.
บทที่ 1 เป่ายาง
ไดอารี่ความคิดถึง
เด็กหญิงตัวผอมใส่เสื้อแขนกุดสีเหลือง ลายการ์ตูนรูปเป็ด ใส่กางเกงขาสั้นสีแดงรูปการ์ตูนกล้วยหอมจอมซน ตัดผมสั้นเท่าติ่งหู อายุห้าขวบกำลังนอนหมอบไปกับพื้นปูนหน้าบ้าน เป่ายางอย่างเอาเป็นเอาตาย
ยางของเธอมีหลายสีให้เลือก ไม่ว่าจะเขียว เหลือง หรือ แดง ในแขนอันเล็ก ๆ ของเธอมียางใส่ไว้เกือบถึงข้อศอกทั้งสองข้าง เธอกับพี่ ๆ กำลังเล่นเป่ากบกัน
ยายกับตารับเลี้ยงหลานหกคน พี่ ๆ ลูกของลุงคนโตสองคน ลุงคนเล็กสองคน รวมเธอกับน้องสาวด้วยเป็นหกคน ส่วนพ่อกับแม่ลุงและป้าไปทำงานที่กรุงเทพ จึงฝากพวกเธอไว้กับตาและยาย
“ตัวใดเด็ดเอาออกมาแข่งกับอ้ายเลย” พี่บอมพี่ชายคนโตของบ้าน ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องกับเธอ พูดขณะที่เก็บยางเส้นที่เขาเป่าทับยางเธอไว้ได้ขึ้นมาใส่แขนของตนเอง ถ้ายางของฝ่ายไหนกบทับด้านบนของอีกฝ่ายได้คือชนะ จะเดิมพันครั้งละกี่เส้นก็ได้
“อ้ายบอมเจอบอสแน่! รอบนี้เดิมพันสามเส้น” บอสพูดพร้อมเลือกยางเส้นที่คิดว่าเจ๋งที่สุดออกมาสู้กับพี่ชาย
ส่วนพี่ปาวพี่สาวคนโต กำลังดูแลน้องสาวของบอสอยู่ในบ้าน น้องบีมกำลังหลับอยู่ในเปลมีพี่ปาวคอยไกวตลอดเวลา
พี่บอลพี่ชายคนรองเป็นน้องชายของพี่บอม กำลังเล่นปืนอัดลมอยู่คนเดียว มีลูกปืนเป็นก้อนวงกลมเล็ก ๆ มีหลายสีเหมือนกัน ยายพาไปงานกาชาดประจำจังหวัดเมื่อสัปดาห์ก่อน พี่บอลขอยายซื้อยายก็ซื้อให้
อีกคนคือพี่แป้งพี่สาวคนรอง กำลังเล่นเสริมสวยให้ตุ๊กตาในบ้าน พี่แป้งเป็นพี่คนที่สี่ ตามด้วยบอส และ น้องบีมเป็นน้องคนเล็กสุด ส่วนยายกำลังทอผ้าซิ่นตาไปเลี้ยงวัว
“แน่จริงหมดแขนหนิบ่อ” พี่บอมต่อรองเธอ จากเดิมพันแค่สามเส้นเป็นหมดแขน
“บ่อ! สิบเส้นพอ” เธอไม่เอาด้วย
“กะได้” ปะ! ปะ! เสียงเป่ายางของพวกเธอสองคนพี่น้องสลับกันไปมา ยางกระเด็นไปทางไหน บอสก็เหวี่ยงตัวไปทางนั้นตาม ขณะที่ก็ยังนอนราบไปกับพื้น “เย้! ชนะเอามาเลยสิบเส้น” บอสดีใจที่เป่าชนะพี่ชาย เมื่อยางเส้นของตนเอง มันขึ้นไปกบทับด้านบนยางของพี่ชายพอดี
