เรามีความรู้สึกว่า เรามีความรู้สึกว่าแม่รักลูกไม่เท่ากัน หรืหรือเพราะว่าเค้าเห็นว่าเราสามารถดูแลตัวเองได้หรือเปล่าก็เลยลืมความห่วงใยแล้วตรงนี้ไปหรือเปล่า คือใครบ้านเราเป็นลูกคนกลางที่ไม่มีใคร เคยถามเลยว่า เหนื่อยมั้ย กินอะไรมาหรือยัง ชีวิตตอนนี้เป็นยังไงบ้าง เวลามีปัญหาเราไม่เคยนึกถึงที่บ้านเลย สักครั้งเพราะไม่สามารถช่วยอะไรเราได้สักอย่าง ส่วนใหญ่เราจะคิดถึงแฟนกับเพื่อนสนิทมากกว่า แม่ชอบขอเงินเราไปให้พี่สาว หรือน้องสาว แต่โกหกว่าตัวเองมีเรื่องต้องใช้เงิน เราก็ให้นะ แต่ก็จับได้หลายครั้งว่าเอาไปให้คนอื่น เราไม่ได้หาเงินมาง่าย แต่ให้เขาเข้าใจตรงนี้ แต่แต่แม่เราอยู่บ้านเฉยเฉยมีเงินเดือนจากพี่สาวเดือนละ 10,000 กว่าค่ากินต่างหากซื้อของเข้าบ้านก็ต่างหาก เราไม่เราไม่เข้าใจเลยว่าแกเอาเงินไปไว้ไหนหมด สิ่สิ่งที่แกทำทุกวันก็คือเอาแต่พูดว่าไม่มีเงินลูกไม่เลี้ยงนู่นนี่นั่นบราบาเฮ้ยกูมาก ต้องการอะไรก่อน ตั้งแต่อายุ 14 มาเราก็ส่งตัวเองเรียนหนังสือมาตลอด จนตอนนี้เพิ่งจบป.ตรี แล้วยังให้เงินที่บ้านมาตลอดอาจจะไม่ได้มาก เท่าพี่คนรอง แต่ก็คือให้ตลอด หลานก็ต้องเลี้ยงช่วยพี่ๆ เงินก็ไม่ได้ เลี้ยงหลานไม่ดีก็โดนด่า ชอบไล่ออกจากบ้าน พูดแบบนี้มาตลอด แต่เวลาจะใช้เราทำอะไร ก็มาคุยดีด้วย พอหมดประโยชน์ก็ไล่เราออกจากบ้านอีกแหละ ล่ล่าสุดแม่เอาไปพูดกับพี่น้องคนอื่นว่าเราเงินเดือน 28,000 แกพูดแบบนี้ทำไมอะ เราไม่เข้าใจเลย ทั้งๆที่เราเงินเดือน 11,000 บาท บอกเราขี้งก นี้นั้น ทำไมต้องห่าข้าวไปกิน เราให้เงินเดือนแม่ กับซื้อของให้แม่ทำอาหารให้เราไปกินที่ทำงาน คือบ้างครั้งแม่ก็ห่อ อาหารหมดอายุมา บ้างครั้งก็น้ำปลาร้า ใส่ส้มตำมากับผักชี เราไม่เข้าใจว่าแกคิดว่าอะไรอยู่ บ้างครั้งกับข้าวของเมื่อคืนที่หลานกินไม่หมด แม่ก็ห่อให้เรามากินตอนเช้าแทน กว่กว่าเราจะได้กินข้าวเช้าจากที่ทำงานก็ 3 โมงกว่า สรุป อาหารกินไม่ได้เสียแล้ว แม่เราอยู่บ้านเอาแต่บอกว่าเค้าเหนื่อยมากนู่นนี่นั่น แต่เราอยากให้คิดว่าคนที่ออกไปทำงานข้างนอกอ่ะ เค้าต้องเจออะไรมากมาย ทำไมถึงไม่เห็นใจกัน ทำงานก็ทำงานก็เหนื่อยแล้วยังต้องมาเหนื่อยกับเรื่องที่บ้านอีก นอกจากขอเงินกับดูถูกเรา และนิทาคนให้เราฟังก็ไม่เห็นแม่จะทำอย่างอื่นเลย
ทำไมถึงรู้สึกว่าแม่ชอบทำให้เราเป็นคนบาป