คนเราจะสามารถอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิตได้หรือไม่?

ผมชื่อพีครับอายุแค่18 ย้ำ!!อายุแค่18นะครับ55 ผมขอเกริ่นนิดนึงก่อน ผมเรียนจนถึงม.3แล้วค่อนข้างที่จะขี้เกียจเรียนเลยลาออกมาทำงานส่งของ ก่อนหน้าที่ผมจะลาออกก็มีเพื่อนเยอะแยะ สนิทบ้างไม่สนิทบ้าง แต่พอผมเลิกเรียน แล้วมาใช้ชีวิตแบบคนทำงานได้3-4ปี ซึ่งระหว่าง3-4ปีนี้ผมไม่คุยกับเพื่อนคนใหนเลย  จนมีความรู้นึกว่า ผมอยู่ในโลกของตัวเองมากเกินไป ผมไม่เข้าสังคม เขินมากเวลามีคนมาคุยด้วย ไม่ใช่ผู้หญิงไรงี้นะ ใครก็ตามที่ไม่รู้จักมาคุยกับผม ผมก็ตอบหรือคุยไม่เป็นจน ทุกวันนี้ผมต้องคำนวนสถานการณ์ในหัว ว่าจังหวะไหนควรทำอะไร ควรเข้าไปคุยไหม ตอนนี้ถ้าเราเดินผ่านไปคนจะมองเราไหม เขาจะสนเราหรือเปล่า เวลาอยู่บ้าน มีพี่น้องอยู่ด้วย3 ครอบครัว เป็นตึกเช่า3ชั้น ดีที่ผมมีห้องส่วนตัว  แล้วพวกพี่ๆน้องๆเขาสนิทกันหมดเลย55 เวลาจะไปซื้อของหรือลงไปทำธุระข้างล่าง ทุกคนที่กำลังคุยกันตามปกติอยู่ พอผมลงไปกับเงียบกันหมด บรรยากาศเหมือนในหนัฃผีเลย แต่ไม่ใช่ว่าเขาเกลียดผมหรืออะไรนะ แค่ไม่สนิท แต่บางคนก็เกลียดจริงๆแหละ เพราะจากสถานการณ์บางสถานการณ์ผมก็กลายเป็นคนมินคนหรือหยิ่งๆเลย จริงๆแค่อาย แต่หน้านิ่งอ้ะ55  ผมไม่ได้ตั้งใจเลยที่จะให้ตัวเองเป็นแบบนี้ แต่สภานการณ์พาไปจริงๆ  แต่ว่าทุกวันนี้ผมไม่ได้สนสถานการณ์ใหนเลย รู้สึกเหมือนจะติดเป็นนิสัยแล้ว  และผมไม่อยากมีเพื่อน ไม่อยากมีแฟนเลย ความคิดตอนนี้คือไม่ต้องการใครเลย และไม่เหงาด้วย  ผมเลยอยากรู้ว่าอนาคตผมจะเป็นยังง หรือผมแค่อยู่ในชีวิตที่มีแต่คนทำงานไม่มีสาวๆไม่มีคนสนิทให้คุย เลยเกิดความคิดแบบนี้  ผมรู้ว่าน่าจะมีคนที่โลกส่วนตัวสูงเหมือนผมเยอะ  ตอนแรกคนในบ้านก็คุยกับผมยุนะ แต่มันมีช่วงนึงวันหยุดปีใหม่ หยุดยาว2-3อาทิตย์เลย  เชื่อไหมครับ ระหว่างหยุดไม่มึใครเห็นหน้าผมเลย ผมก็ไม่เห็นใครเหมือนกัน ทั้งที่อยู่ตึกเดียวกัน  ตอนเช้าผมจะหมกตัวในห้อง วันหยุดผมตื่นสายอยู่แล้วประมายเที่ยงๆเลย พอตื่นมาก็ดูหนังดูซีรีย์ไปเรื่อยๆ พอถึงตอนดึกๆ3-4ทุ่มเขาเข้าห้องใครห้องมัน แล้วก็นั้นจะเป็นช่วงที่ผมลงไปข้างล่าง และออกไปหาเสบียงมาตุนอาบน้ำดูหนังต่อ จนเกือบเช้าก็นอน ตื่นเที่ยงเหมือนเดิมไปเรื่อยๆทุกวัน ไม่เบื่อครับ มีความสุขด้วยซ้ำ55 ถ้าผมใช้ชีวิตแบบนี้คนเดียวไปตลอดชีวิตจะมีผลต่อตัวเองแค่ใหนครับ