คนที่เกลียดมีศักดิ์เป็นญาติเราเองค่ะ เป็นลูกอา อามีลูก3คน ทั้ง3คนอายุมากกว่าเรา
ลูกของอา2คนเราไม่เกลียดเลยค่ะ เขาเป็นคนน่ารัก สุภาพ มีน้ำใจ
แต่อีกคนเหมือนผ่าเหล่าไม่มีมารยาท ชอบหยิบของบ้านเราไปแบบไม่ค่อยบอกกล่าว
เอาของจากโรงเก็บของเอาไปจนเรามาเห็นอีกทีที่บ้านของเขาหลังจากไอ่ของชิ้นนี้หาไม่เจอมา4-5ปี
คิดว่าตัวเองลืม/เก็บของไม่ดี เลยหาไม่เจอก็ซื้อใหม่ มาเอาต้นไม้ที่บ้านยกไปไว้บ้านตัวเอง(พวกไม้ดอก)
หรือตัดกิ่งต้นไม้งามๆเอาไปชำจนต้นไม้เราผิดรูป พอเราบ่นดูเหมือนคนรอบๆบ้านจะมองเป็นเรื่องเล็กน้อย
เพราะเป็นญาติกันแต่เรารู้สึกไม่ชอบใจค่ะ คิดว่ามันไม่ใช่เรื่องปกติมันเลยหงุดหงิดใจทุกครั้งไป
เคยมีอยู่ครั้งนึงที่ทางบ้านรู้สึกไม่โอเคคือบ้านเรามีอาชีพทำสวน เขาก็มาตัดผลไม้ที่บ้านไปบ่อยๆพอ
เดินผ่านก็เอาไปถี่ๆจนมีปัญหาเรื่องจำนวนรับกับพ่อค้าคนกลาง พอแม่ไปอธิบายให้อาที่เป็นพ่อเขามาว่าบ้านเราขี้หวง
จากนั้นเขามาเลยค่ะเอาผลไม้ที่ตัดไปในวันมาโยนไว้หน้าบ้านเราว่าแม่เรากลับทั้งที่เป็นผู้ใหญ่กว่า
พอยิ่งเกิดเรื่องแบบนี้มันยิ่งทวีความเหม็นขี้หน้าขึ้นในทุกๆวัน
จนเรารู้สึกว่ามันทุกข์แต่ก็ทำใจให้เฉยๆไม่ได้
เห็นหน้าก็พะอืดพะอม รู้สึกแย่ ทั้งที่วันนั้นเขาไม่ได้มาพูดหรือมาทำอะไรให้
แว่วๆว่าบ้านหลังที่อยู่ติดกันนี้อาจะยกให้เขาค่ะ เพราะลูกอีก2คนสร้างครอบครัวที่ตจว.
จะทำรั้วก็ตัดปัญหาไม่ได้บริเวณบ้านขนาบด้วยสวนทำยังไงก็เดินเข้าได้อยู่ดี
จะย้ายบ้านครอบครัวก็ดูเหมือนจะไม่เห็นด้วยเพราะเป็นที่ดินทำกินเป็นมรดกของปู่กับย่า และเราเป็นลูกคนเดียว
คือตอนนี้เรานึกภาพการใช้ชีวิตใกล้ๆกับคนๆนี้ไม่ได้เลยค่ะ
เราไม่สามารถพูดอะไรได้เยอะค่ะ เพราะครอบครัวเรามีแต่ผู้หญิงพูดผิดใจกันก็มีแต่อันตราย
เขาเป็นผู้ชายแถมติดยาอีกชอบพาคนนอกมาเสพแถวๆสวน พอหมาเราเห่าเอาไม้/มีดไล่ฟาดว่าเราอีกไม่สอนหมา
จะแจ้งตำรวจเรื่องนี้ตร.แถวนี้ก็ลมผ่านหูไม่เข้ามาคงเห็นเป็นปกติมั้งคะ
มีวิธี หรือวิธีคิดในการอยู่ร่วมกันไหมคะ เราพร่ำบอกตัวเองทุกวันแต่ทำไม่ได้จริงๆ
