[CR] ธารหมอก ทะเลดาว ยามวสันต์มาเยือน ห้วยกุ๊บกั๊บ เชียงใหม่ 2021 Backpack ไม่มีรถส่วนตัว

กลายเป็นที่ที่ได้รับความนิยมมากในช่วงหลังจากโควิดเป็นต้นมา สำหรับหมู่บ้าน 60 หลังคาเรือนในตำบลกึ๊ดช้าง อำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่
 ข้าพเจ้าก็ได้ทำการติดต่อจองไป  โดยหลายๆ เพจค่อนข้างติดต่อยากเพราะสัญญาณเน็ตไม่ดีนักบนดอย จึงขอแนะนำให้โทรศัพท์สอบถามดีกว่า 
              การเดินทางไปห้วยกุ๊บกั๊บนั้น ในขณะนี้ยังไม่อนุญาตให้นักท่องเที่ยวนำรถส่วนตัวขึ้นไปถึงหมู่บ้านเอง เพราะทางไม่ดี เสี่ยงต่ออุบัติเหตุได้ ทางบ้านพักจะมารับที่ อบต.กึ๊ดช้าง ทุกราย  โดยมีจุดจอดรถด้านล่าง ค่าใช้จ่ายในการรับขึ้นไปนั้นแล้วแต่ที่พัก บางบ้านรวมในค่าที่พัก บางบ้านคิดแยกออกมา สำหรับเรานั้นก็เลือกที่นี่เพราะมาได้แม้ไม่มีรถล่ะนะ

              การเดินทางจากเมืองเชียงใหม่ โดยขึ้นรถสายเชียงใหม่-ฝาง ที่อาเขต [ขนส่งช้างเผือก] บอกว่าไปลงปากทางแม่ตะมาน และติดต่อให้ที่พักมารับเราเลือกนั่งรถบัสพัดลมซึ่งจะออกเป้นรอบ และขายตั๋วก่อนเวลาออกรถ30 นาทีรวมถึงมีการระบุเลขที่นั่ง บนตั๋ว สำหรับรอบเวลา สามารถติดตามอัพเดตได้ที่ เฟซบุค ยานยนตร์นครเชียงใหม่  สำหรับใครไม่อยากรอเป็นรอบก็สามารถนั่งรถสองแถวเชียงใหม่ฝางสีส้มแสดได้เเช่นกัน 

                นั่งรถไปราวชั่วโมงนึงพอดี คนรถก็บอกให้ลง ณ  จุดที่มีศาลา แต่เราต้องเดินไปเลี้ยวไปยังทางแยก ปากทางมีเก้าอี้หินอ่อน ให้นั่งรอพักมารับ
           เลี้ยวเข้าทางมา ลมที่พัดผ่านเริ่มเป็นลมหนาว ทางผ่านเต็มไปด้วยปางช้างหลายเจ้า และหลายเจ้าประกาศขาย แต่เดิมจุดขายของแม่แตงในจุดนี้จะเป็นการชมการแสดงช้าง อาบน้ำให้ช้าง รีสอร์ตภายในปางช้างพร้อมกิจกรรมต่างๆ  โดยนักท่องเที่ยวส่วนมากก้จะเป็นชาวต่างชาติ และเมื่อมาเยือนปางช้างด้านล่าง ก็จะมีบางส่วนขึ้นมาเยี่ยมชมและพักโฮมสเตย์ด้านบนบ้างเช่นกัน 

          ในที่สุดก็มาถึง อบต กึ๊ดช้าง ที่ด้านข้างนั้นเป็นลำธารยาวจากด้านบน ซึ่งมีร้านอาหารนั่งทานบรรยากาศริมธาร และกิจกรรมล่องแพยางสำหรับผู้ที่สนใจ
       เรานั่งรอสักพักรถกระบะก็มารับ ผู้ร่วมบ้านได้มาพบเจอกัน ที่พักของเราวันนี้มีเพื่อนร่วมบ้านเป็นผู้อาวุโสวัยเกษียณสำราญ และพี่ที่มาเป็นแฟนกัน รวม 3 ห้อง คุณลุงหันมาทักทายชวนคุยอย่างมีไมตรี ทางขึ้นเป็นดินที่เป็นล้อร่องและมีหินขลุกขลั่ก รวมทั้งทางชันต่างๆ แต่ถามว่า จากอารมณ์นั่งด้านหลังกะบะ เรากลับไม่เมารถอย่างที่ประสบที่แม่สลองและผาฮี้ที่แทบจะอาเจียน น่าจะเป็นเพราะทางมันขุรขระ หลุมบ่อ แต่ไม่มีความคดเคี้ยวเท่ากระมัง แต่ความชัน มีช่วงลาดชันอยู่ไม่น้อย

          นั่งรถไปราวๆ ครึ่งชม จากกึ๊ดช้างขึ้นมา 4 กิโล ก็มาถึงหมู่บ้าน และผ่านบ้านพักหลังแล้วหลังเล่า เนื่องจากโฮมสเตย์ที่เราจองเป็นบ้านพักหลังบนสุดนั่นเอง ห้องพักอยู่บนบ้านหนึ่งหลัง ส่วนเจ้าของนอนเต๊นท์ที่ตั้งไว้สองหลังด้านข้าง ครอบครัวพี่เจ้าของโฮมสเตย์ พี่ผู้ชายแต่เดิมเป็นคนดอยที่ลงไปทำงานข้างล่าง เข้าช่วงโควิดจึงกลับมาอยู่ด้านบนพร้อมเปิดโฮมสเตย์  หากใครมาในช่วงเด็กน้อยปิดเทอม ยังได้เจอเจ้าของโฮมสเตย์ตัวน้อย มีนา เจ้าของชื่อโฮมเสตย์นี้นั่นเอง เด็กน้อยพูดเก่งคุยเก่ง ไม่เหงาแน่นอน 

         เราพักห้องเดี่ยวซึ่งนอนได้สูงสุด 3 คน  แต่เรานอนคนเดียวจึงกว้างขวางไม่น้อย ตัวเรือนเป็นผนังสานไม้ไผ่ ยามกลางวันนั้น แสงสามารถเข้าตามช่องได้ จึงสว่างโดยไม่ต้องพึ่งไฟฟ้า พื้นก็เป็นไผ่เป็นซี่ๆ มีรูๆ เราจะรู้ซึ้งก็ตอนตะวันได้แผดเผาหน้าบ้านจนไม่อาจแม้จะแง้มประตูมอง แต่ในบ้านกลับเย็น เมื่อลมเย็นๆ มันลอดขึ้นจากพื้น ทำให้นอนอย่างสบายมาก แน่นอนว่าต้องย้ายตัวจากฟูกมานอนบนพื้นนะ
          
       
           
                ตะวันอ่อนแสงลง กลับไปที่บ้านพัก