ผมอายุปัจุบันอายุ13เพศหญิงผมมีเรื่องจะเล่าประสบการณ์ชีวิตที่ ที่สุดเท่าที่ผมรู้มาผมมีนิสัยที่เป็นผัใหญ่และเข้มแข็งแต่เด็กแต่ก่อนนั้นผมไม่ได้เป็นคนแบบนี้ผมตอนเด็กพ่อแม่แยกทางกันตอนนั้นผมยังไม่เข้าเรียนเลยพ่อผมตอนที่ผมเข้าอนุบาล1ยังจำได้ว่าพ่อกลับมาจากทำงานดึกต้อวมารีดเสื้อให้ผมกับพี่และก็ส่งผมไปโรงเรียนตอนเช้าและถักเปียให้ผมในรถตอนรั้นถ้าเด็กคนอื่นคงรัสึกหดหู่แต่ผมกับมีความสุขเพราะว่าผมได้อยู่กับพ่อมากขึ้นแค่ผมก็สงสารพ่อว่าทำงานมาเหนื่อยต้องดูแลลูกด้วยแต่พ่อผมขึ้นอนุบาล2พ่อก็มีแฟนใหม่ผมจำได้เลยว่าดีใจมากครอบครัวสมบรูณ์ผมโคตรมีความสุขจนเทียบจะลืมความหลังทีแย่ๆไปหมดแต่พอป.1เขาก็เลิกกับพ่อเพราะพ่อมีชู้ผมจำได้ว่ากอดสุดท้ายที่ผมคิดถึงคิดผมว่าเรียกเขาว่าแม่แล้ววิ่งเข้าไปกอดเขาหน้าตาเหมือนร้องไห้ผมตอนนั้นยังใสชุดนักเรียนอยู่เลยเขาแกะมือผมออกแล้วพ่อเรียกผมให้ขึ้นรถแล้วผมเริ่มรู้แล้วว่าเกิดไรขึ้นผมร้องไห้ผมยังจำสิ่งที่ย่าสอนว่าให้เอากระโปรงมาเช็ดน้ำตาผมก็ทำแล้วพอพ่อจำขึ้นรถผมก็ฮึบและทำเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้นผมถ้าพ่อผมพยายามเก็บเสียงสะอื้นและถาทพ่อแล้วแม่ไม่กลับกับเราหรอคะพ่อเงียบเราก็เงียบเพราะรู้ว่าคงไม่ควรถามเราเงียบตลอดทางพอถึงบ้านเราก็ไปร้องไห้ในห้องน้ำเราก็ออกมาย่าถามว่าเป็นไงเราบอกไม่รู้อย่างเดียวพอจากนั้นมาก็โดนทั้งเพิ่อนแกล้งโดนทั้งล้อเพราะเรามีโรคเจ็บน่าอกเราเลยถูกล้อว่าทำอะไรนิดหน่อยก็ไม่ได้เราก็เริ่มเก็บความรู้สึกเพราะพ่อบอกว่าหัดเข้มแข็งบ้างชอบทำให้พ่อหนักใจไปหมดเรารู้สึกเจ็บมากตอนนั้นเราเลยเริ่มเป็นเด็กเก็บความรู้สึกรอยยิ้มเราเริ่มทำไม่ได้พอผ่านไปพ่อมีแฟนใหม่เราดีใจมากนะตอนแรกแต่พอผ่านไปสักพักเขาเริ่มทำร้ายร่างกายเราตอนนั้นเราป.1เขากระทือเข่าเราจนเขียวแอบดูเราอาบน้ำหยิกเราจนเขียวแล้วขู่เราว่าห้ามฟ้องพ่อนะเราก็ไม่ฟ้องแต่บอกย่าแต่เราก็ขอร้องย่าสุดชีวิตว่าอย่าบอกพ่อเพราะเรากลัวตอนนั้นพ่อเริ่มไม่สนใจและสนแค่ฝั่งนั้นเราก็เจอแต่เรื่องแย่ๆจากย่าทีาเป็นเซฟโซนที่ดีตอนนี้ไม่ใช่วันแม่และวันพ่อทุกปีเราต้องหยุดไปก็ไปแต่เราจะไปแอบในห้องน้ำเพราะเราอยากร้องไห้แต่เรายังดีที่แม่แท้ๆเราติดต่อมาเราดีใจมากบ้างทีเขาก็มาหาเราจนเราก็เริ่มไม่มีเพื่อนแกล้งมีแต่คนเข้าหาตอนนั้นมีความสุขนะแต่พอป.4-ป.5เราเป็นโรคขาดน้ำพ่อมาหาเราแต่มาด่าเราโคตรอยากตายอะไม่รัรอบที่เท่าไรแล้วที่คิดมาจนตอนนั้นเราอาการหนักมาจนต้องส่งโรบาลหมอบอกเราถ้ามาช้ากว่านี้นิดเีดยวตายไปแล้วลุงเราพาไปนะและพ่อมาก็มาด่าเราอีกและก็ด่าลุงว่ายุ่งพ่อก็บอกเราว่ามี ไรถึงไม่บอกเราหน้านิ่งใส่พ่อจนพ่อหยุดพักนึงและเดินขึ้นรถขับออกไปเพราะไอ้หน้าของเราอะคือหน้านิ่งแต่น้ำตาอะมันไหลเต็มหน้าแล้วเสียงสะอื้นไม่มีง่ายๆคือร้องไห้แบบไร้เสียงไร้ความรู้สึกเเล้วพอเราหายพ่ออยู่ๆก็เริ่มมาทำดีช่วงนึงแต่เราไม่ชินมากเราเลยถอยห่างอย่างเดียวจนป.6ก็เริ่มดีขึ้นแต่ก็แย่ลงเขามีลูกใหม่แต่ด้วยความเราเป็นพี่แม่มันพยายามให้เราเกลียดน้องแต่ไม่เรามีความคิดพอว่ามันกับน้องมันคนละคนกันเรารักน้องมากเรารู้สึกว่าไม่มีใครรักเราเลยมีแต่คนรักแต่พี่เข้าใจแต่พี่จนตอนนี้ม.1เราก็กลายเป็นคนอยากตายโดยเต็มที่นี่คือเรื่องราวของเด็กผู้หญิงคนนึงที่ตอนนี้อายุ13ม.1พิมพ์ไปน้ำตาก็ไหล52525