สังเกตตอนเราทำหน้าเหม็น (stank face) เราจะเบ้ปากในมุมองศาที่คล้ายกับตอนที่เราจะหัวเราะอย่างปกติ ตรงนี้คงเป็นส่วนกระตุ้นในลักษณะความเคยชินของโครงหน้าที่สอดคล้องตอนที่เหม็นกับขำ

ประกอบกับอีกปัจจัยคือคลื่นเสียงที่มันแหลม และระเบิดออกมาอย่างไม่ได้คาดคิดมาก่อน เสียงที่ดังจากความไม่ทันตั้งตัวนี้มันกระตุ้นเตือนให้ร่างกายเราตอบสนองอย่างอัตโนมัติ ขั้นแรก ภายในระยะเวลาเสี้ยวหนึ่งก็คงจะสะดุ้ง ตึงเครียดและตั้งใจฟังว่านั่นคือเสียงอะไร และพอสมองประมวลผลให้หลังจากนั้นว่านั่นคือเสียงตด ซึ่งรู้จากประสบการณ์ว่าไม่มีอันตราย ร่างกายจึงผ่อนลงและพยายามปลอบประโลมตัวเองด้วยการหัวเราะออกมา เพื่อให้ความตึงเครียดที่เป็นอัตโนมัตินั้นคลายลง

อีกทั้งเสียงตด ในทางเมโลดี้แล้วโดยมากเสียงมันค่อนข้างเพี้ยน และด้วยบริบททางสังคมที่ตีตราว่าการตดเป็นเรื่องที่ไม่ควรทำอย่างโจ้งแจ้งเอิกเกริกในที่สาธารณะ ตรงนี้ก็จะเป็นการตลกในความผิดพลาด (Schadenfreude) ที่สำทับเข้ากับปัจจัยข้างต้น

สุดท้ายก็เป็นเรื่องของความคุ้นเคยตามประสบการณ์ ซึ่งอาจจะฝังอยู่ในระดับรหัสพันธุกรรม ที่คลื่นเสียงจำเพาะย่านความถี่ อาจกระตุ้นให้เราหัวเราะได้