“อ่ะเอาไป ๆ อย่าพึ่งดีใจ ตานี้หมดแขนแน่นอน” พี่บอมถอดยางที่แขนของตนเองให้เธอ พร้อมต่อรองเธออีก “เอาบ่อเอา หมดแขนเลยรอบหนิ ยางเส้นนี้เจ๋งเด้ หมดแขนข้างซ้ายเลย” พี่บอมพูดหว่านล้อมเธอให้ยอมใจอ่อนวางเดิมพันหมดแขน
“กะได้!” บอสรู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาทันทีและเชื่อมั่นยางเส้นของตนเองมาก
ปะ! ปะ! บอสหมุนร้อยแปดสิบองศาไปตามทิศทางของยางที่กระเด็นไปตามแรงเป่า เสื้อเปื้อนหมดก็ไม่สนใจ
“เย้! เอามาเลย เอ๊าเอา เอามาเลย เอามาหมดแขนข้างซ้ายเลย” พี่บอมดีใจที่เป่าชนะจนร้องออกมาเป็นเพลง บอสหน้าบึ้ง ไม่อยากเสียยางหมดแขนข้างซ้ายไป แต่ก็ต้องจำใจให้พี่ชายเพราะเดิมพันกันไว้ “แก้มือบ่อหรือสิเซาเล่นกะตามใจ” พูดปนยิ้มเยาะเย้ยให้เธอ ส่วนเธอหน้าบึ้งไม่สบอารมณ์นักในตอนนี้
“บ่อเล่นนำแล้ว อ้ายบอมขี้โกง” บอสค่อนขอดให้พี่ชาย หน้างอ เสียดายยางที่เสียเดิมพันไป มันตั้งหลายเส้น กว่าจะสะสมมาได้เท่านี้ เป่ากับเพื่อนไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ มาเสียให้พี่ชายหมด
“อ้าว! เว้าดี ๆ นะบอส อ้ายขี้โกงตรงใด จะของเป่าแพ้เอง สั่นเป่าไกลบ่อละแก้มือ” พี่บอมยังชวนเธอเป่าไกลอีก ใครเป่ายางปลิวไปได้ไกลที่สุดคนนั้นชนะ “อ้ายต่อให้เลย บอสไปอยู่ตรงหน้าอ้าย แล้วอ้ายจะเป่าอยู่ตรงนี้” สองคนพี่น้องยังไม่หยุดเล่นเป่ายางกัน ถัดไปพี่บอลยังง่วนอยู่กับปืนอัดลม เอาปืนไปยิงต้นกล้วยยายเล่นพรุนไปทั้งต้น
“บักบอล! ไผบอกให้ไปยิงต้นกล้วยกูเล่น ฮ้ะ!” ยายหันไปเจอพอดีตะโกนด่าหลานชายคนเล็ก “ลูกบักห่าเอ้ย! ไผบอกไปยิงเล่นน้อ มันกะตายหมดบ่อกินกล้วยพอดี” ยายเอ็ดพี่บอลที่พี่บอลยิงต้นกล้วยเล่น
ทุกคนหันไปมองตามและหัวเราะ ลุ้นว่าพี่บอลจะโดนไม้เรียวของยายหรือเปล่า “พ่อบอลก็ลูกยายนั่นล่ะยาย “ พูดจบแล้วพี่บอลก็วิ่งหนียายไปเล่นบ้านคนอื่น ก่อนที่จะโดนไม้เรียวของยาย
“บอสอยู่ตรงนี้ อ้ายอยู่ตรงนี้” พี่บอมเอาผ้าสองผืนมาทำเป็นตำแหน่งบนแคร่ของใครของมัน บอสได้อยู่ด้านหน้าพี่ชาย ส่วนพี่บอมอยู่ด้านหลังห่างกันแค่คืบ “ไปก่อนเลย เป่าก่อนต่อให้ เดิมพันทอใดว่ามา”
“สิบเส้นไปเลย” บอสนอนหมอบไปกับพื้นแคร่ รวบรวมพลังลมหายใจสุดแรง เป่าลมออกไปให้ยางปลิวไปไกลที่สุด
