แต่งกลอน วันชาติไทย

แสงอรุณอ่อนอาบขอบฟ้าใส ลมละไมไล้ลูบภูผาผลาญหม่น หมอกบางบางวางตัวทั่วพงดล โลกเริ่มพ้นพันธนาการแห่งราตรี สรรพสิ่งนิ่งงันในจังหวะคิด เสียงชีวิตแผ่วแว่วแทรกวิถี หยาดเวลาเคลื่อนคล้อยอย่างรอบคี ทุกนาทีมีค่

ขอแสดงความปรารถนาดีราชาสีหราช

เราเดินผ่านกาลเวลาที่ไหลเชี่ยว แบกความเปลี่ยว ความหวัง ยังไม่หาย โลกไม่ง่าย ไม่โหด จนเกินกาย แต่ก็ไม่ปรานีใคร…ง่ายดายนัก เคยเชื่อฝัน ว่าฟ้าคงเมตตา หากเราค่า ความดี ที่ประจักษ์ แต่เติบโต จึงรู้

กลอนกระซิบดาวนี้ มีที่มา จากศรัทธาในถ้อยคำยามค่ำฝัน เรียงร้อยศัพท์จับใจด้วยแรงบันดาล จากหัวใจที่ยังรักภาษาไทย ทุกบทกลอนกลั่นคิดด้วยมือเรา มิใช่เงาเลือนลางหรือพลั้งไหล แต่งด้วยใจ เคียงจังหวะของกวีไกล

เพียงบทกวีเขียนจากใจให้ใครอ่าน ฝากสื่อสารความเหงาเศร้าความฝัน ถ้อยคำกลอนอ่อนละมุนอบอุ่นนั้น หวังสักวันแตะหัวใจผู้พบเจอ มิได้หวังชื่อเสียงหรือเกียรติใหญ่ เพียงตั้งใจเรียงคำข้ามค่ำเผลอ ให้บทกวีปลอบใจยา

ลมพัดแผ่วแทรกผ่านสะท้านไหว เหมือนเสียงใจใครหนึ่งซึ่งเงียบงัน ดวงดาวพราวพรายอยู่ไม่รู้วัน ยังส่องฝันอันลี้ลับประดับฟ้า คืนค่ำคล้ำหม่นบนหนทางยาว ใจคนร้าวเงียบเหงาเฝ้าคอยหา เหมือนแรงคิดติดค้างในกายา ยัง