มีครอบครัวที่สมบูรณ์และรักเรา แต่ตัวเองกลับทำตัวเหี้*

พ่อ แม่ พี่  ปู่ ย่า ตา ยาย ญาติๆ ทุกคนรักและหวังดีกับเราตลอด ดูแลอย่างดี เอาใจใส่ทุกอย่าง คอยเป็นกำลังใจในวันที่ท้อแท้ และคอยช่วยเหลือเราทุกอย่าง ส่งเสริมในการศึกษาเราเต็มที่ ไม่มีก็พยายามหามาให้
วันนี้รู้สึกผิดกับย่ามาก เหตุเกิดจากที่ย่ารักและหวังดีกับเรามากไป
ย่าชอบเก็บผ้าให้ค่ะ ทั้งๆที่เราบอกแล้วว่าไม่ต้อง เราทำเองแล้วทีนี้หาผ้าไม่เจอ ก็ไปโวยวายใส่ย่า บอกว่าอย่ามายุ่ง ทำให้ย่าน้อยใจบอกว่าหวังอุส่าเก็บให้ มันเป็นความผิดเราเองค่ะที่ไม่ชอบให้ใครมายุ่งของส่วนตัว และใช้อารมณ์นำ

ส่วนเรื่อง แม่ แม่หวังดีและรักเรามากค่ะ เราเข้าใจ เวลามีปัญหาเราเล่าให้ พ่อแม่ฟังตลอด แล้วเราจะหาทางออกร่วมกัน แต่แม่เราจะพูดย้ำคำ พูดบ่อยๆ จนเราพูดบอกแม่ว่า รำคาญหยุดพูดได้ไหมเข้าใจแล้ว เราเป็นคนปากหมามากค่ะ แต่เราจะไม่เถียงพ่อกับพี่ค่ะ เพราะ พ่อจะไม่พูดมาก เน้นเนื้อๆ และพูดรอบเดียวจบ และพ่อกับเราพูดคุยแสดงความคิดเห็นกันได้อย่างอิสระแลกเปลี่ยนมุมมองของกัน แม่จะเน้นพูดแบบอยากแค่ให้เราฟัง แต่เราชอบพูดตอบโต้แชร์ความคิดเห็นแม่ก็จะว่าเราเถียง จนเราหงุดหงิดและบอกแม่ เลิกพูด  

ย้อนกลับมาดูตัวเอง เป็นคนเอาแต่ใจ ปากหมามากไม่คิดก่อนพูด ใช้อารมณ์  บางคำพูด ตัวเองพูดออกมาไม่คิด เราพูดเองยังรู้ว่าแรง แม่กับย่าเราฟังจะเสียใจแค่ไหน มีวิธีแก้แบบหายจากนิสัยพวกนี้ไหมคะ และจะมีวิธีอดทนกับคำพูดและคำบ่นนานๆอย่างไร ขอวิธีแก้จากคนที่มีประสบการณ์นิสัยแบบนี้ แล้วสามารถแก้ไขทำให้นิสัยพวกนี้หายไปได้ค่ะ
*เรากับพ่อสนิทกันมากเพราะพ่อเชื่อมั่นในตัวเราเลยไม่พูดมากเน้นดูผลลัพธ์ เราชอบสไตล์แบบนี้ เราคิดว่าการที่แม่พูดกับเรามากๆซ้ำๆเพราะเป็นห่วงและไม่เชื่อมั่นในตัวเรา เราเลยทั้งรู้สึกเสียใจที่แม่พูดมากจากการไม่เชื่อใจเราและกลับกลายเป็นความรู้สึกรำคาญ เราทำตัว จริงๆ ขอให้แนะนำแนวทางแก้ปัญหามาได้เลยค่ะ ขอบคุณล่วงหน้านะคะ