“ป้าด! กูจะสู้ไหวบ่อหนิ” พี่บอมทำตาโตกับยางเส้นของเธอที่ปลิวไปได้ไม่ไกลเท่าไหร่นัก
ปะ! พี่บอมเป่ายางปลิวตกลงแคร่ใกล้ ๆ ไม่ชนะเธอ บอสดีใจที่เป่าชนะพี่ชาย ครั้งที่สองครั้งที่สามบอสก็เป่าชนะพี่บอม มีสลับกันแพ้ชนะบ้าง “รอบนี้กล้าหมดแขนบ่อ กล้าบอ!” พี่บอมท้าเธออีกรอบ
“กะได้!” บอสตอบตกลงทั้งที่ในใจก็เกิดความลังเลอยู่บ้าง กลัวเสียยางให้พี่ชายหมด
“หมดแล้วหมดเลย! สัญญาก่อนว่าสิบ่อไห้เอาคืน บ่อสัญญาอ้ายบ่อเล่นนำเด้อ” พี่บอมสร้างข้อตกลงกับก่อนเล่นตาสุดท้าย เหมือนรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่
“กะได้หมดแล้วหมดเลย เดี๋ยวยายให้เงินไปโรงเรียนเก็บซื้อใหม่กะได้” บอสทำท่าทางสบายใจ ไม่เกรงกลัวว่าจะแพ้สักนิด แม้ในใจจะหวั่น ๆ อยู่บ้างก็ตาม
ปะ! ปะ! เย้! “เอามาเลย! เอามาเลยบอสเอ๋ย เอามา! เอามาหมดทั้งสองแขนเลย” พี่บอมดีใจร้องออกมาเป็นเพลงเยาะเย้ยเธออีกแล้ว เธอทำหน้าบึ้ง ไม่อยากถอดยางทุกเส้นให้พี่ชาย “เอามาอย่าขี้โกง เทือหน้าบ่อเล่นนำแล้วนะถ้าขี้โกงเว้าบ่อเป็นเว้าอ่ะ” พี่บอมขู่เธอเล็กน้อย ในที่สุดเธอก็ยอมถอดยางที่มีในแขนของตนเองให้พี่ชาย นึกเสียดายไม่น่าเชื่อที่พี่ชายพูดเลย มันหลอกให้เล่นชัด ๆ
บอสมองตามยางของตัวเองด้วยสายตาละห้อย อยากจะร้องไห้ออกมาตรงนี้เดี๋ยวนี้ ยางที่สะสมมาตลอดระยะเวลาหลายวัน บัดนี้ได้ไปอยู่กับพี่ชายเรียบร้อยแล้ว
“อี่ยาย! อี่ยายบอกบักบอมแน่มันเอายางบอสไป ฮือ! อ้ายบอมตั๋วเอายางบอสยาย” สุดท้ายแล้วเธอก็ร้องไห้ออกมาด้วยความเสียดายจนได้ ทำอะไรไม่ได้ ทางเดียวคือฟ้องยาย
“เฮ้ย! บอสเว้าดี ๆ นะ ยายบอมบ่อได้แย่งของมันนะ ยายกะเห็น” พี่บอมขึงตาทำหน้าดุใส่เธอ เธอร้องไห้ไปนั่งกับยาย ซึ่งยายกำลังทอผ้าซิ่นอยู่ น้ำตาไหลลงมาอาบสองแก้ม “อย่าไปเล่นกับมันนะแป้ง ปาว บอสเล่นแพ้แล้วฟ้องยายขี้โกง” พี่บอมคงโกรธเธอ ชวนให้พี่ ๆ คนอื่นไม่เล่นกับเธอ
“เอาให้น้องแหมะบอม ไปแย่งของมันเฮ็ดหยัง พวกสูสิถืกกูตีถ้าเบิ่งเด้อแกล้งกัน” ยายไม่สนว่าใครผิดใครถูก ถ้ามีใครร้องไห้ต้องโดนทั้งสองคน
“กะอี่บอสเป่าแพ้บอมเด้ยาย แล้วจะมางอแงเอาคืนเฮ็ดหยัง” พี่บอมงอนยายที่โดนยายเอ็ด จึงเดินไปหาพี่บอลที่บ้านของเพื่อนบ้าน
