของหนทางขึ้นเขา แถมแดดยามบ่ายยังร้อนระอุบั่นทอนกำลังให้ลดลงอีก
“ร้ายจริง ๆ เลย ทิ้งกันได้ลงคอ” หนุ่มหน้าหวานบ่นอยู่คนเดียว หลังจากเธอเดินหายตัวไปไหนแล้วไม่รู้
“นินทาไร ได้ยินนะ”
เขาเงยหน้ามองขึ้นไปข้างบนตามหาแหล่งกำเนิดเสียง เห็นแม่ตัวดีนั่งเล่นอยู่บนต้นไม้ ปากกำลังอมอะไรบางอย่างอยู่ทำสีหน้าเปรี้ยวจี๊ดทีเดียว ครู่หนึ่งเธอปีนลงมาอย่างคล่องแคล่ว
“หิวน้ำมั้ย”
ชายหนุ่มหอบข้าวของพะรุงพะรังเหมือนพวกไอ้บ้าหอบฟางพยักหน้าหงึก ๆ
“มาก ๆ เลย”
“กินนี่ไปก่อนนะ มะขามป้อม” เธอล้วงเม็ดกลม ๆ แป้น ๆ สีเขียวอ่อนขนาดใหญ่กว่าหัวแม่มือออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
หนุ่มผมยาวส่ายหน้า “ไม่เอา ไม่ชอบนะ”
“นี่…!! มันช่วยแก้กระหายน้ำได้นะ ลองกินดู” เธอยื่นส่งให้
“จริงหรอ” เขามองหน้าคนถือมะขามป้อม เห็นเธออมไว้จนแก้มตุงเชียว
ปริมาพยักหน้าพยักพเยิดให้เขาลองกินดู
หนุ่มนักดนตรีจึงยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ แล้วค่อย ๆ อ้าปากให้เธอป้อน เพราะมือของเขาไม่ว่าง ถือสัมภาระเต็มไปหมด มองเธอยื่นมะขามป้อมเข้ามาใกล้ ดูเธอระมัดระวัง ไม่ให้มือมาสัมผัสโดนริมฝีปากของเขา ทันทีที่ฟันกระทบกับผิวของมะขามป้อมและกดลึกลงไปในเนื้อ รสเปรี้ยวอมหวานนิด ๆ ของมะขามป้อมก็แผ่ซ่านไปทั่วปาก คิดไว้ว่าจะต้องเจอรสฝาดเข้าเต็ม ๆ เลย แต่ไม่ใช่ เขาค่อย ๆ กัดมะขามป้อมไปทีละนิดเรื่อย ๆ รู้สึกชุ่มคอ และหายคอแห้งผากไปได้เยอะเลย
“อืม…อร่อยดีเหมือนกันนะ ไม่เหมือนที่เคยกินเลย ขออีกสิ”
“เห็นมั้ยล่ะ” เธอส่งมะขามป้อมใส่ปากให้เขาอีกหนึ่งเม็ด
หนุ่มนักร้องอมยิ้มน้อย ๆ เมื่อเธอป้อนมะขามป้อมให้อีก เอาแต่มองหน้าเธอจนไม่ได้มองทางจนเดินชนต้นไม้ข้างทาง
“อุ้ย!”
ปริมาหันมาหัวเราะเบา ๆ ที่เห็นเขาชนต้นไม้จนได้
“นายรู้มั้ย? มะขามป้อมมีประโยชน์มากเลยนะ มีสารต้านอนุมูลอิสระและมีวิตามินซีสูงมากที่สุดกว่าพืชทุกชนิดในโลก หนึ่งเม็ดใหญ่ ๆ ขนาดนี้ เพิ่งเก็บสด ๆ มีวิตามินซีนสูงถึง 250 มิลลิกรัมเลยทีเดียว วิตามินซีมีความสำคัญมากใช้ในการสร้างเม็ดเลือด ใช้ในการสร้างคลอลาเจนบำรุงผิวพรรณ เรียกว่าบำรุงตั้งแต่ผม สายตา ผิวพรรณ สมอง ยันตับไตไส้พุงเลยล่ะ เหมาะกับนาย ช่วยบำรุงเสียงด้วยนะ”
เธอเคยไออยู่นานไม่หายซักที จึงนำมะขามป้อมมาฝานเป็นเสี้ยวเล็ก ๆ อมไปเรื่อย ๆ วันเดียวอาการไอหายไปเลย จึงไปเสิร์ชดูประโยชน์ของมะขามป้อมมีอะไรบ้าง มีมากมายจริง ๆ
วิตามินซีในน้ำคั้นจากผลของมะข้ามป้อมนั้น มีมากกว่าน้ำส้มคั้นประมาณ 20 เท่า ในผลมีสารป้องกันการเกิดออกซิไดซ์วิตามินซี ทำให้วิตามินซีคงตัวอยู่ได้นาน ผลแห้ง เก็บไว้ในที่เย็น เช่น ในตู้เย็น นาน 365 วัน จะเสียวิตามินซีไปร้อยละ 20 สรรพคุณมะขามป้อมนั้นมีมากมาย และยังใช้เป็นยารักษาโรคบางชนิดได้อีกด้วย เพราะมะข้ามป้อมนั้นอุดมไปด้วยวิตามินและแร่ธาตุหลายชนิด ที่มีประโยชน์ต่อร่างกาย เช่น วิตามินเอ, วิตามินบี 3, วิตามินซี, ธาตุแคลเซียม, ธาตุฟอสฟอรัส, ธาตุเหล็ก และยังประกอบไปด้วย คาร์โบไฮเดรต, ใยอาหาร เป็นต้น
“เอาอีก” ชายหนุ่มอ้าปากให้เธอป้อมมะขามป้อมให้อีก
หญิงสาวจึงยื่นมะขามป้อมใส่ปากให้เขา เธอผงะเล็กน้อยกับสายตาหวานของหนุ่มผมยาวที่สบตากับเธอ ก่อนจะรีบหลบสายตานั้น
“มา…ฉันช่วยถือนะ”
หญิงสาวไม่รอให้เขาพูดอะไร รีบเอาเป้เล็ก ๆ ที่เอาไปสุมไว้กับตัวเขาคืนมาสะพายเสียเอง ดึงสายของกระเป๋าในมือของชายหนุ่มขึ้นมาถือไว้ข้างหนึ่ง
“นี่!” หนุ่มนักร้องส่งเสียงเรียกสาวชาวสวน
คนถูกเรียกจึงหันหน้ามามองด้วยสายตาของคำถาม
“ฉันรู้สึก...ชอบเธอ...มากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว ทำไงดี” พูดจบก็อมยิ้มเขิน
“พูดมาก หุบปากไปเลย” เธอเอามะขามป้อมยัดใส่ปากเขาอีกจะได้เงียบ ๆ แล้วปล่อยสายของกระเป๋าที่ช่วยถืออยู่ ให้เขาถือไปคนเดียว รีบสาวเท้าเร็วขึ้นเดินนำไปข้างหน้า
“ปริมา...เธอ...ทิ้งฉันแบบนี้ไม่ได้นะ รอด้วย....”
