สวัสดีค่ะทุกคนนน มาเริ่มเล่ากันเลยละกัน 
    บ้านเราจะมีแค่เรากับแม่อยู่ด้วยกัน 2 คนค่ะ  พี่สาวเราไปทำงานอยู่ต่างจังหวัด ซึ่งตรงข้ามบ้านเราจะมีบ้านของลุงที่แกก็มีลูกมีครอบครัวแล้ว แต่มันมีอยู่ช่วงนึงที่ลุงแกมาบอกกับเราว่า ถ้าไม่มีเงินให้มาบอกแกได้ แต่อย่าบอกแม่นะว่าแกให้เงินเรา (ตอนนั้นคือเรายังไม่ได้รับเงินจากลุงแกนะคะ) เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมลุงถึงพูดแบบนั้น ถึงเราจะมีแค่แม่ แต่ก็ไม่ได้ขัดสนเรื่องเงินอะไรเลยค่ะ แล้วก็ก่อนหน้านี้แกเคยขอไลน์เราเอาไว้ ซึ่งตอนนั้นเราก็ไม่กล้าปฏิเสธ แล้วก็ไม่ได้คิดไรเลยให้ไปค่ะ ลุงแกก็เที่ยวส่งพวก สวัสดีวันจันทร์ พวกนี้มาอ่ะค่ะ แล้วพอแกมาพูดกับเราแบบนั้น เราก็เลยบล็อคแกไป แล้วเราก็ตัดสินใจบอกแม่ค่ะ แม่เราก็ไปบอกลุงเราอีกทีนึง ลุงเราก็มาพูดกับลุงคนนั้นว่า เอออย่าเที่ยวมาทำแบบนี้กับเด็ก เด็กมันกลัว แล้วบ้านเราก็ไม่ไปยุ่งกับลุงตรงข้ามบ้านอีกเลยค่ะ
      พอผ่านไปสักพักนึง จนถึงตอนนี้ แม่เราก็ยังคุยๆกับลุงคนนั้น คือลุงแกก็แบบช่วยนู้นนี้อ่ะนะคะ แบบว่าเป็นเพื่อนบ้านที่ดี   อีกใจนึงเราแอบนอยด์แม่ว่าทำไมยังไปคุยกับลุงคนนั้นอยู่อีก จากเหตุการณ์ตอนนั้นคือมันทำให้เราเกลียดลุงคนนั้นไปเลยอ่ะค่ะ ในทุกๆวัน เราแทบจะไม่โผล่ไปหน้าบ้านเลยค่ะ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ เพราะไม่อยากเห็นหน้าลุงคนนั้น ทุกครั้งที่แกเห็นเรา แกชอบยิ้มอ่ะค่ะ  ชอบหันมามองแบบมองเลยอ่ะค่ะ เหมือนโรคจิต ไม่รัว่าเราระแวงหรือคิดมากไปรึเปล่า แต่เรารู้สึกกลัวลุงคนนั้นจริงๆค่ะ