บอสลุกจากยายมานั่งกับพี่ปาว พี่ปาวกำลังไกวเปลน้องบีมอยู่ พี่ปาวไกวไปด้วยดูละครไปด้วยอยู่ภายในบ้าน พี่แป้งก็ยังไม่เลิกเล่นตุ๊กตา บอสไม่สนใจพี่บอมอีกต่อไป สุดท้ายแล้วพี่บอมก็เอายางมาคืนเธอหลังทานข้าวเย็น แต่ คืนแค่สองโหลเท่านั้น ทั้งที่ของเดิมเธอมีเป็นสิบ ๆ โหลที่เสียไป
บอสดีใจมากที่ได้คืน แค่สองโหลไม่เป็นไร เดี๋ยวไปเป่าสะสมคืนมากับเพื่อนก็ได้ และ เก็บเงินค่าขนมที่ยายให้วันละห้าบาท หยอดออมสินไว้วันละสองบาทก็ได้ซื้อแล้ว
“อ้ายเอาคืนให้โหลนึงนะ พอใจบ่อ” พี่บอมทำยางเป็นมัด ๆ ละสิบสองเส้น ยอมคืนให้เธอหนึ่งมัด
“คือคืนให้บอสหน่อยแถะ อ้ายบอมมียางตั้งบักหลาย บอสขอสองโหลได้บ่อ” ทำหน้าละห้อยอ้อนพี่ชาย ขอยางคืนเพิ่มอีกหนึ่งมัดเป็นสองมัดพอดี
“กะได้! ให้เพิ่มอีกโหลหนึ่งกะได้”
“เย้!” และบอสก็นอนเอาขาก่ายพี่บอมดูละครหลังข่าวหลับไปตอนไหนไม่รู้ตัว หลับก่อนละครจบทุกที ไม่เคยได้ดูรู้เรื่อง
…………………………………….....
ยิ่งนึกถึงก็ยิ่งคิดถึง
จบบทที่ 1
(ติดตามอ่านบทต่อไปพรุ่งนี้ค่ะ 👇🏿👇🏿👇🏿)
คิดถึง 1 (บทที่ 1-50 รีไรท์)
บทที่ 1 เป่ายาง
ไดอารี่ความคิดถึง
เด็กหญิงตัวผอมใส่เสื้อแขนกุดสีเหลือง ลายการ์ตูนรูปเป็ด ใส่กางเกงขาสั้นสีแดงรูปการ์ตูนกล้วยหอมจอมซน ตัดผมสั้นเท่าติ่งหู อายุห้าขวบกำลังนอนหมอบไปกับพื้นปูนหน้าบ้าน เป่ายางอย่างเอาเป็นเอาตาย
ยางของเธอมีหลายสีให้เลือก ไม่ว่าจะเขียว เหลือง หรือ แดง ในแขนอันเล็ก ๆ ของเธอมียางใส่ไว้เกือบถึงข้อศอกทั้งสองข้าง เธอกับพี่ ๆ กำลังเล่นเป่ากบกัน
ยายกับตารับเลี้ยงหลานหกคน พี่ ๆ ลูกของลุงคนโตสองคน ลุงคนเล็กสองคน รวมเธอกับน้องสาวด้วยเป็นหกคน ส่วนพ่อกับแม่ลุงและป้าไปทำงานที่กรุงเทพ จึงฝากพวกเธอไว้กับตาและยาย
“ตัวใดเด็ดเอาออกมาแข่งกับอ้ายเลย” พี่บอมพี่ชายคนโตของบ้าน ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องกับเธอ พูดขณะที่เก็บยางเส้นที่เขาเป่าทับยางเธอไว้ได้ขึ้นมาใส่แขนของตนเอง ถ้ายางของฝ่ายไหนกบทับด้านบนของอีกฝ่ายได้คือชนะ จะเดิมพันครั้งละกี่เส้นก็ได้
“อ้ายบอมเจอบอสแน่! รอบนี้เดิมพันสามเส้น” บอสพูดพร้อมเลือกยางเส้นที่คิดว่าเจ๋งที่สุดออกมาสู้กับพี่ชาย
