เราเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวเลี้ยงลูกสาว2 คนค่าใช้จ่ายทั้งหมดของลูกรับผิดชอบคนเดียวค่ะ เราอายุ 24 ปี ตอนนี้อาศัยอยู่กับแม่ เพิ่งมาอยู่ด้วยค่ะ เดิมเราก็รู้ตัวเองแล้วว่าอยู่กับแม่ไม่ได้ เคยมีปัญหากันมาก่อนหลายๆเรื่อง แต่เราไม่ค่อยขอความช่วยเหลืออะไรเขานะคะ มีแต่เขาที่ขอให้เราช่วยบ่อยๆ แม่แต่งงานใหม่มีลูกสาวกับสามีใหม่1 คน ในบ้านจะมีแม่ น้องสาวคนโต น้องสาวต่างพ่อคนเล็ก เราและลูกสาวเราอีก2 คน ส่วนพ่อเลี้ยงจะกลับมาอยู่บ้านอาทิตย์ละ 3 วัน เพราะต้องไปทำงานต่างจังหวัด ก่อนหน้าเราอาศัยอยู่บ้านเช่ากับแฟน พอเลิกกันก้กลับมาอยู่กับยายก่อน แล้วเพิ่งกลับมาอยุ่กับแม่ได้ 2-3 เดือน
  เราเคยมีปัญหากับแม่บ่อยมากๆ ทั้งเรื่องงาน  เรื่องเงิน เรารู้สึกว่าตัวเองจะพึ่งใครไม่ได้เลย ทุกคนมีภาระกันหมด เราแค่ต้องการที่พึ่งทางใจ ความช่วยเหลือเล็กๆน้อยๆ เราอยากทำงานมากๆ แต่ติดที่ไม่มีใครเลี้ยงลูก จะให้แม่ช่วยเลี้ยงหลาน ลำพังลูกคนเล็กเขาเรายังเลี้ยง เราเลี้ยงทั้งน้อง ทั้งลูกอีก2 คน เด็กทั้งสามอยู่ในวัยไล่เลี่ยกัน แม่แทบจะไม่ช่วยเหลืออะไรเราเลย มีแต่หาผลประโยชน์จากเรา วันไหนที่เราไม่มีประโยชน์ก็จะด่าทอ ดูถูก ว่าเราสารพัด ทั้งความจน เอาชีวิตเราไปเปรียบกับชีวิตตัวเองในปัจจุบันที่มีสามีใหม่ เราทำอะไรไม่เคยได้ดั่งใจแม่เลย ทั้งๆที่แม่ก็ไม่ทำอะไรเลยนอกจากแต่งตัวแล้วไปสังสรรค์กับเพื่อนทุกวัน งานบ้าน ทำกับข้าว รวมถึงเลี้ยงน้องเราเป็นคนทำ มีน้องสาวคนโตค่อยช่วยเลี้ยงลูกให้ แล้วพลัดกันทำงานบ้าน เรามีเงินนิดหน่อยก็หยิบยืม จนต้องทวง บางครั้งก็ไม่จ่าย เรามีเงินเก็บเล็กๆน้อยไว้ใช้กิน หวังพึ่งพาอาศัยบ้านแม่แต่ไม่ได้เลย เราเคยยืมเงินแม่มา2 ชั่วโมงแล้วรีบคืนทันที เพราะรู้ว่าถ้าไม่รีบคืนก้โดนทวงพร้อมคำดูถูกเสมอ เราเคยยืมเสื้อผ้าแม่มาใส่แล้วเลอะไปนิดเดียว โดนแม่ดูถูกสารพัดเราเลยจำฝั่งใจ จนตอนนี้เราเริ่มรู้สึกถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นซ้ำๆคือโดนไล่ออกจากบ้าน เราไม่เคยหวังพึ่งเขาเลย ครั้งนี้ครั้งแรกที่หวังพึ่งเขา เราพึ่งเขาแค่ที่อยู่อาศัยนะคะแลกกับการช่วยเลี้ยงน้องและความสะอาดบ้านเขาค่ะ แต่ทำแล้วไม่ถูกใจเขาค่ะ ส่วนเขาก็ไม่ทำอะไรเลยนอกจากใช้ปากสั่ง เรารู้สึกน้อยใจชีวิตตัวเอง ที่ต้องมาเจอปัญหาครอบครัว จนมีลูกก็ยังต้องมาเจอปัญหานี้ เราเห็นครอบครัวคนอื่นที่ีวิตเขาลำบากกว่าเราแต่พ่อแม่ก็ช่วยเลี้ยงหลานให้ลูกไปทำงานส่งเงินมา แต่เราไม่มี เราต้องดิ้นรนเองทุกอย่างตั้งแต่เรื่องเรียนจนถึงเรื่องลูก คนนอกที่ดูมองว่าเราสบายพึ่งพาแม่ แต่คนที่สนิทจริงๆจะรู้ว่าเราต้องทำเอง แม่ไม่ช่วยเราเลย แม่หาความสุขสบายให้ตัวแม่กับน้องสาวคนเล็ก ทุกครั้งที่มีปากเสียง แม่ชอบพูดว่า กูไม่จำเป็นต้องมาเลี้ยงพวกให้เป็นภาระกู ชีวิตกูสุขสบายมาได้เพราะตัวกูเอง กูน่าจะปล้อยให้พวกไปอยู่กับพ่อให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย (พ่อติดยา เราน้องชายและน้องสาวคนโต โตมากับปู่ย่า ตั้งแต่ปู่ย่าเสียไปทุกอย่างพังเละเทะไปหมด หมดที่พึ่งไม่มีเสาหลัก) แม่โทษแต่พ่อ พ่อก็โทษแม่ว่าได้ดีแล้วทิ้งลูก เราที่เป็นลูกมันเหนื่อยมากๆ เหนื้อยจริงๆ จนตอนนี้รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีที่ให้อยู่ ไม่มีใครเลย ในชีวิตเราตอนนี้มีแค่ลูก ....😭😭😭