เราจะสามารถเลิกเกลียดใครสักคนได้ไหมคะ แล้วมีวิธียังไง
ลูกของอา2คนเราไม่เกลียดเลยค่ะ เขาเป็นคนน่ารัก สุภาพ มีน้ำใจ
แต่อีกคนเหมือนผ่าเหล่าไม่มีมารยาท ชอบหยิบของบ้านเราไปแบบไม่ค่อยบอกกล่าว
เอาของจากโรงเก็บของเอาไปจนเรามาเห็นอีกทีที่บ้านของเขาหลังจากไอ่ของชิ้นนี้หาไม่เจอมา4-5ปี
คิดว่าตัวเองลืม/เก็บของไม่ดี เลยหาไม่เจอก็ซื้อใหม่ มาเอาต้นไม้ที่บ้านยกไปไว้บ้านตัวเอง(พวกไม้ดอก)
หรือตัดกิ่งต้นไม้งามๆเอาไปชำจนต้นไม้เราผิดรูป พอเราบ่นดูเหมือนคนรอบๆบ้านจะมองเป็นเรื่องเล็กน้อย
เพราะเป็นญาติกันแต่เรารู้สึกไม่ชอบใจค่ะ คิดว่ามันไม่ใช่เรื่องปกติมันเลยหงุดหงิดใจทุกครั้งไป
เคยมีอยู่ครั้งนึงที่ทางบ้านรู้สึกไม่โอเคคือบ้านเรามีอาชีพทำสวน เขาก็มาตัดผลไม้ที่บ้านไปบ่อยๆพอ
เดินผ่านก็เอาไปถี่ๆจนมีปัญหาเรื่องจำนวนรับกับพ่อค้าคนกลาง พอแม่ไปอธิบายให้อาที่เป็นพ่อเขามาว่าบ้านเราขี้หวง
จากนั้นเขามาเลยค่ะเอาผลไม้ที่ตัดไปในวันมาโยนไว้หน้าบ้านเราว่าแม่เรากลับทั้งที่เป็นผู้ใหญ่กว่า
พอยิ่งเกิดเรื่องแบบนี้มันยิ่งทวีความเหม็นขี้หน้าขึ้นในทุกๆวัน
จนเรารู้สึกว่ามันทุกข์แต่ก็ทำใจให้เฉยๆไม่ได้
เห็นหน้าก็พะอืดพะอม รู้สึกแย่ ทั้งที่วันนั้นเขาไม่ได้มาพูดหรือมาทำอะไรให้
แว่วๆว่าบ้านหลังที่อยู่ติดกันนี้อาจะยกให้เขาค่ะ เพราะลูกอีก2คนสร้างครอบครัวที่ตจว.
จะทำรั้วก็ตัดปัญหาไม่ได้บริเวณบ้านขนาบด้วยสวนทำยังไงก็เดินเข้าได้อยู่ดี
จะย้ายบ้านครอบครัวก็ดูเหมือนจะไม่เห็นด้วยเพราะเป็นที่ดินทำกินเป็นมรดกของปู่กับย่า และเราเป็นลูกคนเดียว
คือตอนนี้เรานึกภาพการใช้ชีวิตใกล้ๆกับคนๆนี้ไม่ได้เลยค่ะ
เราไม่สามารถพูดอะไรได้เยอะค่ะ เพราะครอบครัวเรามีแต่ผู้หญิงพูดผิดใจกันก็มีแต่อันตราย
เขาเป็นผู้ชายแถมติดยาอีกชอบพาคนนอกมาเสพแถวๆสวน พอหมาเราเห่าเอาไม้/มีดไล่ฟาดว่าเราอีกไม่สอนหมา
จะแจ้งตำรวจเรื่องนี้ตร.แถวนี้ก็ลมผ่านหูไม่เข้ามาคงเห็นเป็นปกติมั้งคะ
มีวิธี หรือวิธีคิดในการอยู่ร่วมกันไหมคะ เราพร่ำบอกตัวเองทุกวันแต่ทำไม่ได้จริงๆ