ส่วนพี่ปาวพี่สาวคนโต กำลังดูแลน้องสาวของบอสอยู่ในบ้าน น้องบีมกำลังหลับอยู่ในเปลมีพี่ปาวคอยไกวตลอดเวลา
พี่บอลพี่ชายคนรองเป็นน้องชายของพี่บอม กำลังเล่นปืนอัดลมอยู่คนเดียว มีลูกปืนเป็นก้อนวงกลมเล็ก ๆ มีหลายสีเหมือนกัน ยายพาไปงานกาชาดประจำจังหวัดเมื่อสัปดาห์ก่อน พี่บอลขอยายซื้อยายก็ซื้อให้
อีกคนคือพี่แป้งพี่สาวคนรอง กำลังเล่นเสริมสวยให้ตุ๊กตาในบ้าน พี่แป้งเป็นพี่คนที่สี่ ตามด้วยบอส และ น้องบีมเป็นน้องคนเล็กสุด ส่วนยายกำลังทอผ้าซิ่นตาไปเลี้ยงวัว
“แน่จริงหมดแขนหนิบ่อ” พี่บอมต่อรองเธอ จากเดิมพันแค่สามเส้นเป็นหมดแขน
“บ่อ! สิบเส้นพอ” เธอไม่เอาด้วย
“กะได้” ปะ! ปะ! เสียงเป่ายางของพวกเธอสองคนพี่น้องสลับกันไปมา ยางกระเด็นไปทางไหน บอสก็เหวี่ยงตัวไปทางนั้นตาม ขณะที่ก็ยังนอนราบไปกับพื้น “เย้! ชนะเอามาเลยสิบเส้น” บอสดีใจที่เป่าชนะพี่ชาย เมื่อยางเส้นของตนเอง มันขึ้นไปกบทับด้านบนยางของพี่ชายพอดี
“อ่ะเอาไป ๆ อย่าพึ่งดีใจ ตานี้หมดแขนแน่นอน” พี่บอมถอดยางที่แขนของตนเองให้เธอ พร้อมต่อรองเธออีก “เอาบ่อเอา หมดแขนเลยรอบหนิ ยางเส้นนี้เจ๋งเด้ หมดแขนข้างซ้ายเลย” พี่บอมพูดหว่านล้อมเธอให้ยอมใจอ่อนวางเดิมพันหมดแขน
“กะได้!” บอสรู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาทันทีและเชื่อมั่นยางเส้นของตนเองมาก
ปะ! ปะ! บอสหมุนร้อยแปดสิบองศาไปตามทิศทางของยางที่กระเด็นไปตามแรงเป่า เสื้อเปื้อนหมดก็ไม่สนใจ
“เย้! เอามาเลย เอ๊าเอา เอามาเลย เอามาหมดแขนข้างซ้ายเลย” พี่บอมดีใจที่เป่าชนะจนร้องออกมาเป็นเพลง บอสหน้าบึ้ง ไม่อยากเสียยางหมดแขนข้างซ้ายไป แต่ก็ต้องจำใจให้พี่ชายเพราะเดิมพันกันไว้ “แก้มือบ่อหรือสิเซาเล่นกะตามใจ” พูดปนยิ้มเยาะเย้ยให้เธอ ส่วนเธอหน้าบึ้งไม่สบอารมณ์นักในตอนนี้
“บ่อเล่นนำแล้ว อ้ายบอมขี้โกง” บอสค่อนขอดให้พี่ชาย หน้างอ เสียดายยางที่เสียเดิมพันไป มันตั้งหลายเส้น กว่าจะสะสมมาได้เท่านี้ เป่ากับเพื่อนไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ มาเสียให้พี่ชายหมด
“อ้าว! เว้าดี ๆ นะบอส อ้ายขี้โกงตรงใด จะของเป่าแพ้เอง สั่นเป่าไกลบ่อละแก้มือ” พี่บอมยังชวนเธอเป่าไกลอีก ใครเป่ายางปลิวไปได้ไกลที่สุดคนนั้นชนะ “อ้ายต่อให้เลย บอสไปอยู่ตรงหน้าอ้าย แล้วอ้ายจะเป่าอยู่ตรงนี้” สองคนพี่น้องยังไม่หยุดเล่นเป่ายางกัน ถัดไปพี่บอลยังง่วนอยู่กับปืนอัดลม เอาปืนไปยิงต้นกล้วยยายเล่นพรุนไปทั้งต้น
“บักบอล! ไผบอกให้ไปยิงต้นกล้วยกูเล่น ฮ้ะ!” ยายหันไปเจอพอดีตะโกนด่าหลานชายคนเล็ก “ลูกบักห่าเอ้ย! ไผบอกไปยิงเล่นน้อ มันกะตายหมดบ่อกินกล้วยพอดี” ยายเอ็ดพี่บอลที่พี่บอลยิงต้นกล้วยเล่น
ทุกคนหันไปมองตามและหัวเราะ ลุ้นว่าพี่บอลจะโดนไม้เรียวของยายหรือเปล่า “พ่อบอลก็ลูกยายนั่นล่ะยาย “ พูดจบแล้วพี่บอลก็วิ่งหนียายไปเล่นบ้านคนอื่น ก่อนที่จะโดนไม้เรียวของยาย
“บอสอยู่ตรงนี้ อ้ายอยู่ตรงนี้” พี่บอมเอาผ้าสองผืนมาทำเป็นตำแหน่งบนแคร่ของใครของมัน บอสได้อยู่ด้านหน้าพี่ชาย ส่วนพี่บอมอยู่ด้านหลังห่างกันแค่คืบ “ไปก่อนเลย เป่าก่อนต่อให้ เดิมพันทอใดว่ามา”
“สิบเส้นไปเลย” บอสนอนหมอบไปกับพื้นแคร่ รวบรวมพลังลมหายใจสุดแรง เป่าลมออกไปให้ยางปลิวไปไกลที่สุด
“ป้าด! กูจะสู้ไหวบ่อหนิ” พี่บอมทำตาโตกับยางเส้นของเธอที่ปลิวไปได้ไม่ไกลเท่าไหร่นัก
ปะ! พี่บอมเป่ายางปลิวตกลงแคร่ใกล้ ๆ ไม่ชนะเธอ บอสดีใจที่เป่าชนะพี่ชาย ครั้งที่สองครั้งที่สามบอสก็เป่าชนะพี่บอม มีสลับกันแพ้ชนะบ้าง “รอบนี้กล้าหมดแขนบ่อ กล้าบอ!” พี่บอมท้าเธออีกรอบ
“กะได้!” บอสตอบตกลงทั้งที่ในใจก็เกิดความลังเลอยู่บ้าง กลัวเสียยางให้พี่ชายหมด
“หมดแล้วหมดเลย! สัญญาก่อนว่าสิบ่อไห้เอาคืน บ่อสัญญาอ้ายบ่อเล่นนำเด้อ” พี่บอมสร้างข้อตกลงกับก่อนเล่นตาสุดท้าย เหมือนรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่
“กะได้หมดแล้วหมดเลย เดี๋ยวยายให้เงินไปโรงเรียนเก็บซื้อใหม่กะได้” บอสทำท่าทางสบายใจ ไม่เกรงกลัวว่าจะแพ้สักนิด แม้ในใจจะหวั่น ๆ อยู่บ้างก็ตาม
ปะ! ปะ! เย้! “เอามาเลย! เอามาเลยบอสเอ๋ย เอามา! เอามาหมดทั้งสองแขนเลย” พี่บอมดีใจร้องออกมาเป็นเพลงเยาะเย้ยเธออีกแล้ว เธอทำหน้าบึ้ง ไม่อยากถอดยางทุกเส้นให้พี่ชาย “เอามาอย่าขี้โกง เทือหน้าบ่อเล่นนำแล้วนะถ้าขี้โกงเว้าบ่อเป็นเว้าอ่ะ” พี่บอมขู่เธอเล็กน้อย ในที่สุดเธอก็ยอมถอดยางที่มีในแขนของตนเองให้พี่ชาย นึกเสียดายไม่น่าเชื่อที่พี่ชายพูดเลย มันหลอกให้เล่นชัด ๆ
บอสมองตามยางของตัวเองด้วยสายตาละห้อย อยากจะร้องไห้ออกมาตรงนี้เดี๋ยวนี้ ยางที่สะสมมาตลอดระยะเวลาหลายวัน บัดนี้ได้ไปอยู่กับพี่ชายเรียบร้อยแล้ว
“อี่ยาย! อี่ยายบอกบักบอมแน่มันเอายางบอสไป ฮือ! อ้ายบอมตั๋วเอายางบอสยาย” สุดท้ายแล้วเธอก็ร้องไห้ออกมาด้วยความเสียดายจนได้ ทำอะไรไม่ได้ ทางเดียวคือฟ้องยาย
“เฮ้ย! บอสเว้าดี ๆ นะ ยายบอมบ่อได้แย่งของมันนะ ยายกะเห็น” พี่บอมขึงตาทำหน้าดุใส่เธอ เธอร้องไห้ไปนั่งกับยาย ซึ่งยายกำลังทอผ้าซิ่นอยู่ น้ำตาไหลลงมาอาบสองแก้ม “อย่าไปเล่นกับมันนะแป้ง ปาว บอสเล่นแพ้แล้วฟ้องยายขี้โกง” พี่บอมคงโกรธเธอ ชวนให้พี่ ๆ คนอื่นไม่เล่นกับเธอ
“เอาให้น้องแหมะบอม ไปแย่งของมันเฮ็ดหยัง พวกสูสิถืกกูตีถ้าเบิ่งเด้อแกล้งกัน” ยายไม่สนว่าใครผิดใครถูก ถ้ามีใครร้องไห้ต้องโดนทั้งสองคน
“กะอี่บอสเป่าแพ้บอมเด้ยาย แล้วจะมางอแงเอาคืนเฮ็ดหยัง” พี่บอมงอนยายที่โดนยายเอ็ด จึงเดินไปหาพี่บอลที่บ้านของเพื่อนบ้าน
บอสลุกจากยายมานั่งกับพี่ปาว พี่ปาวกำลังไกวเปลน้องบีมอยู่ พี่ปาวไกวไปด้วยดูละครไปด้วยอยู่ภายในบ้าน พี่แป้งก็ยังไม่เลิกเล่นตุ๊กตา บอสไม่สนใจพี่บอมอีกต่อไป สุดท้ายแล้วพี่บอมก็เอายางมาคืนเธอหลังทานข้าวเย็น แต่ คืนแค่สองโหลเท่านั้น ทั้งที่ของเดิมเธอมีเป็นสิบ ๆ โหลที่เสียไป
บอสดีใจมากที่ได้คืน แค่สองโหลไม่เป็นไร เดี๋ยวไปเป่าสะสมคืนมากับเพื่อนก็ได้ และ เก็บเงินค่าขนมที่ยายให้วันละห้าบาท หยอดออมสินไว้วันละสองบาทก็ได้ซื้อแล้ว
“อ้ายเอาคืนให้โหลนึงนะ พอใจบ่อ” พี่บอมทำยางเป็นมัด ๆ ละสิบสองเส้น ยอมคืนให้เธอหนึ่งมัด
“คือคืนให้บอสหน่อยแถะ อ้ายบอมมียางตั้งบักหลาย บอสขอสองโหลได้บ่อ” ทำหน้าละห้อยอ้อนพี่ชาย ขอยางคืนเพิ่มอีกหนึ่งมัดเป็นสองมัดพอดี
“กะได้! ให้เพิ่มอีกโหลหนึ่งกะได้”
“เย้!” และบอสก็นอนเอาขาก่ายพี่บอมดูละครหลังข่าวหลับไปตอนไหนไม่รู้ตัว หลับก่อนละครจบทุกที ไม่เคยได้ดูรู้เรื่อง
…………………………………….....
ยิ่งนึกถึงก็ยิ่งคิดถึง
จบบทที่ 1
(ติดตามอ่านบทต่อไปพรุ่งนี้ค่ะ 👇🏿👇🏿👇🏿)