เขาตะโกนเรียกพลางอมยิ้ม เขารู้ว่าเธอไม่ใช่คนที่จะคอยเอาเปรียบใคร คะแนนความดีของเธอค่อย ๆ สะสมอยู่ในหัวใจเขาทีละน้อย มันกำลังเพิ่มขึ้นตลอดเวลาที่ได้รู้จักเธอ
==============
กองไฟถูกก่อขึ้นอย่างง่าย ๆ เปลวไฟสีส้มแดงระริกไหวอยู่ท่ามกลางความมืดมิดของยามค่ำคืน ไม่มีแสงไฟจากไฟฟ้า มองไปทางไหนไม่อาจหลีกหนีความมืดไปได้ ต้นไม้ทุกต้นยืนสงบนิ่งในอ้อมกอดของเงาแห่งราตรีกาล ผืนฟ้าสีน้ำเงินเข้มมีเพียงแสงดาววับวาววอมแวม กับแสงจันทร์เสี้ยวที่ทอแสงสีขาวนวลตา อากาศเริ่มเย็นขึ้นเรื่อย ๆ หนุ่มสาวต่างนั่งล้อมรอบกองไฟ กล้วยสุกลูกสวยสีเหลืองทองอวบอ้วน ข้าวโพด และมันเทศกำลังถูกย่างอยู่บนเปลวไฟ ส่งกลิ่นหอมยั่วยวนน้ำย่อยในกระเพาะอาหารให้ออกมาวิ่งเต้นไปมา
เมื่อคมมีดถูกกดลงไปบนกล้วยย่างหรือมันเผา เกิดควันกรุ่น ๆ ลอยคลุ้งออกมา ปริมาเอามือจับชิ้นมันเผาที่ถูกพี่ชายตัดให้เป็นชิ้นเล็กพอประมาณ แต่เมื่อจับแล้วต้องรีบโยนทิ้งทันทีเพราะความร้อน รีบเอามือจับหูตัวเองแทบไม่ทัน
“มันร้อนนะปริม” ปรามเตือนน้องสาว แล้วเอาส้อมจิ้มชิ้นมันเผาขนาดกำลังพอดีส่งให้
“ขอบคุณค่ะ พี่ปราม” เธอรับส้อมมันเผามาทาน พอกัดเข้าไปคำหนึ่งต้องรีบห่อปากเป่าลมออกจากปากเพื่อระบายความร้อน พลางเอามือพัด ๆ ปากตัวเองถี่ยิบ
“ใจเย็นปริม ค่อย ๆ กิน มันมีอีกเยอะนะ ไม่ต้องกลัวคนแย่งนะจ๊ะ” เพื่อนพี่ชายต่างแซวด้วยความเอ็นดูแล้วพากันหัวเราะ
หนุ่มผมยาวเริ่มจับกีตาร์ขึ้นมาประคองไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะบรรจงดีดสายกีตาร์พริ้วไหวราวมีชีวิต นิ้วแต่ละนิ้วเคลื่อนไหวจับคอร์ดกีตาร์อย่างคล่องแคล่วและแม่นยำ ราวกับเป็นเรื่องง่ายดายเหลือเกิน บ่งบอกถึงฝีมือที่ฝึกฝนมานานเป็นอย่างดี เทียบเท่ากับมืออาชีพได้เลย บวกกับพรสวรรค์และพรแสวงในการร้องเพลงของเขา ทำให้เพลงแต่ละเพลงเต็มไปด้วยอารมณ์และความรู้สึก ราวกับนักร้องตัวจริงมาร้องให้ฟังเสียเอง น้ำเสียงใส ๆ นุ่ม ๆ ทำให้เพลงแต่ละเพลงสะกดหัวใจของคนฟังเอาไว้ แต่ละคนต่างเพลิดเพลิน มีความสุขสนุกสนาน ไม่ว่าเขาจะร้องเพลงช้า เพลงซึ้ง เพลงเร็ว เพลงสดใส เพลงอะไรก็น่าฟังไพเราะไปหมด น้ำเสียงของเขาเหมือนมีพลังพิเศษจนไม่อาจละสายตาไปจากลีลาท่าทางที่ชวนมองของเขาได้เลย หนุ่มสาวต่างพากันโยกตัวไปมาช่วยกันร้องเพลงตามและปรบมืออย่างสนุกสนาน