ช่วงนั้นเรารู้สึกเหงาเลยโหลดทินเดอร์มาเล่นล่ะคุยกับ พช คน1คุยไปสักพักเขาก็นัดเจอเขาจองโรงแรมที่ลาดพร้าวไว้แล้วก็มารับเราถึงบ้าน เชคอินบ่าย2เราก็นั่งคุยกันกินเหล้าไปด้วยเราก็รู้สึกชอบเขา เขาเป็นตนน่ารักน่าตาตรงสเปกเราเลยกินเหล้าไปสักพักก็ลงไปนั่งที่สระว่ายน้ำพอค่ำๆก็ขึ้นมานั่งกินเหล้าต่อที่ห้องยิ่งอยู่ใกล้เขายิ่งรู้สึกชอบเขาเวลาผ่านไปถึงเที่ยงคืนเขาบอกเราว่าจะไปเอาของที่เพื่อนอยู่เอกมัยแปปนึงเราก็ถามว่าเอาคีย์การ์ดไปด้วยไหมเดี๋ยวจะขึ้นมาไม่ได้นะเขาก็ปฎิเสธบอกว่าขึ้นมาได้ เราก็รู้สึกหวิวล่ะหรือเขาจะทิ้งกูไว้โรงแรมว่ะ ผ่านไป1ชม.ยังไม่กลับมา เราเลยทักหาถามว่าจะเที่ยวกับเพื่อนไหมจะได้กลับไม่กล้านอนคนเดียวเขาก็บอกว่ากำลังจะกลับแล้วเราก็รออย่างมีความหวังและหวังว่าเขาจะไม่ทิ้งเราไว้นะ เวลาก็วิ่งไปเรื่อยๆถึงตี4ก็ยังไม่กลับติดต่อไม่ได้ เราก็คิดล่ะกูโดนทิ้งแน่ๆแต่ลึกๆก็ยังคิดว่าเขาจะกลับมาเราก็นอนรอตื่นมา10โมงเขาก็ยังไม่มาเราเลยเชคเอ้าแล้วกลับบ้านทั้งน้ำตาทำไมถึงทำกับเราแบบนี้ไม่กลับมาก็บอกสิขอแค่บอก 11.30 น. เขาทักไลน์มาว่าม่ะคืนเกิดอาการชักเกร็งหายใจไม่ออกเลยขับรถไปโรงบาลวิภาแล้วแบตหมดตอนอยู่ icu ซึ้งเราเองก็ไม่แน่ใจว่าเข้าโรงบาลจริงหรือโกหก เราโกธรเขามากและเราก็ชอบเขามากในเวลาเดียวกันแต่หลังจากที่เขาทิ้งเราไว้โรงแรมเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย